Χάνοντας την ελπίδα. Χάνοντας το Vaquita

Από τον Mark J. Spalding, Πρόεδρο

Groundhog Day ξανά

Αυτό το Σαββατοκύριακο, άκουσα ότι η Vaquita Porpoise κινδυνεύει, βρίσκεται σε κρίση και χρειάζεται απεγνωσμένα άμεση προστασία. Δυστυχώς, αυτή είναι η ίδια δήλωση που μπορεί να γίνεται, και έχει γίνει, κάθε χρόνο από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν άρχισα να εργάζομαι για πρώτη φορά στη Μπάχα Καλιφόρνια.

Ναι, για σχεδόν 30 χρόνια, γνωρίζουμε την κατάσταση της Vaquita. Γνωρίζουμε ποιες είναι οι κύριες απειλές για την επιβίωση των Vaquita. Ακόμη και σε επίπεδο διεθνών συμφωνιών, γνωρίζουμε τι πραγματικά πρέπει να γίνει για να αποφευχθεί η εξαφάνιση.

Για πολλά χρόνια, η Επιτροπή Θαλάσσιων Θηλαστικών των ΗΠΑ θεωρούσε έντονα το Vaquita ως το επόμενο πιο πιθανό θαλάσσιο θηλαστικό να εξαφανιστεί και αφιέρωσε χρόνο, ενέργεια και πόρους για να υποστηρίξει τη διατήρηση και την προστασία του. Σημαντική φωνή σε εκείνη την επιτροπή ήταν ο επικεφαλής της, ο Tim Ragen, ο οποίος έκτοτε αποσύρθηκε. Το 2007, ήμουν ο διαμεσολαβητής για το Σχέδιο Δράσης για τη Διατήρηση της Βόρειας Αμερικής της Βορειοαμερικανικής Επιτροπής για την Περιβαλλοντική Συνεργασία για το Vaquita, στο οποίο και οι τρεις κυβερνήσεις της Βόρειας Αμερικής συμφώνησαν να εργαστούν για την ταχεία αντιμετώπιση των απειλών. Το 2009, ήμασταν μεγάλος υποστηρικτής μιας ταινίας ντοκιμαντέρ του Chris Johnson που ονομάζεται the «Τελευταία ευκαιρία για τη φώκια της ερήμου».  Αυτή η ταινία περιλάμβανε την πρώτη βιντεοσκόπηση αυτού του άπιαστου ζώου.

Η αργά αναπτυσσόμενη Vaquita ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά μέσω οστών και σφαγίων τη δεκαετία του 1950. Η εξωτερική του μορφολογία δεν είχε περιγραφεί μέχρι τη δεκαετία του 1980 όταν η Vaquita άρχισε να εμφανίζεται στα δίχτυα των ψαράδων. Οι ψαράδες κυνηγούσαν το ψάρι, τις γαρίδες και πιο πρόσφατα, τον Τοτοάμπα που κινδυνεύει με εξαφάνιση. Η Vaquita δεν είναι μεγάλη φώκαινα, συνήθως πολύ κάτω από 4 πόδια σε μήκος και είναι εγγενής στον βόρειο Κόλπο της Καλιφόρνια, τον μοναδικό βιότοπό της. Το ψάρι Totoaba είναι ένα θαλάσσιο ψάρι, μοναδικό στον Κόλπο της Καλιφόρνια, του οποίου οι κύστεις είναι περιζήτητες για να καλύψουν τη ζήτηση στην ασιατική αγορά παρά την παρανομία του εμπορίου. Αυτή η ζήτηση ξεκίνησε μετά την εξαφάνιση ενός πολύ παρόμοιου ψαριού, εγγενές στην Κίνα, λόγω υπεραλίευσης.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η κύρια αγορά για την αλιεία γαρίδας στον βόρειο Κόλπο της Καλιφόρνια. Οι γαρίδες, όπως το finfish και το Totoaba που απειλείται με εξαφάνιση, αλιεύονται με απλάδια. Δυστυχώς, το Vaquita είναι ένα από τα τυχαία θύματα, το «παρεμπίπτον αλιεύμα», που πιάνεται με τον εξοπλισμό. Οι Vaquita τείνουν να πιάνουν ένα θωρακικό πτερύγιο και να κυλούν για να βγουν έξω - μόνο και μόνο για να μπλέξουν περισσότερο. Είναι μια μικρή άνεση να γνωρίζουμε ότι φαίνεται να πεθαίνουν γρήγορα από σοκ παρά από αργή, επώδυνη ασφυξία.

Το Vaquita έχει μια μικρή καθορισμένη περιοχή καταφυγίου στον άνω κόλπο της Θάλασσας του Κορτέζ. Ο βιότοπός του είναι ελαφρώς μεγαλύτερος και ολόκληρος ο βιότοπός του, δυστυχώς, συμπίπτει με τις μεγάλες γαρίδες, τα ψάρια και την παράνομη αλιεία Totoaba. Και φυσικά, ούτε οι γαρίδες, ούτε η Totoaba, ούτε η Vaquita μπορούν να διαβάσουν έναν χάρτη ή να ξέρουν πού βρίσκονται οι απειλές. Αλλά οι άνθρωποι μπορούν και πρέπει.

Την Παρασκευή, στο Έκτο Ετήσιό μας Εργαστήριο Θαλάσσιων Θηλαστικών Νότιας Καλιφόρνια, υπήρξε μια επιτροπή για να συζητηθεί η τρέχουσα κατάσταση της Vaquita. Η ουσία είναι τραγική και λυπηρή. Και, η ανταπόκριση όσων εμπλέκονται παραμένει αναστατωτική και ανεπαρκής—και έρχεται σε αντίθεση με την επιστήμη, την κοινή λογική και τις αληθινές αρχές διατήρησης.

Το 1997, ήμασταν ήδη εξαιρετικά ανήσυχοι για το μικρό μέγεθος του πληθυσμού της φώκαινας Vaquita και το ρυθμό μείωσης της. Εκείνη την εποχή υπήρχαν περίπου 567 άτομα. Η ώρα για να σωθεί το Vaquita ήταν τότε - η καθιέρωση μιας πλήρους απαγόρευσης για το δίχτυ και η προώθηση εναλλακτικών μέσων διαβίωσης και στρατηγικών μπορεί να είχαν σώσει τη Vaquita και να σταθεροποιήσουν τις αλιευτικές κοινότητες. Δυστυχώς, δεν υπήρχε βούληση ούτε μεταξύ της κοινότητας διατήρησης ούτε των ρυθμιστικών αρχών «απλώς να πουν όχι» και να προστατεύσουν τον βιότοπο της φώκαινας.

Η Barbara Taylor, ο Jay Harlow και άλλοι αξιωματούχοι της NOAA έχουν εργαστεί σκληρά για να κάνουν την επιστήμη που σχετίζεται με τις γνώσεις μας για το Vaquita ισχυρή και απρόσβλητη. Έπεσαν ακόμη και τις δύο κυβερνήσεις να επιτρέψουν σε ένα ερευνητικό σκάφος της NOAA να περάσει χρόνο στον άνω Κόλπο, χρησιμοποιώντας τεχνολογία μεγάλων ματιών για να φωτογραφίσει και να κάνει διατομές μετρήσεις της αφθονίας του ζώου (ή της έλλειψής του). Η Barbara Taylor προσκλήθηκε επίσης και της επετράπη να υπηρετήσει σε μια προεδρική επιτροπή του Μεξικού σχετικά με το σχέδιο ανάκαμψης αυτής της κυβέρνησης για τη Vaquita.

Τον Ιούνιο του 2013, η μεξικανική κυβέρνηση εξέδωσε το Κανονιστικό Πρότυπο με αριθμό 002, το οποίο διέταξε την εξάλειψη των παρασυρόμενων απλάδια διχτυών από την αλιεία. Αυτό επρόκειτο να γίνει περίπου στο 1/3 το χρόνο σε διάστημα τριών ετών. Αυτό δεν έχει επιτευχθεί και έχει καθυστερήσει. Επιπλέον, οι επιστήμονες είχαν προτείνει το πλήρες κλείσιμο όλων των αλιευμάτων στον οικότοπο της Vaquita το συντομότερο δυνατό.

Δυστυχώς, τόσο στη σημερινή Επιτροπή Θαλάσσιων Θηλαστικών των ΗΠΑ όσο και μεταξύ ορισμένων ηγετών για τη διατήρηση της διατήρησης στο Μεξικό, υπάρχει επιταχυνόμενη δέσμευση για μια στρατηγική που θα μπορούσε να λειτουργούσε πριν από 30 χρόνια, αλλά σήμερα είναι σχεδόν αστεία στην ανεπάρκειά της. Χιλιάδες δολάρια και πάρα πολλά χρόνια έχουν αφιερωθεί στην ανάπτυξη εναλλακτικών εργαλείων για να αποφευχθεί η διακοπή της αλιείας. Απλώς πείτε "όχι" δεν ήταν μια επιλογή - τουλάχιστον όχι για λογαριασμό της φτωχής Vaquita. Αντίθετα, η νέα ηγεσία στην Επιτροπή Θαλάσσιων Θηλαστικών των ΗΠΑ υιοθετεί μια «στρατηγική οικονομικών κινήτρων», το είδος που έχει αποδειχθεί αναποτελεσματική από κάθε σημαντική μελέτη - πιο πρόσφατα από την έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας, «Mind, Society, and Behavior».

Ακόμη και αν επιχειρηθεί μια τέτοια επωνυμία των «ασφαλών γαρίδων Vaquita» μέσω καλύτερου εξοπλισμού, γνωρίζουμε ότι τέτοιες προσπάθειες χρειάζονται χρόνια για να εφαρμοστούν και να γίνουν πλήρως αποδεκτές από τους ψαράδες και μπορεί να έχουν τις δικές τους ανεπιθύμητες συνέπειες σε άλλα είδη. Με τον τρέχοντα ρυθμό, το Vaquita έχει μήνες, όχι χρόνια. Ακόμη και όταν ολοκληρώθηκε το σχέδιό μας για το 2007, το 58% του πληθυσμού είχε χαθεί, αφήνοντας 245 άτομα. Σήμερα ο πληθυσμός υπολογίζεται σε 97 άτομα. Η φυσική αύξηση του πληθυσμού για το Vaquita είναι μόνο περίπου 3 τοις εκατό ετησίως. Και, αντισταθμίζοντας αυτό είναι ένα νοσηρό ποσοστό μείωσης, που υπολογίζεται στο 18.5%, λόγω των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.

Μια δήλωση μεξικανικού ρυθμιστικού αντίκτυπου που εκδόθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2014 προτείνει την απαγόρευση της αλιείας με απλάδια στην περιοχή μόνο για δύο χρόνια, πλήρη αποζημίωση για το χαμένο εισόδημα στους ψαράδες, επιβολή της νομοθεσίας στην κοινότητα και την ελπίδα ότι θα υπάρξει αύξηση του αριθμού των Vaquita εντός 24 μηνών. Αυτή η δήλωση είναι ένα σχέδιο κυβερνητικής δράσης που είναι ανοιχτό για δημόσιο σχολιασμό και επομένως δεν έχουμε ιδέα αν η κυβέρνηση του Μεξικού πρόκειται να την υιοθετήσει ή όχι.

Δυστυχώς, η οικονομία της παράνομης αλιείας Totoaba μπορεί να καταδικάσει οποιοδήποτε σχέδιο, ακόμη και τα αδύναμα που βρίσκονται στο τραπέζι. Υπάρχουν τεκμηριωμένες αναφορές ότι τα μεξικανικά καρτέλ ναρκωτικών συμμετέχουν στην αλιεία Totoaba για την εξαγωγή κύστης ψαριών στην Κίνα. Έχει ονομαστεί ακόμη και το “κρακ κοκαΐνη των ψαριών” επειδή οι κύστεις Totoaba πωλούνται έως και 8500 $ ανά κιλό. και τα ίδια τα ψάρια κοστίζουν 10,000-20,000 δολάρια το καθένα στην Κίνα.

Ακόμα κι αν εγκριθεί, δεν είναι σαφές ότι το κλείσιμο θα είναι αρκετό. Για να είναι έστω και οριακά αποτελεσματική, χρειάζεται να υπάρχει ουσιαστική και ουσιαστική επιβολή. Λόγω της εμπλοκής των καρτέλ, η επιβολή μάλλον πρέπει να γίνει από το Μεξικανικό Ναυτικό. Και, το Μεξικανικό Ναυτικό θα πρέπει να έχει τη βούληση να απαγορεύσει και να κατάσχει βάρκες και αλιευτικά εργαλεία, από ψαράδες που μπορεί να βρίσκονται στο έλεος άλλων. Ωστόσο, λόγω της υψηλής αξίας κάθε ψαριού, η ασφάλεια και η ειλικρίνεια όλων των δυνάμεων θα τεθεί σε ακραία δοκιμασία. Ωστόσο, είναι απίθανο η μεξικανική κυβέρνηση να καλωσορίσει την εξωτερική βοήθεια για την επιβολή της νομοθεσίας.

Και ειλικρινά, οι ΗΠΑ είναι εξίσου υπεύθυνες στο παράνομο εμπόριο. Έχουμε απαγορεύσει αρκετά παράνομο Totoaba (ή τις κύστεις τους) στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού και αλλού στην Καλιφόρνια για να γνωρίζουμε ότι το LAX ή άλλα μεγάλα αεροδρόμια είναι πιθανά σημεία μεταφόρτωσης. Θα πρέπει να ληφθούν μέτρα για να διασφαλιστεί ότι η κινεζική κυβέρνηση δεν είναι συνένοχη στην εισαγωγή αυτού του προϊόντος που συλλέγεται παράνομα. Αυτό σημαίνει να μεταφέρουμε αυτό το πρόβλημα στο επίπεδο των εμπορικών διαπραγματεύσεων με την Κίνα και να προσδιορίσουμε πού υπάρχουν τρύπες στο δίχτυ από τις οποίες διολισθαίνει το εμπόριο.

Θα πρέπει να λάβουμε αυτά τα βήματα ανεξάρτητα από το Vaquita και την πιθανή εξαφάνισή του—τουλάχιστον για λογαριασμό της απειλούμενης με εξαφάνιση Totoaba και για λογαριασμό μιας κουλτούρας περιορισμού και μείωσης του παράνομου εμπορίου άγριας ζωής, ανθρώπων και αγαθών. Ομολογώ ότι με συντρίβει η συλλογική μας αποτυχία να εφαρμόσουμε όσα γνωρίζαμε για τις ανάγκες αυτού του μοναδικού θαλάσσιου θηλαστικού πριν από δεκαετίες, όταν είχαμε την ευκαιρία και οι οικονομικές και πολιτικές πιέσεις ήταν λιγότερο έντονες.

Είμαι έκπληκτος που κάποιος εμμένει στην ιδέα ότι μπορούμε να αναπτύξουμε κάποια στρατηγική «ασφαλείς για τη Vaquita γαρίδες» με μόλις 97 άτομα να απομένουν. Είμαι συγκλονισμένος που η Βόρεια Αμερική θα μπορούσε να αφήσει ένα είδος να φτάσει τόσο κοντά στην εξαφάνιση με όλη την επιστήμη και τη γνώση στα χέρια μας, και το πρόσφατο παράδειγμα του δελφινιού Baiji για να μας καθοδηγήσει. Θέλω να ελπίζω ότι οι φτωχές οικογένειες αλιέων θα λάβουν τη βοήθεια που χρειάζονται για να αντικαταστήσουν το εισόδημα από την αλιεία γαρίδας και ψαριών. Θέλω να είμαι αισιόδοξος ότι θα κάνουμε όλα τα εμπόδια για να κλείσουμε την αλιεία με απλάδια και να την επιβάλουμε ενάντια στα καρτέλ. Θέλω να πιστεύω ότι μπορούμε.

Η βασική εικόνα είναι ευγενική προσφορά του Barb Taylor