اشتیاق برای صخره های مرجانی

در پایان ماه ژوئن، من این افتخار و افتخار را داشتم که در سیزدهمین سمپوزیوم بین المللی صخره های مرجانی (ICRS)، کنفرانس برتر دانشمندان صخره های مرجانی از سراسر جهان که هر چهار سال یک بار برگزار می شود، شرکت کنم. من با فرناندو بریتوس، مدیر برنامه کوبامار، آنجا بودم.

من در اکتبر 2000 در بالی، اندونزی، در اولین ارائه ICRS خود به عنوان دانشجوی دکترا شرکت کردم. من را تصور کنید: یک دانش آموز فارغ التحصیل با چشمان گشاد گرسنه برای برآورده کردن کنجکاوی من در مورد همه چیزهای مرجانی. اولین کنفرانس ICRS به من اجازه داد تا همه چیز را در خود غوطه ور کنم و از آن زمان ذهنم را پر از سوالاتی کنم که باید درباره آنها تحقیق کنم. این مسیر شغلی من را مانند هیچ جلسه حرفه ای دیگری در طول سال های تحصیلات تکمیلی من تثبیت کرد. ملاقات بالی – با افرادی که در آنجا ملاقات کردم و آنچه آموختم – زمانی بود که برایم روشن شد که مطالعه صخره های مرجانی تا آخر عمرم واقعاً رضایت بخش ترین حرفه خواهد بود.

16 سال پیش، و من به عنوان یک بوم‌شناس صخره‌های مرجانی برای برنامه تحقیقات دریایی و حفاظت از دریای کوبا بنیاد اقیانوس، این رویا را به بهترین شکل زندگی می‌کنم. - داریا سیسیلیو

16 سال به جلو، و من به عنوان یک بوم‌شناس صخره‌های مرجانی برای برنامه تحقیقات و حفاظت دریایی کوبا در این رویا زندگی می‌کنم. (CariMar) بنیاد اقیانوس در عین حال، به عنوان یک محقق وابسته، از منابع آزمایشگاهی و تحلیلی شگفت انگیز موسسه علوم دریایی دانشگاه کالیفرنیا سانتا کروز برای انجام کارهای آزمایشگاهی مورد نیاز برای تحقیقات ما در صخره های مرجانی کوبا استفاده می کنم.

نشست ICRS در ماه گذشته، که در هونولولو، هاوایی برگزار شد، کمی بازگشت به خانه بود. قبل از اینکه خودم را وقف صخره های مرجانی نسبتاً کم مطالعه و بی پایان جذاب کوبا کنم، بیش از 15 سال را صرف مطالعه صخره های مرجانی اقیانوس آرام کردم. بسیاری از آن سال‌ها به کاوش در مجمع‌الجزایر شمال غربی هاوایی، که اکنون بنای یادبود ملی دریایی Papahānaumokuākea نامیده می‌شود، اختصاص داشت، مرزهای آن که شرکای حفاظت از آن و صندوق خیریه Pew در حال حاضر برای توسعه درخواست می‌کنند. آنها برای این تلاش در نشست ICRS در ماه گذشته امضایی جمع آوری کردند که من با اشتیاق امضا کردم. آاین کنفرانس من این فرصت را داشتم تا با همکاران، همکاران و دوستان سابق، بسیاری از ماجراهای زیر آب را در آن مجمع الجزایر جذاب به یاد بیاورم. برخی از آنها را برای یک دهه یا بیشتر ندیده بودم.

داریا، فرناندو و پاتریشیا از مرکز تحقیقات دریایی کوبا در ICRS​

با 14 جلسه همزمان از ساعت 8 صبح تا 6 بعدازظهر که شامل گفتگوهای پشت سر هم در مورد موضوعاتی از زمین شناسی و دیرینه بوم شناسی صخره های مرجانی گرفته تا تولید مثل مرجانی تا ژنومیک مرجانی بود، قبل از هر روز زمان زیادی را صرف برنامه ریزی برنامه خود کردم. هر شب برنامه سفر روز بعد را با دقت ترسیم می کردم و زمان پیاده روی از یک سالن جلسه به سالن دیگر را تخمین می زدم... (بالاخره من یک دانشمند هستم). اما چیزی که اغلب برنامه دقیق من را قطع می کرد این واقعیت ساده بود که این جلسات بزرگ به همان اندازه که با همکاران قدیمی و جدید روبرو می شوند، به همان اندازه که واقعاً برای شنیدن سخنرانی های برنامه ریزی شده است. و همینطور انجام دادیم.

با همکارم فرناندو برتوس، مردی که دهه‌ها در ایالات متحده برای پر کردن شکاف بین علم صخره‌های مرجانی کوبا و آمریکا کار کرده است، ما جلسات پربار بسیاری داشتیم، که بسیاری از آنها برنامه‌ریزی نشده بودند. ما با همکاران کوبایی، مشتاقان استارت آپ مرجانی ملاقات کردیم (بله، چنین استارت آپی در واقع وجود دارد!)، دانشجویان مقطع کارشناسی ارشد و دانشمندان باتجربه صخره های مرجانی. این دیدارها در نهایت به نقطه برجسته کنفرانس تبدیل شد.

در روز اول کنفرانس، بیشتر به جلسات بیوژئوشیمی و پالئواکولوژی ماندم، با توجه به اینکه یکی از خطوط تحقیقاتی کنونی ما در کوبامار بازسازی آب و هوای گذشته و ورودی های انسانی به صخره های مرجانی کوبا با استفاده از تکنیک های ژئوشیمیایی بر روی هسته های مرجانی است. اما من موفق شدم آن روز در مورد آلودگی ناشی از محصولات مراقبت شخصی مانند لوسیون های ضد آفتاب و صابون ها صحبت کنم. این ارائه به شیمی و سم شناسی محصولات رایج مانند اکسی بنزون ​​از کرم های ضد آفتاب و نشان دادن اثرات سمی آنها بر روی مرجان، جنین خارپشت دریایی و لاروهای ماهی و میگو پرداخت. من یاد گرفتم که آلودگی فقط ناشی از شستن محصولات از پوست ما در هنگام حمام کردن در اقیانوس نیست. همچنین از چیزی که از طریق پوست جذب می‌کنیم و در ادرار دفع می‌کنیم، می‌آید و در نهایت به صخره‌ها راه پیدا می‌کند. من سال‌ها از این موضوع مطلع بودم، اما این اولین باری بود که داده‌های سم‌شناسی مرجان‌ها و دیگر موجودات صخره‌ای را می‌دیدم - کاملاً هشیارکننده بود.

داریا در حال بررسی صخره های Jardines de la Reina، جنوب کوبا، در سال 2014 

یکی از موضوعات غالب کنفرانس، رویداد بی‌سابقه جهانی سفید شدن مرجان‌ها بود که صخره‌های جهان در حال حاضر در حال تجربه آن هستند. همانطور که NOAA اعلام کرد، قسمت فعلی سفید کردن مرجان ها در اواسط سال 2014 آغاز شد و آن را به طولانی ترین و گسترده ترین رویداد سفید کردن مرجان در تاریخ تبدیل کرد. از نظر منطقه ای، دیواره مرجانی بزرگ را به میزان بی سابقه ای تحت تاثیر قرار داده است. دکتر تری هیوز از دانشگاه جیمز کوک در استرالیا تجزیه و تحلیل های بسیار اخیر را در مورد رویداد سفید شدن انبوه در دیواره مرجانی بزرگ (GBR) ارائه کرد که در اوایل سال جاری رخ داد. سفید شدن شدید و گسترده در استرالیا در نتیجه دمای سطح دریا در تابستان (SSF) از فوریه تا آوریل 2016 رخ داد. رویداد سفید شدن انبوه حاصل بیشترین ضربه را به بخش شمالی دورافتاده GBR زد. دکتر هیوز از بررسی‌های هوایی تکمیل‌شده و تأیید شده توسط بررسی‌های زیرآبی، تشخیص داد که 81 درصد از صخره‌ها در بخش شمالی دورافتاده GBR به شدت سفید شده‌اند و تنها 1 درصد آنها دست نخورده فرار کرده‌اند. در بخش مرکزی و جنوبی صخره های به شدت سفید شده به ترتیب 33% و 1% بودند.

81 درصد از صخره‌ها در بخش شمالی مرجانی مرجانی به شدت سفید شده‌اند و تنها 1 درصد آنها دست نخورده فرار کرده‌اند. – دکتر تری هیوز

رخداد سفید شدن انبوه در سال 2016 سومین رویدادی است که در GBR رخ می دهد (قبلی در سال های 1998 و 2002 رخ داده است)، اما بسیار شدیدترین است. صدها صخره برای اولین بار در سال 2016 سفید شدند. در طول دو رویداد سفیدکننده انبوه قبلی، صخره مرجانی بزرگ دورافتاده و بکر شمالی مصون ماند و به عنوان پناهگاهی از سفید شدن در نظر گرفته شد، با تعداد زیادی کلنی مرجانی بزرگ و با عمر طولانی. واضح است که امروز اینطور نیست. بسیاری از آن مستعمرات با عمر طولانی از دست رفته اند. هیوز گفت: به دلیل این تلفات، «GBR شمالی دیگر در طول عمر ما شبیه فوریه 2016 نخواهد بود».

GBR شمالی دیگر در طول عمر ما شبیه فوریه 2016 نخواهد بود. - دکتر تری هیوز

چرا بخش جنوبی GBR امسال در امان ماند؟ می توانیم از طوفان وینستون در فوریه 2016 تشکر کنیم (همان چیزی که فیجی را درنوردید). در GBR جنوبی فرود آمد و دمای سطح دریا را به میزان قابل توجهی کاهش داد و در نتیجه اثرات سفید کننده را کاهش داد. دکتر هیوز به طعنه‌آمیز اضافه کرد: قبلاً نگران طوفان‌های روی صخره‌ها بودیم، حالا به آنها امیدواریم! دو درس از سومین رویداد سفید کردن انبوه در GBR این است که مدیریت محلی سفید کردن را بهبود نمی بخشد. و اینکه مداخلات محلی ممکن است به بهبود (جزئی) کمک کند، اما تأکید کرد که صخره‌ها به سادگی نمی‌توانند «مقاوم در برابر آب و هوا» باشند. دکتر هیوز به ما یادآوری کرد که ما وارد عصری شده‌ایم که زمان بازگشت وقایع سفید شدن انبوه ناشی از گرمایش جهانی کوتاه‌تر از زمان بهبودی مجموعه‌های مرجانی با عمر طولانی است. بنابراین دیوار مرجانی بزرگ برای همیشه تغییر کرده است.

در اواخر هفته، دکتر جرمی جکسون نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل‌های مربوط به سال‌های 1970 تا 2012 از حوزه وسیع‌تر کارائیب را گزارش کرد و در عوض تشخیص داد که عوامل استرس‌زای محلی بر عوامل استرس‌زای جهانی در این منطقه غلبه دارند. این نتایج از این فرضیه حمایت می‌کند که حفاظت‌های محلی می‌توانند انعطاف‌پذیری صخره‌ها را در کوتاه‌مدت افزایش دهند تا در انتظار اقدام جهانی در مورد تغییرات آب و هوایی باشد. دکتر پیتر مومبی از دانشگاه کوئینزلند در سخنرانی عمومی خود در مورد "ظرافت" در صخره های مرجانی به ما یادآوری کرد. اثرات تجمعی عوامل استرس‌زای متعدد، تنوع محیط‌های صخره‌ای را کاهش می‌دهد، به طوری که مداخلات مدیریتی در صخره‌هایی که دیگر تفاوت چشمگیری ندارند، هدف قرار می‌گیرند. اقدامات مدیریتی باید با ظرافت گفته شده در صخره های مرجانی سازگار شود.

La lionfish جلسه روز جمعه حضور خوبی داشت. من خوشحال شدم که متوجه شدم بحث فعال در مورد فرضیه مقاومت زیستی ادامه دارد، به موجب آن شکارچیان بومی، با رقابت یا شکار یا هر دو، قادر به حفظ این فرضیه هستند. lionfish تهاجم تحت کنترل این چیزی است که ما در Jardines de la Reina MPA در جنوب کوبا در تابستان 2014 آزمایش کردیم. جالب است بدانید که با توجه به اینکه اقیانوس آرام هنوز یک سوال به موقع است lionfish جمعیت در دریای کارائیب به رشد و گسترش خود ادامه می دهد.

در مقایسه با اولین جلسه ICRS که در سال 2000 توانستم در آن شرکت کنم، سیزدهمین ICRS به همان اندازه الهام بخش بود، اما به روشی متفاوت. برخی از الهام‌بخش‌ترین لحظات برای من زمانی اتفاق افتاد که با برخی از بزرگان علم صخره‌های مرجانی که سخنرانان برجسته یا عمومی در کنفرانس بالی بودند برخورد کردم و امروز هنوز می‌توانستم برقی را در چشمانشان ببینم که درباره آن صحبت می‌کردند. مرجان های مورد علاقه آنها، ماهی، MPAs، zooxanthellae یا جدیدترین ال نینو. برخی از آنها سن بازنشستگی را سپری کرده اند... اما هنوز از مطالعه صخره های مرجانی لذت می برند. البته من آنها را سرزنش نمی کنم: چه کسی می خواهد کار دیگری انجام دهد؟