2/3 از هیچ: آنچه ما واقعاً در مورد حفاظت از پستانداران دریایی می دانیم

توسط: جاکوب زادیک، کارآموز ارتباطات، بنیاد اقیانوس

پستانداران دریایی نشان دهنده برخی از جالب ترین و قابل توجه ترین موجودات روی کره زمین هستند. اگرچه تعداد گونه هایشان در مقایسه با دیگر دسته های حیوانات زیاد نیست، اما در بسیاری از ویژگی های افراطی و اغراق آمیز پیشتاز هستند. نهنگ آبی بزرگترین حیوانی است که تاکنون روی زمین زندگی کرده است. نهنگ اسپرم بزرگ‌ترین اندازه مغز را در بین تمام حیوانات دارد. این دلفین بینی بطری طولانی ترین حافظه ثبت شده را دارد، حذف قهرمان حافظه قبلی فیل. اینها فقط چند نمونه هستند.

البته، به دلیل این ویژگی ها، توانایی های شناختی، و ارتباط گرماگیر با ما، پستانداران دریایی همیشه در اوج تلاش ما برای حفاظت قرار داشته اند. قوانینی که در سال 1934 برای ممنوعیت شکار نهنگ های راست تصویب شد، اولین قانون علیه شکار نهنگ و برخی از اولین قوانین حفاظتی است. با گذشت سالها، مخالفت فزاینده با شکار نهنگ و پرتاب و کشتار سایر پستانداران دریایی منجر به قانون حفاظت از پستانداران دریایی (MMPA) در سال 1972 شد. که در این سال ها موفقیت های بزرگی را به خود دیده است. و در سال 1994، MMPA بطور اساسی اصلاح شد تا به مسائل مدرن تری پیرامون پستانداران دریایی رسیدگی کند. به طور کلی، هدف این قوانین این است که اطمینان حاصل شود که جمعیت گونه‌ها از سطح جمعیت پایدار بهینه خود پایین نمی‌آیند.

چنین قوانینی در طول سال‌ها شاهد موفقیت‌های قابل توجهی بوده است و اکثر پستانداران دریایی مورد مطالعه نشان دهنده روند افزایش جمعیت است. این بیش از آن چیزی است که برای بسیاری از گروه های دیگر از حیوانات می توان گفت، و این پرسش را برانگیخته است که چرا ما همچنان به این موجودات بزرگ به لحاظ حفاظتی اهمیت می دهیم؟ شخصاً، به عنوان یک گیاه شناس در قلب، این همیشه برای من کمی مشکل بوده است. به ازای هر پستاندار در معرض خطری که کسی به آن اشاره می کند، می توانم با 10 دوزیست یا خزنده در حال انقراض پاسخ دهم. همین واکنش را می‌توان در مورد ماهی‌ها، مرجان‌ها، بندپایان و گیاهانی که در آستانه انقراض هستند، گفت. پس باز هم سوال این است که چرا پستانداران دریایی؟ هیچ گروه دیگری از حیوانات وجود ندارد که چنین قوانین برجسته ای به طور خاص برای محافظت از جمعیت آنها طراحی شده باشد.

پاسخ این است که پستانداران دریایی به عنوان یک گروه جمعی شاید برخی از بزرگترین شاخص های سلامت اکوسیستم های دریایی باشند. آنها به طور کلی یک شکارچی برتر یا شکارچی راس در محیط خود هستند. آنها همچنین به عنوان یک منبع غذایی قابل توجه برای شکارچیان بزرگتر شناخته شده اند لاشخورهای کوچکتر اعماق دریا وقتی می میرند. آنها در مجموعه وسیعی از زیستگاه ها، از دریاهای قطبی گرفته تا صخره های استوایی، سکونت دارند. بنابراین، سلامت آنها نمایانگر مستقیم اثربخشی تلاش‌های حفاظتی ما است. برعکس، آنها همچنین نمایانگر علت تخریب ناشی از تلاش‌های افزایش یافته توسعه، آلودگی و شیلات ما هستند. به عنوان مثال، کاهش گاو دریایی نشانه ای از کاهش زیستگاه علف دریایی ساحلی است. در صورت تمایل، وضعیت جمعیت گونه‌های پستانداران دریایی را مجموعه‌ای از نمرات در یک کارت گزارش حفاظت دریایی در نظر بگیرید.

همانطور که در بالا ذکر شد، درصد بالایی از پستانداران دریایی مورد تحقیق نشان دهنده جمعیت رو به افزایش و پایدار است. متأسفانه در این مورد مشکلی وجود دارد، و بسیاری از شما ممکن است قبلاً توانسته باشید این مشکل را از انتخاب دقیق عبارت من متوجه شوید. متأسفانه، بیش از 2/3 از گونه های پستانداران دریایی به اندازه کافی مورد مطالعه قرار نگرفته اند و جمعیت فعلی آنها کاملاً ناشناخته است (اگر من را باور نمی کنید، لیست قرمز IUCN). این مشکل بزرگی است زیرا 1) بدون اطلاع از جمعیت آنها و نوسانات آن، به عنوان یک کارنامه کافی شکست می خورند، و 2) زیرا روند افزایش جمعیت پستانداران دریایی مورد مطالعه نتیجه مستقیم تلاش های تحقیقاتی است که به مدیریت بهتر حفاظت تبدیل شده است.

ضروری است که تلاش های فوری برای رفع کمبود دانش در مورد اکثریت قریب به اتفاق پستانداران دریایی انجام شود. اگرچه دقیقاً یک پستاندار «دریایی» نیست (با توجه به اینکه در یک محیط آب شیرین زندگی می کرد)، داستان اخیر دلفین رودخانه یانگ تسه نمونه ای دلسرد کننده از زمانی است که تلاش های تحقیقاتی خیلی دیر انجام شده است. جمعیت این دلفین که در سال 2006 منقرض شده بود، تا قبل از سال 1986 ناشناخته بود و تلاش‌های شدید برای بازگرداندن جمعیت قبل از دهه 90 دیده نشده بود. با توسعه غیرقابل توقف چین در بیشتر محدوده دلفین‌ها، این تلاش‌های حفاظتی بسیار دیر انجام شد. اگر چه داستان غم انگیزی است، اما در رگ نیست. این به ما اهمیت درک فوری همه جمعیت پستانداران دریایی را نشان می دهد.

شاید بزرگترین تهدید امروز برای بسیاری از جمعیت پستانداران دریایی، صنعت روزافزون شیلات باشد. ماهیگیری تور آبششی مضرترین بودن برنامه های ناظر دریایی (یک شغل عالی در خارج از دانشگاه) مهم است داده های تصادفی. از سال 1990 تا 2011 مشخص شده است که حداقل 82 درصد از گونه‌های Odontoceti یا نهنگ‌های دندان‌دار (اورکا، نهنگ منقاری، دلفین و غیره) مستعد صید توری هستند. تلاش های شیلات برای ادامه رشد و نتیجه فرضی تنها می تواند این باشد که صید جانبی پستانداران دریایی از این روند افزایشی پیروی کند. درک بهتر الگوهای مهاجرت پستانداران دریایی و رفتارهای جفت گیری چگونه می تواند بر مدیریت بهتر شیلات تأثیر بگذارد، باید آسان باشد.

بنابراین من با این پایان می‌دهم: آیا شما مجذوب نهنگ‌های بالین غول‌پیکر هستید یا بیشتر مجذوب آن‌ها شده‌اید. tاو رفتارهای جفت گیری ماهیان، سلامت اکوسیستم دریایی با درخشش پستانداران دریایی نشان داده می شود. این یک زمینه مطالعاتی گسترده است و تحقیقات لازم زیادی برای یادگیری باقی مانده است. با این حال، چنین تلاش هایی تنها با حمایت کامل جامعه جهانی می توانند به طور موثر انجام شوند.