Churning Seas: Blue Vision Summit 5

توسط بن شیلک، همکار برنامه

اطلاعات قدیمی آب و هوا وجود دارد که می گوید:

آسمان سرخ در شب، لذت ملوان.
آسمان سرخ در صبح، هشدار ملوان.

خوشبختانه، برای بیش از 290 نفری که در اجلاس Blue Vision امسال شرکت کردند، ناحیه کلمبیا، به شیوه ای بسیار غیر معمول برای این زمان از سال، همه ما را با یک سری شب های آسمانی به رنگ قرمز که در میان دوستان و همکاران جشن می گرفتند، خوشحال کرد. به عنوان روزهای زیبای پرنده آبی برای پذیرایی ها، ارائه ها و جلسات متعددی که از طریق اجلاس برگزار شد. اجلاس، رویدادی دوسالانه که توسط سازمان کمپین مرز آبی, رهبران حفاظت از اقیانوس ها از سراسر جهان را گرد هم می آورد.

با این حال، با وجود آب و هوای آرام، احساس اضطرار و عزم عمیق در انتظار وقوع یک طوفان سریع در اجلاس سران نفوذ کرد. و نه، این ذهن قرمز ما نبود که همه ما را به عنوان مدیر پروژه طولانی مدت بنیاد اقیانوس و بنیانگذار LiVBLUE, والاس جی نیکولز، در کتاب پرفروش خود توضیح می دهد ذهن آبی، بلکه نوع متفاوتی از جریان زیرین است. کسی که شکل و بوی تند نفتالین آن در بین دوستداران اقیانوس بسیار آشناست. این تهدید قریب الوقوع حفاری فراساحلی بود که آسمان صبحگاهی ما را قرمز می کرد، ترسی که در آستانه اجلاس چشم انداز آبی امسال با اعلام دولت اوباما مبنی بر اینکه به غول انرژی شل اجازه ادامه حفاری در این فصل را داده است ملموس شد. دریای طوفانی چوکچی آلاسکا.

اگرچه این موضوع مطمئناً افکار بسیاری از حاضران را به خود مشغول کرده است - شکستی که در اواخر همان هفته اعلام شد که حفاری در میدان نگون بخت ماکوندوی خلیج مکزیک از سر گرفته می شود، تنها 3 مایلی از مرکز زمین لرزه 2010 BP تشدید می شود. فوران چاه PLC، بزرگترین نشت نفت در تاریخ ایالات متحده - روحیه ما را تضعیف نکرد. در واقع درست برعکس عمل کرد. ما را قوی تر کرد. بیشتر متصل است. و تشنه چالش بعدی ما.

چیزی که بلافاصله در مورد اجلاس Blue Vision به شما توجه می کند، فهرست سخنرانان چه کسی، یا برنامه متنوع و به خوبی طراحی شده نیست، بلکه احساس مشارکت و خوش بینی است که اجلاس را القا می کند. این راهی است که مردم از هر طبقه‌ای، چه جوان و چه پیر، گرد هم می‌آیند تا در مورد تهدیداتی که اقیانوس‌ها و سواحل ما با آن مواجه هستند، بحثی سازنده داشته باشند و برنامه‌های جسورانه‌ای برای مقابله با این تهدیدات ایجاد کنند. نقطه اصلی آن روز تپه اقیانوس سالم است، فرصتی برای همه شرکت کنندگان که برای این روز به کاپیتول هیل بروند تا با اعضای کنگره صحبت کنند تا بر اهمیت مسائل دریایی تأثیر بگذارند و از قوانینی که برای ارتقای سلامت طراحی شده است حمایت کنند. اقیانوس و میلیاردها نفری که برای امرار معاش و رزق و روزی خود مستقیماً به آن متکی هستند.

امسال من این امتیاز را داشتم که با گروهی از افرادی که ممکن است فکر نکنید با حفاظت از اقیانوس مرتبط هستند به این تلاش بپیوندم: جوامع داخلی. به رهبری ویکی نیکولز گلدشتاین، مدیر پروژه بنیاد اقیانوس برای ائتلاف اقیانوس کلرادو، هیئت اقیانوس داخلی متشکل از افرادی از سراسر ایالت های غرب میانه و غربی بود که عمیقاً به اقیانوس های ما اهمیت می دهند و معتقدند که این مسائل به همه مربوط می شود، از جمله ایالت های محصور در خشکی مانند کلرادو، که دارای بالاترین سرانه غواصان دارای گواهینامه است. تمام ایالات متحده

زیرمجموعه خاص من از هیئت اقیانوس داخلی، هیئت میشیگان، فرصت خوش شانسی را داشت تا با نماینده دن بنیشک (MI-1) دیدار کنم. منطقه 1 میشیگان جایی است که من بزرگ شدم و در کالج تحصیل کردم، از این رو این جلسه برای من به عنوان یک میشیگاندر و اقیانوس دوست بسیار جذاب بود.

در حالی که من برای دکتر بنیشک احترام و تحسین عمیقی قائل هستم، به ویژه جایگاه او به عنوان رئیس مشترک کمیته ملی پناهگاه های دریایی، و نقش او به عنوان رئیس مشترک و بنیانگذار انجمن گونه های مهاجم خانگی، یک موضوع وجود دارد که ما در آن هستیم. اختلاف نظر عمده و آن حفاری دریایی است.

ما با آماری از ارزش مالی عظیم اقتصاد ساحلی گسترده ساحل شرقی که گردشگری، فعالیت‌های تفریحی و ماهیگیری متقابل به حضور پرندگان سیاه‌پوش، پستانداران دریایی روغن‌دار و سواحل پوشیده از توپ قیر منحصر به جلسه است، آماده نشستیم. . در پاسخ به استدلال های ما، دکتر بنیشک اظهار داشت که تصمیم برای اجازه حفاری دریایی یک موضوع حقوق ایالت ها است و دولت فدرال نباید بتواند دیکته کند که آیا مردم ساحل شرقی می توانند این منبع ارزشمند را از اعماق زمین استخراج کنند یا خیر. امواج.

اما وقتی حادثه ای رخ می دهد که از نظر آماری و مطلقاً اجتناب ناپذیر است و نفت شروع به فوران در ستون آب می کند و به سرعت در امتداد کل ساحل اقیانوس اطلس توسط جریان گلف استریم از بین می رود و در نهایت در امتداد جریان اقیانوس اطلس شمالی به دریا می رود. هنوز یک "مسئله دولتی" است؟ وقتی یک تجارت خانوادگی کوچک که نسل‌ها وجود داشته است باید درهای خود را ببندد زیرا دیگر کسی به ساحل نمی‌آید، آیا این یک «مسئله دولتی» است؟ نه، این یک مسئله ملی است که نیاز به رهبری ملی دارد. و به خاطر جوامعمان، ایالت ها، کشورمان و جهانمان، بهتر است آن سوخت فسیلی را زیر سطح زمین بگذاریم، زیرا آب و نفت با هم مخلوط نمی شوند.

روز سالم اوشن تپه امسال شامل 134 شرکت کننده از 24 هیئت ایالتی و 163 دیدار با رهبران و کارکنان کنگره بود که بزرگترین تلاش یک روزه لابی حفاظت از اقیانوس و ساحل در تاریخ کشور ما است. ما را عاشق اقیانوس بنامید، ما را شورشی جلبک دریایی بنامید، اما هر کاری که می کنید، ما را ترک کننده خطاب نکنید. اگرچه آسمان سرخ عصر اجلاس Blue Vision به ما برای تأمل در مورد پیروزی هایمان مکث کرد، اما ما برای طلوع آسمان سرخ آماده هستیم. این هشدار ملوان ما است، و مطمئن باشید، در حالی که ما به دریاهای متلاطم این بحث سیاسی داغ در مورد آینده ذخایر نفتی فراساحلی کشورمان وارد می‌شویم، همه دست‌ها روی عرشه هستند.

تصویر 1 - هیئت اقیانوس داخلی. ج) جفری دوبینسکی

تصویر 2 - پوزیدون در طول بزرگترین تلاش لابی شهروندان حفاظت از اقیانوس در تاریخ ایالات متحده به ساختمان کنگره ایالات متحده نگاه می کند. (ج) بن شیلک.