بازی در گل (و کاشت حرا)

توسط بن شیلک، همکار برنامه

داوطلبی در کاستاریکا قسمت سوم

فقط چیزی در مورد بازی با گل وجود دارد که باعث می شود احساس اولیه بودن داشته باشید. مالیدن کره های بزرگ خمیر خاکی چرب و درشت دانه در دستانتان، اجازه دادن به آن از میان انگشتانتان در حالی که آن را در یک توپ بی شکل فشار می دهید – فقط فکر چنین عمل کثیفی کاملاً مبهم به نظر می رسد. شاید بتوانیم بخشی از آن را به شرطی شدن دوران کودکی نسبت دهیم: سرزنش والدین، همیشه خراب کردن لباس های جدید مدرسه در روز اول، و کار شبانه که باید قبل از خوردن شام، زیر ناخن های آغشته به خاک مالیده شود تا قرمز و خام شود. شاید لذت گناه ما به خاطرات بمباران خواهر و برادرها و دیگر بچه های محله با نارنجک های گلی برگردد. شاید این فقط زیاده روی در خوردن کیک های گلی بود.

به هر دلیلی که ممکن است حرام به نظر برسد، بازی با گل قطعاً رهایی بخش است. این ماده عجیب و غریبی است که وقتی سخاوتمندانه به کار می رود، امکان شورش شخصی در برابر قراردادهای اجتماعی معتاد به صابون و هنجارهای سفره سفید را فراهم می کند - به غیر از کاربردهای تصادفی ناشی از خارش صورت.

مطمئناً گل و لای زیادی برای بازی در زمان ما وجود داشت لاک پشت ها را ببینید گروه به سمت آخرپروژه احیای حرا برای یک روز داوطلبانه کاشت.

تجربه رؤیایی روز قبل از گرفتن، اندازه‌گیری و علامت‌گذاری لاک‌پشت‌های دریایی با چیزی که شبیه کار سخت واقعی بود جایگزین شد. داغ، چسبنده، کالسکه بود (و آیا به گل آلود بودن اشاره کردم؟). برای اضافه کردن به کل ماجرای کثیف، وقتی که ما در کیسه های بسته بندی خاکی نشسته بودیم، یک سگ کوچولوی بسیار دوستانه همه را بوسه می زد، دستان قهوه ای پوسته ما نمی توانست جلوی پیشرفت های مشتاقانه و شایان ستایش او را بگیرد. اما حس خوبی داشت. واقعا کثیف شدن حالا این کار داوطلبانه بود. و ما آن را دوست داشتیم.

به اندازه کافی نمی توان در مورد اهمیت جنگل های حرا برای حفظ یک اکوسیستم ساحلی سالم و کارآمد صحبت کرد. آنها نه تنها به عنوان زیستگاه حیاتی برای طیف گسترده ای از حیوانات عمل می کنند، بلکه نقش مهمی در چرخه مواد مغذی ایفا می کنند و به عنوان مهد کودک برای جانوران جوان مانند ماهی ها، پرندگان و سخت پوستان عمل می کنند. حرا همچنین بهترین نوع حفاظت از خطوط ساحلی است. ریشه ها و تنه های در هم پیچیده آنها فرسایش ناشی از امواج و حرکت آب را به حداقل می رساند، علاوه بر آن رسوبات را به دام می اندازد، که کدورت آب های ساحلی را کاهش می دهد و خط ساحلی پایداری را حفظ می کند.

لاک‌پشت‌های دریایی، در کمال تعجب بسیاری از زیست‌شناسان که زمانی تصور می‌کردند برای تغذیه تنها به صخره‌های مرجانی تکیه می‌کنند، مشخص شده است که زمان قابل توجهی را در اطراف جنگل‌های حرا صرف غذا می‌کنند. محققان از ابتکار نوک عقابی شرقی اقیانوس آرامپروژه ای از بنیاد اقیانوس، نشان داده است که چگونه لاک پشت های پوزه عقابی گاهی اوقات در تکه های شنی ساحلی که در بین جنگل های حرا وجود دارد، لانه می کنند، که بر اهمیت این اکوسیستم ها برای حفظ این گونه نمادین و در خطر انقراض تاکید می کند.

با این حال، علی‌رغم مزایای بسیاری که تالاب‌های حرا ارائه می‌کنند، اغلب قربانیان توسعه ساحلی هستند. جنگل‌های حرا با نزدیک به سه چهارم حاشیه‌های سواحل استوایی در سراسر جهان، با سرعتی نگران‌کننده از بین رفته‌اند تا فضایی را برای استراحتگاه‌های توریستی، مزارع پرورش میگو و صنعت باز کنند. اما انسان ها تنها تهدید نیستند. بلایای طبیعی همچنین می‌تواند جنگل‌های حرا را ویران کند، همانطور که در هندوراس رخ داد، زمانی که طوفان میچ 95 درصد از کل جنگل‌های حرا را در جزیره گواناخا در سال 1998 از بین برد. پروژه احیای حرا گواناخا، بیش از 200,000 درخت حرا قرمز را دوباره کاشت و قصد دارد در سال های آینده به همین تعداد حرا سفید و سیاه بکارد تا از تنوع و انعطاف پذیری جنگل اطمینان حاصل کند.

فراتر از نقش محوری تالاب‌های حرا در اکوسیستم‌های ساحلی، نقش مهمی در مبارزه با تغییرات آب و هوایی نیز دارند. علاوه بر تقویت خطوط ساحلی و به حداقل رساندن اثرات طوفان های خطرناک، توانایی جنگل های حرا برای جذب مقادیر زیادی دی اکسید کربن، آنها را به یک جبران کربن بسیار مطلوب در بازار نوظهور "کربن آبی" تبدیل کرده است. محققان، از جمله پروژه بنیاد اقیانوس، راه حل های آب و هوایی آبی، فعالانه با سیاست گذاران برای طراحی استراتژی های جدید برای اجرای جبران کربن آبی به عنوان بخشی از یک برنامه یکپارچه برای تثبیت و در نهایت کاهش انتشار گازهای گلخانه ای که باعث تغییرات آب و هوایی می شود، کار می کنند.

در حالی که همه اینها دلایل قانع‌کننده‌ای برای حفظ و احیای تالاب‌های حرا هستند، باید اعتراف کنم که چیزی که بیش از همه مرا به این فعالیت کشاند، نیت نجیب من برای نجات بهترین مهندس اکوسیستم ساحلی طبیعت نبود، بلکه از بازی در گل لذت بردم.

می دانم، بچه گانه است، اما هیچ چیز کاملاً قابل مقایسه با احساس باورنکردنی نیست که وقتی فرصت بیرون رفتن در میدان را دارید و به شکلی واقعی و درونی با کاری که تا آن زمان بوده است، چیزی که زندگی کرده اید، ارتباط برقرار می کنید. فقط در صفحه نمایش کامپیوتر شما به صورت 2 بعدی.

بعد سوم همه تفاوت را ایجاد می کند.

این بخشی است که وضوح را به ارمغان می آورد. الهام بخش این منجر به درک بیشتر مأموریت سازمان شما و آنچه برای دستیابی به آن باید انجام شود، می شود.

گذراندن صبح در کیسه های خاکی با گل و لای و کاشت بذر حرا این حس را به من داد. کثیف بود. سرگرم کننده بود. حتی کمی ابتدایی بود. اما مهمتر از همه، این احساس واقعی بود. و اگر کاشت مانگرو بخشی از یک استراتژی جهانی برنده برای نجات سواحل و سیاره ما باشد، خوب، این فقط یک شیرینی روی کیک گلی است.