نشت سانداربان: حرا و دلفین ها در معرض خطر هستند

توسط مارک جی اسپالدینگ، رئیس جمهور

صبح سه‌شنبه، با خبر بدی مبنی بر تصادف کشتی در آب‌های بنگلادش از خواب بیدار شدیم. ساترن استار-7، یک نفتکش با کشتی دیگری برخورد کرده بود و نتیجه آن نشت 92,000 گالن نفت کوره بود. حمل و نقل در طول مسیر متوقف شد و کشتی غرق شده روز پنجشنبه با موفقیت به بندر کشیده شد و نشت اضافی متوقف شد. با این حال، نفت نشت‌شده همچنان در یکی از با ارزش‌ترین مناطق طبیعی منطقه، سیستم جنگل‌های حرا ساحلی معروف به سانداربان، که از سال 1997 در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد و یک مقصد گردشگری محبوب است، ادامه می‌یابد.  

نزدیک خلیج بنگال در اقیانوس هند، Sundarbans منطقه ای است که در سراسر دلتای رودخانه گنگ، برهماپوترا و مگنا امتداد دارد و بزرگترین جنگل حرا جهان را تشکیل می دهد. این مکان زیستگاه حیوانات کمیاب مانند ببر بنگال و سایر گونه های در معرض تهدید مانند دلفین های رودخانه (ایراوادی و گنگ) و پیتون های هندی است. بنگلادش مناطق حفاظت شده دلفین ها را در سال 2011 ایجاد کرد، زمانی که مقامات متوجه شدند که سانداربان ها میزبان بزرگترین جمعیت شناخته شده دلفین های ایراوادی هستند. در اواخر دهه 1990 حمل و نقل تجاری از آب های این کشور ممنوع شد، اما دولت اجازه داده بود که مسیر سابق کشتیرانی را به طور موقت بازگشایی کند که در سال 2011 در مسیر جایگزین در آب فرو رفت.

طول دلفین های ایراوادی به هشت فوت می رسد. آنها دلفین های بدون منقار خاکستری آبی با سر گرد و رژیم غذایی عمدتاً ماهی هستند. آنها ارتباط نزدیکی با اورکا دارند و تنها دلفین شناخته شده ای هستند که هنگام تغذیه و معاشرت تف می کنند. به غیر از ایمنی کشتیرانی، تهدیدات ایراوادی شامل درهم تنیدگی در وسایل ماهیگیری و از دست دادن زیستگاه به دلیل توسعه انسانی و افزایش سطح دریا است.  

صبح امروز از بی بی سی مطلع شدیم که "رئیس اداره بندر محلی به خبرنگاران گفت که ماهیگیران از "اسفنج و گونی" برای جمع آوری نفت ریخته شده که در منطقه 80 کیلومتری پخش شده است استفاده می کنند. در حالی که طبق گزارش‌ها مقامات در حال ارسال مواد پراکنده به منطقه هستند، اصلاً مشخص نیست که استفاده از مواد شیمیایی برای دلفین‌ها، حرا یا سایر حیواناتی که در این سیستم غنی زندگی می‌کنند مفید باشد. در واقع، با توجه به داده های در حال ظهور از فاجعه Deepwater Horizon در سال 2010 در خلیج مکزیک، می دانیم که پراکنده کننده ها اثرات سمی طولانی مدت بر زندگی اقیانوس ها دارند و علاوه بر این، ممکن است در تجزیه طبیعی نفت در آب دخالت کنند. ، تضمین می کند که در کف اقیانوس باقی می ماند و می تواند توسط طوفان تحریک شود.

همه ما می دانیم که ترکیبات شیمیایی نفت (از جمله محصولاتی مانند گاز یا سوخت دیزل) می تواند برای گیاهان و حیوانات، از جمله انسان، کشنده باشد. علاوه بر این، روغن گیری از پرندگان دریایی و سایر جانوران دریایی می تواند توانایی آنها را در تنظیم دمای بدن کاهش دهد و منجر به مرگ شود. حذف نفت از طریق رونق و سایر ابزارها یک استراتژی است. استفاده از پراکنده کننده های شیمیایی یکی دیگر از موارد است.