روز واکیتا

La گاو کوچک تقریبا منقرض شده است

دانشمندان تخمین می زنند که این گونه در حال حاضر حدود 60 نفر است و به سرعت در حال کاهش است. ما از ترکیب سنی/جنسی افراد باقی‌مانده اطلاعی نداریم و به‌ویژه تعداد ماده‌ها و ظرفیت تولیدمثلی آن‌ها را نمی‌دانیم. اگر جمعیت باقیمانده شامل تعداد بیشتری از نرها یا ماده های مسن تر از حد انتظار (یا امید) باشد، وضعیت گونه حتی بدتر از تعداد کل است.

مدیریت و نظارت ناکارآمد شیلات.

شبکه های آبششی که به صورت قانونی و غیرقانونی استفاده می شود، جمعیت واکیتا را از بین برده است. صید میگوی آبی (قانونی) و توتوآبا (در حال حاضر غیرقانونی) بیشترین ضرر را داشته است. با هم، آنها مطمئناً صدها - و احتمالاً هزاران نفر - از vaquita را از زمان توصیف علمی این گونه در دهه 1950 کشته اند. 

برخی تلاش‌های مفید برای بازیابی این گونه انجام شده است، اما چنین اقداماتی به طور مداوم در ارائه حفاظت کامل مورد نیاز شکست خورده است. حدود دو دهه پیش مکزیک یک تیم بازیابی بین‌المللی برای واکیتا (CIRVA) تشکیل داد و با شروع اولین گزارش خود، CIRVA قاطعانه توصیه کرد که دولت مکزیک زیستگاه واکیتا را از شر شبکه‌های آبششی خلاص کند. علی‌رغم تلاش‌های مختلف انجام‌شده، صید قانونی تور آبششی هنوز برای باله‌ماهی‌ها (مثلاً کوروینا) انجام می‌شود، ماهیگیری غیرقانونی تور آبششی برای توتوآبا بازگشته است، و تورهای آبششی گمشده یا «شبح» نیز ممکن است واکیتا را بکشند. عدم اطمینان در مورد میزان آسیب وارد شده توسط تورهای آبششی از این واقعیت ناشی می شود که دولت مکزیک هیچ سیستم موثری برای نظارت بر صید جانبی واکیتا در ماهیگیری متخلف ندارد. دانشمندان مجبور شده اند میزان مرگ و میر واکیتا را از مطالعه ای که در اوایل دهه 1990 انجام شد و اطلاعات حکایتی دوره ای استنباط کنند. 

شکست ها/فرصت های از دست رفته توسط مکزیک، ایالات متحده و چین.

دولت مکزیک و صنعت ماهیگیری نیز در اجرای روش‌های ماهیگیری جایگزین (مانند ترال‌های کوچک) شکست خورده‌اند، علی‌رغم این واقعیت که نیاز به ابزار جایگزین برای حداقل دو دهه آشکار بوده و جایگزین‌های جایگزین در کشورهای دیگر مورد استفاده قرار گرفته است. این تلاش‌ها با آزمایش در فصل نامناسب، به دلیل استقرار متراکم تورهای آبششی در مناطق تحقیقاتی مسدود شده‌اند، و عموماً با ناکارآمدی وزارت شیلات، CONAPESCA، تضعیف شده‌اند. 

دولت ایالات متحده حمایت علمی حیاتی را برای ارزیابی جمعیت واکیتا انجام داده و به پالایش وسایل ترال کوچک برای استفاده در شمال خلیج کالیفرنیا کمک کرده است. با این حال، ایالات متحده اکثر میگوهای آبی صید شده در زیستگاه واکیتا را وارد می‌کند و نتوانسته است واردات میگوی آبی را مطابق قانون حفاظت از پستانداران دریایی محدود کند. بنابراین، ایالات متحده نیز برای وضعیت رو به زوال واکیتا مقصر است.

چین نیز به دلیل بازار مثانه های شنا توتوآبا مقصر است. با این حال، بهبود واکیتا نمی تواند مشروط به این ایده باشد که چین این تجارت را متوقف خواهد کرد. چین مدت‌هاست که نشان نمی‌دهد که می‌تواند تجارت گونه‌های در خطر انقراض را کنترل کند. توقف تجارت غیرقانونی توتوآبا مستلزم حمله به آن در منبع آن است. 

صرفه جویی در واکیتا.

گونه های مختلف پستانداران دریایی از تعداد کم مشابه بهبود یافته اند و ما می توانیم کاهش واکیتا را معکوس کنیم. سوال پیش روی ما این است که "آیا ما ارزش ها و شهامت لازم برای اجرای اقدامات لازم را داریم؟"

پاسخ همچنان نامشخص است.

در آوریل 2015 رئیس جمهور نیتو مکزیک ممنوعیت دو ساله شبکه های آبششی در محدوده فعلی واکیتا را اجرا کرد، اما این ممنوعیت در آوریل 2017 منقضی می شود. در آن صورت مکزیک چه خواهد کرد؟ آمریکا چه خواهد کرد؟ به نظر می رسد گزینه های اصلی عبارتند از: (1) اجرای و اجرای یک ممنوعیت دائمی و کامل برای تمام ماهیگیری با تورهای آبششی در سراسر محدوده واکیتا و حذف تمام تورهای ماهیگیری ارواح، و (2) گرفتن مقداری واکیتا برای حفظ جمعیت اسیر که می توان از آنها استفاده کرد. بازسازی جمعیت وحشی

CIRVA در جدیدترین گزارش خود (هفتمین) استدلال می کند که اول از همه، این گونه باید در طبیعت نجات داده شود. منطق آن این است که جمعیت وحشی برای اطمینان از بازیابی گونه و حفاظت از زیستگاه آن ضروری است. ما با این استدلال موافق هستیم زیرا، تا حد زیادی، قصد دارد تصمیم گیرندگان مکزیکی را وادار کند تا گام‌های جسورانه‌ای را که دهه‌ها مورد بحث بوده، اما بی‌اثر دنبال می‌شود، بردارند. قاطعیت مقامات عالی مکزیک و اجرای مستمر نیروی دریایی مکزیک، با حمایت Sea Shepherd، کلید اجرای این گزینه است. 

با این حال، اگر گذشته بهترین پیش‌بینی‌کننده آینده باشد، پس کاهش مداوم گونه‌ها نشان می‌دهد که مکزیک به‌طور مؤثر ممنوعیت کاملی را برای نجات گونه اجرا نمی‌کند. در این صورت، به نظر می‌رسد بهترین استراتژی این است که با به اسارت گرفتن مقداری واکیتا از شرط‌بندی‌هایمان جلوگیری کنیم. 

حفظ جمعیت اسیر

جمعیت اسیر بهتر از هیچ است. جمعیت اسیر، هر چند محدود، مبنایی برای امید است.

اسارت واکیتا یک کار اساسی خواهد بود که مستلزم غلبه بر تعداد قابل توجهی از چالش ها و نیازها از جمله بودجه است. محل و دستگیری حداقل تعداد کمی از این حیوانات گریزان. حمل و نقل و اسکان در یک تأسیسات اسیر یا یک محیط کوچک و حفاظت شده دریایی طبیعی؛ استخدام بهترین کارکنان دامپزشکی و دامپروری پستانداران دریایی همراه با لوازم و تجهیزات لازم. دسترسی به آزمایشگاه های تشخیصی؛ تهیه غذا برای افراد اسیر؛ امکانات ذخیره سازی با قابلیت برق و فریزر؛ امنیت برای پرسنل واکیتا و دامپزشکی/دام‌داری؛ و پشتیبانی از ناحیه محلی این یک تلاش "سلام، مریم" خواهد بود - دشوار، اما غیرممکن نیست. با این حال، سوال پیش روی ما هرگز این نبوده است که آیا می‌توانیم واکیتا را نجات دهیم، بلکه این است که آیا این کار را انجام خواهیم داد یا خیر.