اقیانوس می بخشد و اقیانوس می برد…

نوشته وندی ویلیامز

اقیانوس می بخشد و اقیانوس می برد…

و به نوعی، در طول اعصار، بیشتر اوقات همه چیز با هم هماهنگ شده است. اما این دقیقاً چگونه کار می کند؟

در کنفرانس اخیر در وین در مورد جمعیت اسب‌های وحشی در سراسر جهان، فیلیپ مک‌لوفلین، ژنتیک‌دان جمعیت، تحقیقات برنامه‌ریزی شده خود را در مورد این سوال بزرگ با مطالعه جزیره‌ای کوچک واقع در حدود 300 کیلومتری جنوب شرقی هالیفاکس، کانادا مورد بحث قرار داد.

جزیره سابل، که اکنون یک پارک ملی کانادا است، چیزی بیش از یک برجستگی آزمایشی از شن و ماسه است که در بالای اقیانوس اطلس شمالی به طور نامطمئن در حال فرورفتن است. البته جزیره ای در میان این دریای خشمگین نیمه زمستانی مکانی پرخطر برای پستانداران زمین دوست است.

با این حال دسته‌های کوچکی از اسب‌ها برای چندین صد سال در اینجا زنده مانده‌اند که توسط یک بوستونی مناسب در سال‌های قبل از انقلاب آمریکا در آنجا باقی مانده‌اند.

اسب ها چگونه زنده می مانند؟ چه چیزی می توانند بخورند؟ کجا از بادهای زمستانی پناه می برند؟

و اقیانوس چه چیزی در دنیا برای این پستانداران خشکی محاصره شده دارد؟

مک لافلین آرزوی یافتن پاسخ این سوالات و بسیاری از سوالات مشابه را در 30 سال آینده دارد.

او در حال حاضر یک نظریه جذاب دارد.

گفته می‌شود در چند سال گذشته، جزیره سابل به بزرگترین مکان پرورش فوک در شمال اقیانوس اطلس تبدیل شده است. هر تابستان صدها هزار مادر فوک خاکستری فرزندان خود را در سواحل شنی جزیره به دنیا می آورند و از آنها مراقبت می کنند. با توجه به اینکه این جزیره فقط 13 مایل مربع به شکل هلالی است، می توانم سطوح دسی بل را در هر بهار و اوایل تابستان تصور کنم.

اسب ها چگونه با این همه آشوب مربوط به فوک ها کنار می آیند؟ مک‌لافلین هنوز به طور قطعی نمی‌داند، اما دریافته است که تعداد اسب‌ها از زمانی که فوک‌ها تعدادشان را افزایش داده‌اند، افزایش یافته است.

آیا این صرفا تصادفی است؟ یا ارتباطی وجود دارد؟

مک‌لافلین این نظریه را مطرح می‌کند که مواد مغذی اقیانوس با تبدیل شدن از طریق فوک‌ها به ماده مدفوعی که جزیره را بارور می‌کند و پوشش گیاهی را افزایش می‌دهد، به اسب‌ها غذا می‌دهد. او پیشنهاد می‌کند که افزایش پوشش گیاهی ممکن است باعث افزایش مقدار علوفه و احتمالاً محتوای مواد مغذی علوفه شود، که به نوبه خود ممکن است تعداد کره‌هایی را که می‌توانند زنده بمانند، افزایش دهد.

و به همین ترتیب، و غیره.

جزیره سیبل یک سیستم کوچک و وابسته به هم از زندگی است. این برای انواع روابط متقابل که مک لافلین امیدوار است در دهه های آینده مطالعه کند، عالی است. من مشتاقانه منتظر بینش های عمیق و قانع کننده ای هستم که چگونه ما پستانداران را برای بقای خود به دریا وابسته می کنیم.

وندی ویلیامز، نویسنده «کراکن: علم کنجکاو، هیجان‌انگیز و کمی آزاردهنده ماهی مرکب» در حال کار بر روی دو کتاب آینده است: «اسب‌های ابر صبح: حماسه 65 میلیون ساله پیوند اسب و انسان» و "هنر مرجان"، کتابی که به بررسی گذشته، حال و آینده سیستم های مرجانی زمین می پردازد. او همچنین توصیه می کند فیلمی درباره اثرات زیست محیطی ساخت کیپ ویند، اولین مزرعه بادی آمریکا تولید شود.