اقیانوس از هیپرکاپنیا رنج می برد

اوایل ماه مه را در سرزمین ون دیمن گذراندم، مستعمره ای جزایی که توسط بریتانیای کبیر در سال 1803 تأسیس شد. امروزه به نام تاسمانی شناخته می شود، یکی از شش مستعمره اصلی که به ایالتی در استرالیای مدرن تبدیل شد. همانطور که ممکن است تصور کنید، تاریخ این مکان تاریک و بسیار ناراحت کننده است. در نتیجه، مکان مناسبی برای ملاقات و صحبت از یک ترس غم انگیز به نظر می رسید، طاعون مخوفی که به نام اسیدی شدن اقیانوس شناخته می شود.

330 دانشمند از سراسر جهان برای چهارساله اقیانوس در یک سمپوزیوم جهانی CO2 بالا که از 3 تا 6 می در پایتخت تاسمانی، هوبارت برگزار شد، گرد هم آمدند. اساسا، گفتگو در مورد سطوح بالای دی اکسید کربن در جو زمین و آن اثر بر اقیانوس گفتگو در مورد اسیدی شدن اقیانوس است.  pH پس‌زمینه اقیانوس در حال کاهش است و اثرات آن را می‌توان در همه جا اندازه‌گیری کرد. در این سمپوزیوم، دانشمندان 218 سخنرانی ارائه کردند و 109 پوستر را به اشتراک گذاشتند تا آنچه را که در مورد اسیدی شدن اقیانوس شناخته شده است، و همچنین آنچه در مورد تعامل تجمعی آن با سایر عوامل استرس زای اقیانوس آموخته شده است، توضیح دهند.

اسیدیته اقیانوس در کمتر از 30 سال حدود 100 درصد افزایش یافته است.

این سریع ترین افزایش در 300 میلیون سال است. و 20 برابر سریعتر از آخرین رویداد اسیدی شدن سریع است که 56 میلیون سال پیش در طول حداکثر حرارتی پالئوسن-ائوسن (PETM) رخ داد. تغییر آهسته امکان سازگاری را فراهم می کند. تغییر سریع زمان یا مکان را برای سازگاری یا تکامل بیولوژیکی اکوسیستم‌ها و گونه‌ها، و همچنین جوامع انسانی که به سلامت آن اکوسیستم‌ها وابسته هستند، نمی‌دهد.

این چهارمین اقیانوس در سمپوزیوم جهانی CO2 بالا بود. از اولین جلسه در سال 2000، سمپوزیوم از گردهمایی برای به اشتراک گذاشتن علم اولیه در مورد چیستی و مکان اسیدی شدن اقیانوس ها پیشرفت کرده است. اکنون، این گردهمایی مجموعه شواهد در حال بلوغ را در مورد مبانی شیمی در حال تغییر اقیانوس ها تأیید می کند، اما به مراتب بیشتر بر ارزیابی و پیش بینی اثرات پیچیده اکولوژیکی و اجتماعی متمرکز است. به لطف پیشرفت های سریع در درک اسیدی شدن اقیانوس ها، ما در حال حاضر به بررسی اثرات فیزیولوژیکی و رفتاری اسیدی شدن اقیانوس ها بر روی گونه ها، تعاملات بین این اثرات و سایر عوامل استرس زا اقیانوس، و اینکه چگونه این اثرات اکوسیستم ها را تغییر می دهند و بر تنوع و ساختار جامعه تأثیر می گذارند، می پردازیم. در زیستگاه های اقیانوسی

من این جلسه را یکی از باورنکردنی ترین نمونه های همکاری در پاسخ به بحرانی می دانم که افتخار حضور در آن را داشته ام. این جلسات سرشار از رفاقت و همکاری است - شاید به دلیل مشارکت زنان و مردان جوان در این زمینه. این جلسه همچنین غیرعادی است زیرا زنان زیادی در نقش های رهبری ایفای نقش می کنند و در فهرست سخنرانان ظاهر می شوند. من فکر می‌کنم می‌توان این مورد را مطرح کرد که نتیجه آن پیشرفت تصاعدی در علم و درک این فاجعه در حال آشکار شدن بوده است. دانشمندان روی شانه های یکدیگر ایستاده اند و درک جهانی را از طریق همکاری، به حداقل رساندن نبردهای چمن، رقابت، و نمایش نفس تسریع بخشیده اند.

متأسفانه، احساس خوب ناشی از رفاقت و مشارکت قابل توجه دانشمندان جوان، در تضاد مستقیم با اخبار ناامیدکننده است. دانشمندان ما تایید می‌کنند که بشریت با فاجعه‌ای با ابعاد عظیم مواجه است.

اقیانوس اسیدی

1. نتیجه ریختن 10 گیگاتن کربن در اقیانوس در هر سال است

2. دارای تنوع تنفسی فصلی و فضایی و همچنین فتوسنتز است

3. توانایی اقیانوس برای تولید اکسیژن را تغییر می دهد

4. واکنش های ایمنی جانوران اقیانوسی از انواع مختلف را کاهش می دهد

5. هزینه انرژی برای تشکیل پوسته ها و ساختارهای صخره ای را افزایش می دهد

6. انتقال صدا در آب را تغییر می دهد

7. بر علائم بویایی تأثیر می گذارد که حیوانات را قادر می سازد طعمه پیدا کنند، از خود دفاع کنند و زنده بمانند

8. به دلیل فعل و انفعالاتی که باعث تولید ترکیبات سمی بیشتر می شود، هم کیفیت و هم طعم غذا را کاهش می دهد

9. مناطق هیپوکسیک و سایر پیامدهای فعالیت های انسانی را تشدید می کند

اسیدی شدن اقیانوس ها و گرم شدن کره زمین در هماهنگی با سایر عوامل استرس زای انسانی عمل خواهد کرد. ما هنوز در حال درک این هستیم که تعاملات بالقوه چگونه خواهد بود. به عنوان مثال، مشخص شده است که برهمکنش هیپوکسی و اسیدی شدن اقیانوس، اکسیژن‌زدایی آب‌های ساحلی را بدتر می‌کند.

در حالی که اسیدی شدن اقیانوس ها یک مسئله جهانی است، معیشت ساحلی تحت تأثیر اسیدی شدن اقیانوس و تغییرات آب و هوایی قرار می گیرد، بنابراین داده های محلی برای تعریف و اطلاع رسانی سازگاری محلی مورد نیاز است. جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌های محلی به ما امکان می‌دهد توانایی خود را برای پیش‌بینی تغییرات اقیانوس‌ها در مقیاس‌های مختلف بهبود بخشیم، و سپس ساختارهای مدیریتی و سیاست‌گذاری را برای مقابله با عوامل استرس‌زای محلی که ممکن است عواقب pH پایین‌تر را تشدید کنند، تنظیم کنیم.

چالش‌های بزرگی در مشاهده اسیدی‌شدن اقیانوس‌ها وجود دارد: تغییرپذیری تغییرات شیمیایی در زمان و مکان، که می‌تواند با عوامل استرس‌زای متعدد ترکیب شود و به تشخیص‌های احتمالی متعدد منجر شود. وقتی بسیاری از محرک‌ها را ترکیب می‌کنیم و تجزیه و تحلیل پیچیده را برای تعیین نحوه تجمع و تعامل آنها انجام می‌دهیم، می‌دانیم که نقطه اوج (راه‌اندازی انقراض) به احتمال زیاد فراتر از تغییرپذیری عادی و سریع‌تر از قابلیت تکامل برای برخی از موارد دیگر است. موجودات پیچیده بنابراین، عوامل استرس زا بیشتر به معنای خطر بیشتر فروپاشی اکوسیستم است. از آنجایی که منحنی‌های عملکرد بقای گونه‌ها خطی نیستند، نظریه‌های اکولوژیکی و اکوتوکسیکولوژیکی هر دو مورد نیاز خواهند بود.

بنابراین، مشاهده اسیدی شدن اقیانوس ها باید به گونه ای طراحی شود که پیچیدگی علم، محرک های متعدد، تنوع فضایی و نیاز به سری های زمانی را برای به دست آوردن درک دقیق یکپارچه کند. آزمایش‌های چند بعدی (نگاهی به دما، اکسیژن، pH و غیره) که قدرت پیش‌بینی بیشتری دارند، به دلیل نیاز فوری به درک بیشتر، باید مورد علاقه قرار گیرند.

نظارت گسترده همچنین تأیید می کند که تغییر سریعتر از آن است که علم به طور کامل برای درک تغییر و تأثیر آن بر سیستم های محلی و منطقه ای به کار رود. بنابراین، ما باید این واقعیت را بپذیریم که در شرایط عدم اطمینان تصمیم گیری می کنیم. در این میان، خبر خوب این است که رویکرد انعطاف‌پذیری (بدون پشیمانی) می‌تواند چارچوبی برای شکل‌دهی واکنش‌های عملی به اثرات منفی بیولوژیکی و اکولوژیکی اسیدی شدن اقیانوس باشد. این نیاز به تفکر سیستمی دارد به این معنا که می‌توانیم تشدیدکننده‌ها و شتاب‌دهنده‌های شناخته‌شده را هدف قرار دهیم، در حالی که کاهش‌دهنده‌های شناخته شده و پاسخ‌های تطبیقی ​​را تقویت کنیم. ما نیاز به ایجاد ظرفیت سازگاری محلی داریم. بنابراین فرهنگ سازگاری ایجاد می شود. فرهنگی که همکاری در طراحی خط مشی را تقویت می کند و شرایطی را ایجاد می کند که به نفع سازگاری مثبت و یافتن مشوق های مناسب باشد.

ما می دانیم که رویدادهای شدید می توانند چنین انگیزه هایی را برای همکاری سرمایه اجتماعی و اخلاق اجتماعی مثبت ایجاد کنند. ما قبلاً می‌توانیم ببینیم که اسیدی شدن اقیانوس‌ها فاجعه‌ای است که منجر به خودگردانی جامعه می‌شود، که با همکاری مرتبط است، شرایط اجتماعی و اخلاق جامعه را برای سازگاری فراهم می‌کند. در ایالات متحده، ما نمونه‌های متعددی از واکنش‌ها به اسیدی‌شدن اقیانوس‌ها را داریم که توسط دانشمندان و سیاست‌گذاران در سطح ایالتی اطلاع‌رسانی شده‌اند، و ما در تلاش هستیم تا بیشتر کنیم.

به عنوان نمونه ای از استراتژی سازگاری خاص و مشارکتی، با پرداختن به منابع زمینی مواد مغذی و آلاینده های آلی، با چالش هیپوکسی ناشی از انسان مواجه می شود. چنین فعالیت‌هایی غنی‌سازی مواد مغذی را کاهش می‌دهند، که سطوح بالایی از اکسیژن‌زدایی تنفسی را افزایش می‌دهد. ما همچنین می توانیم دی اکسید کربن اضافی را از آب های ساحلی استخراج کنیم کاشت و حفاظت از علفزارهای دریایی، جنگل های حرا و گیاهان مردابی آب شور.  هر دوی این فعالیت‌ها می‌توانند کیفیت آب محلی را در تلاش برای ایجاد انعطاف‌پذیری کلی سیستم افزایش دهند، در حالی که مزایای متعدد دیگری هم برای معیشت ساحلی و هم برای سلامت اقیانوس‌ها فراهم می‌کنند.

دیگر چه کاری می توانیم انجام دهیم؟ ما می توانیم در عین حال پیشگیرانه و پیشگیرانه عمل کنیم. کشورهای جزیره و اقیانوس آرام می توانند در تلاش برای کاهش آلودگی و صید بی رویه حمایت شوند. برای این موضوع، پتانسیل اسیدی شدن اقیانوس ها برای تأثیر منفی بر تولید اولیه اقیانوس ها در آینده باید در سیاست های شیلات ملی ما در دیروز گنجانده شود.

ما یک الزام اخلاقی، زیست محیطی و اقتصادی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای CO2 در سریع ترین زمان ممکن داریم.

موجودات و مردم به یک اقیانوس سالم وابسته هستند، و اثرات فعالیت های انسانی بر اقیانوس قبلاً آسیب قابل توجهی به زندگی درون آن وارد کرده است. مردم نیز به طور فزاینده ای قربانی تغییرات اکوسیستمی هستند که ما ایجاد می کنیم.

جهان CO2 بالا ما در حال حاضر است hعصر  

دانشمندان در مورد عواقب وخیم اسیدی شدن مداوم آب اقیانوس ها توافق دارند. آنها در مورد شواهدی که از احتمال تشدید پیامدهای منفی توسط عوامل استرس زا همزمان ناشی از فعالیت های انسانی پشتیبانی می کنند، توافق دارند. توافق وجود دارد که گام‌هایی در هر سطحی وجود دارد که تاب‌آوری و سازگاری را ارتقا می‌دهد. 

به طور خلاصه، علم وجود دارد. و ما باید نظارت خود را گسترش دهیم تا بتوانیم تصمیم گیری محلی را آگاه کنیم. اما ما می دانیم که باید چه کار کنیم. ما فقط باید اراده سیاسی برای این کار پیدا کنیم.