ماهی پایدار چیست؟ کاستی های سیستم های صدور گواهینامه غذاهای دریایی موجود

توسط مارک جی اسپالدینگ، رئیس بنیاد اقیانوس
و کن استامپ، همکار سیاست اقیانوس در بنیاد اقیانوس
در پاسخ به "بعضی سوال می کنند که آیا غذاهای دریایی پایدار به وعده خود عمل می کنند یا خیر" توسط جولیت الپرین. واشنگتن پست (22 آوریل 2012)

مقاله به موقع جولیت ایلپرین ("برخی این سوال را مطرح می کنند که آیا غذاهای دریایی پایدار به وعده خود عمل می کنند یا خیر" توسط جولیت الپرین واشنگتن پست. 22 آوریل 2012) در مورد کاستی‌های سیستم‌های گواهی‌نامه غذاهای دریایی موجود، کار بسیار خوبی را نشان می‌دهد و سردرگمی را که مصرف‌کنندگان می‌خواهند «کار درست» را در کنار اقیانوس‌ها انجام دهند، با آن مواجه می‌کند. هدف از این برچسب‌های زیست محیطی شناسایی ماهی‌های صید شده پایدار است، اما اطلاعات گمراه‌کننده می‌تواند به فروشندگان و مصرف‌کنندگان غذاهای دریایی این حس نادرست را القا کند که خرید آنها می‌تواند تفاوت ایجاد کند. همانطور که مطالعه نقل شده در مقاله نشان می دهد، پایداری همانطور که توسط روش های فروز تعریف شده است نشان می دهد:

• در 11٪ (شورای نظارت دریایی-MSC) تا 53٪ (دوست دریا-FOS) از سهام گواهی شده، اطلاعات موجود برای قضاوت در مورد وضعیت موجودی یا سطح بهره برداری کافی نبود (شکل 1).
• 19٪ (FOS) تا 31٪ (MSC) از ذخایر با داده های موجود بیش از حد صید شده و در حال حاضر در معرض صید بی رویه هستند (شکل 2).
• در 21 درصد از ذخایر دارای گواهینامه MSC که برنامه های مدیریت رسمی برای آنها موجود بود، صید بی رویه با وجود صدور گواهی ادامه یافت.

گواهینامه MSC تقریباً یک نتیجه قطعی برای کسانی است که می توانند آن را بپردازند - صرف نظر از وضعیت ذخایر ماهی در حال صید. سیستمی که در آن ماهیگیری با امکانات مالی اساساً می تواند گواهینامه "خرید" را انجام دهد، نمی تواند جدی گرفته شود. علاوه بر این، هزینه قابل توجه صدور گواهینامه برای بسیاری از شیلات در مقیاس کوچک و مبتنی بر جامعه هزینه بالایی دارد و آنها را از شرکت در برنامه های برچسب گذاری زیست محیطی باز می دارد. این امر به ویژه در کشورهای در حال توسعه، مانند مراکش، که در آن منابع ارزشمند از مدیریت جامع شیلات به سرمایه گذاری یا صرفاً خرید یک برچسب زیست محیطی منحرف می شود، صادق است.

همراه با نظارت و اجرای بهتر، ارزیابی های بهبود یافته ذخایر شیلات و مدیریت آینده نگر که اثرات زیستگاه و اکوسیستم را در نظر می گیرد، گواهی غذاهای دریایی می تواند ابزار مهمی برای افزایش حمایت مصرف کننده برای شیلات با مدیریت مسئولانه باشد. مضرات برچسب های گمراه کننده فقط برای ماهیگیری نیست - بلکه توانایی مصرف کنندگان را برای انتخاب آگاهانه و رای دادن با کیف پول خود برای حمایت از شیلات با مدیریت خوب تضعیف می کند. پس چرا مصرف‌کنندگان باید بپذیرند که برای ماهی‌هایی که به‌طور پایدار صید شده‌اند، بیشتر بپردازند، در حالی که در واقع با بهره‌برداری از ماهی‌هایی که بیش از حد استثمار شده‌اند، سوخت به آتش می‌افزایند؟

شایان ذکر است که مقاله واقعی فروز و همکارش که توسط Eilperin استناد شده است، اگر زیست توده ذخایر زیر سطحی باشد که حداکثر بازده پایدار را تولید می کند (که با عنوان Bmsy مشخص می شود)، که سختگیرتر از مقررات فعلی ایالات متحده است، یک ذخایر ماهی را به عنوان بیش از حد صید تعریف می کند. استاندارد در شیلات ایالات متحده، زمانی که زیست توده ذخایر به کمتر از 1/2 Bmsy می‌رسد، یک ذخیره به طور کلی «صید بیش از حد» در نظر گرفته می‌شود. تعداد بسیار بیشتری از شیلات ایالات متحده با استفاده از استانداردهای مبتنی بر فائو Froese در آیین نامه رفتار برای ماهیگیری مسئولانه (1995) به عنوان صید بیش از حد طبقه بندی می شوند. توجه: سیستم امتیازدهی واقعی مورد استفاده توسط فروز در جدول 1 مقاله آنها مشخص شده است:

همچنین شایان ذکر است که تعداد زیادی از شیلات ایالات متحده همچنان صید بی رویه را تجربه می کنند، حتی اگر صید بی رویه از نظر قانونی ممنوع است. درس این است که هوشیاری و نظارت مستمر بر عملکرد ماهیگیری برای مشاهده اینکه هر یک از این استانداردها واقعاً برآورده می شوند - تایید شده یا خیر - ضروری است.

سیستم های صدور گواهینامه هیچ مرجع نظارتی واقعی بر سازمان های مدیریت شیلات منطقه ای ندارند. ارزیابی مداوم از نوع ارائه شده توسط Froese و Proelb برای اطمینان از اینکه ماهیگیری های تایید شده مطابق تبلیغ عمل می کنند بسیار مهم است.

تنها مکانیسم واقعی پاسخگویی در این سیستم صدور گواهینامه، تقاضای مصرف کننده است - اگر ما نخواهیم که شیلات تایید شده استانداردهای پایداری را رعایت کند، گواهی می تواند به چیزی تبدیل شود که بدترین منتقدان آن از آن می ترسند: نیت خوب و پوششی از رنگ سبز.

همانطور که بنیاد اقیانوس نزدیک به یک دهه است که نشان داده است، هیچ گلوله نقره ای برای رسیدگی به بحران جهانی شیلات وجود ندارد. نیاز به جعبه ابزاری از استراتژی‌ها دارد – و مصرف‌کنندگان در استفاده از خریدهایشان برای ترویج اقیانوس‌های سالم، نقش مهمی را در زمانی که غذای دریایی – پرورشی یا وحشی را تولید می‌کنند، ایفا می‌کنند. هر گونه تلاشی که این واقعیت را نادیده بگیرد و از نیت خوب مصرف کنندگان سوء استفاده کند، بدبینانه و گمراه کننده است و باید پاسخگو باشد.