Diepzeebodemmineralen kunnen een groene transitie niet ondersteunen: deel 1

Mijnbouwbedrijven zijn diepzeebodemmijnbouw (DSM) waar nodig stimuleren voor een groene transitie. Ze streven ernaar mineralen zoals kobalt, koper, nikkel en mangaan te winnen, met het argument dat deze mineralen nodig zijn om de klimaatverandering en de overgang naar een koolstofarme economie tegen te gaan. 

In werkelijkheid probeert dit verhaal ons ervan te overtuigen dat onomkeerbare schade aan de biodiversiteit van de diepzeebodem een ​​noodzakelijk kwaad is op weg naar decarbonisatie. Fabrikanten van elektrische voertuigen (EV), batterijen en elektronica; regeringen; en anderen gericht op een energietransitie zijn het daar in toenemende mate niet mee eens. In plaats daarvan smeden ze via innovatie en creatieve allianties een betere manier: recente vorderingen op het gebied van batterij-innovatie laten een beweging zien weg van het winnen van diepzeemineralen, en naar het ontwikkelen van een circulaire economie die de afhankelijkheid van de wereld van terrestrische mijnbouw zal verminderen. 

Deze vooruitgang gaat samen met de groeiende erkenning dat een duurzame energietransitie niet kan worden gebouwd ten koste van het ontketenen van een winningsindustrie, die klaar staat om het minst begrepen ecosysteem van de planeet (de diepe oceaan) te vernietigen en tegelijkertijd de vitale diensten die het levert te verstoren. Het United Nations Environment Programme Finance Initiative (UNEP FI) vrijgegeven een 2022-rapport - gericht op doelgroepen in de financiële sector, zoals banken, verzekeraars en investeerders - over de financiële, biologische en andere risico's van diepzeemijnbouw. Het rapport concludeert: "er is geen voorzienbare manier waarop de financiering van diepzeemijnbouwactiviteiten kan worden beschouwd als consistent met de Duurzame financieringsprincipes voor de blauwe economie.” Zelfs The Metals Company (TMC), een van de grootste voorstanders van DSM, geeft toe dat voor nieuwe technologieën misschien geen diepzeebodemmineralen nodig zijn en dat de kosten van DSM misschien commerciële activiteiten niet rechtvaardigen. 

Met het oog op een toekomstige groene economie maakt technologische innovatie de weg vrij voor een duurzame transitie zonder diepzeebodemmineralen of de risico's die inherent zijn aan DSM. We hebben een driedelige blogserie samengesteld waarin deze vorderingen in verschillende sectoren worden belicht.

Batterij-innovatie overtreft de behoefte aan diepzeemineralen

Batterijtechnologie evolueert en verandert de markt, met innovaties die vereisen geen of weinig nikkel of kobalt: twee van de mineralen die toekomstige mijnwerkers zouden proberen te winnen van de zeebodem. Het verminderen van de afhankelijkheid van en de vraag naar deze mineralen biedt een manier om DSM te vermijden, terrestrische mijnbouw beperken en geopolitieke zorgen over mineralen een halt toeroepen. 

Bedrijven investeren al in alternatieven voor traditionele nikkel- en kobaltbatterijen en beloven nieuwe manieren om betere resultaten te behalen.

Clarios, een wereldleider op het gebied van batterijtechnologie, werkt bijvoorbeeld samen met Natron Energy Inc. om natrium-ionbatterijen massaal te produceren. Natrium-ionbatterijen, een steeds populairder alternatief voor lithium-ionbatterijen, bevatten geen mineralen zoals kobalt, nikkel of koper. 

EV-producenten maken ook gebruik van nieuwe technologieën om hun behoefte aan diepzeebodemmineralen te verminderen.

Tesla gebruikt momenteel een lithium-ijzerfosfaat (LFP) batterij in alle Model Y- en Model 3-auto's, waarbij geen nikkel of kobalt nodig is. Evenzo kondigde de nummer 2 elektrische autofabrikant ter wereld, BYD, plannen aan om over te stappen op LFP-batterijen en uit de buurt van op nikkel, kobalt en mangaan (NCM) gebaseerde batterijen. SAIC Motors produceerde de eerste high-end EV's op basis van waterstofcellen in 2020 en in juni 2022 lanceerde het Britse bedrijf Tevva de eerste door waterstofcellen aangedreven elektrische vrachtwagen. 

Van batterijfabrikanten tot EV-producenten, bedrijven ondernemen stappen om de waargenomen afhankelijkheid van mineralen, inclusief die uit de diepzee, te verminderen. Tegen de tijd dat aspirant-mijnwerkers materialen uit de diepte konden terugbrengen – waarvan ze toegeven dat ze technisch of economisch niet haalbaar zijn – we hebben ze misschien niet nodig. Het verminderen van de consumptie van deze mineralen is echter slechts een stukje van de puzzel.