Diepzeemijnbouw - Het Pacific-experiment

Het Canadese mijnbouwbedrijf Nautilus Minerals Inc. heeft zijn reputatie op het spel gezet om 's werelds eerste diepzeemijnbouwoperatie (DSM) van de grond te krijgen. De Bismarckzee in Papoea-Nieuw-Guinea is aangewezen als proeftuin voor deze ongekende technologie. Veel andere bedrijven - uit Japan, China, Korea, het VK, Canada, de VS, Duitsland en de Russische Federatie - wachten af ​​of Nautilus met succes metalen van de zeebodem naar de smelter kan brengen voordat ze zelf de sprong wagen. Ze hebben al exploratievergunningen afgesloten voor meer dan 1.5 miljoen vierkante kilometer van de zeebodem in de Stille Oceaan. Bovendien bestrijken exploratievergunningen nu ook grote delen van de zeebodem van de Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan.

Deze waanzin van DSM-exploratie vindt plaats zonder regelgeving of beschermde gebieden om de unieke en weinig bekende ecosystemen van de diepzee te beschermen en zonder zinvol overleg met de gemeenschappen die door DSM worden beïnvloed. Bovendien blijft wetenschappelijk onderzoek naar de effecten uiterst beperkt en biedt het geen zekerheid dat de gezondheid van kustgemeenschappen en de visserij waarvan zij afhankelijk zijn, gegarandeerd zal zijn.

De Deep Sea Mining Campaign is een vereniging van organisaties en burgers uit Papoea-Nieuw-Guinea, Australië en Canada die zich zorgen maken over de waarschijnlijke gevolgen van DSM voor mariene en kustecosystemen en gemeenschappen. De doelstellingen van de campagne zijn het verkrijgen van vrije, voorafgaande en geïnformeerde toestemming van de getroffen gemeenschappen en de toepassing van het voorzorgsbeginsel.

Eenvoudig gezegd geloven wij dat:

▪ Getroffen gemeenschappen moeten worden betrokken bij beslissingen over het al dan niet doorgaan van diepzeemijnbouw, en dat hebben ze ook gedaan het recht om een ​​veto uit te spreken over voorgestelde mijnenEn dat
▪ Onafhankelijk geverifieerd onderzoek moeten worden uitgevoerd om aan te tonen dat noch gemeenschappen, noch ecosystemen op lange termijn negatieve gevolgen zullen ondervinden - voordat de mijnbouw wordt toegestaan.

Bedrijven hebben interesse getoond in drie vormen van DSM: de ontginning van kobaltresten, polymetaalknollen en afzettingen van enorme sulfiden op de zeebodem. Het is de laatste die aantoonbaar het meest aantrekkelijk is voor mijnwerkers (rijk aan zink, koper, zilver, goud, lood en zeldzame aardmetalen) – en het meest omstreden. De winning van enorme sulfiden op de zeebodem veroorzaakt waarschijnlijk de grootste milieuschade en de grootste gezondheidsrisico's voor kustgemeenschappen en ecosystemen.

Massieve sulfiden op de zeebodem worden gevormd rond hydrothermale ventilatieopeningen - warmwaterbronnen die voorkomen langs ketens van vulkanische onderwaterbergen. Duizenden jaren lang zijn er zwarte wolken metaalsulfiden uit de ventilatieopeningen gespoten, die zich hebben gevestigd in enorme hopen van wel miljoenen tonnen.

Effecten
Nautilus Minerals heeft 's werelds eerste vergunning gekregen om een ​​diepzeemijn te exploiteren. Het is van plan goud en koper te winnen uit enorme sulfiden op de zeebodem in de Bismarckzee in PNG. De mijnsite van Solwara 1 ligt ongeveer 50 km van de stad Rabaul in East New Britain en 30 km van de kust van de provincie New Ireland. De DSM-campagne heeft in november 2012 een gedetailleerde oceanografische beoordeling uitgebracht die aangeeft dat kustgemeenschappen mogelijk risico lopen op vergiftiging door zware metalen als gevolg van opwellingen en stromingen op de Solwara 1-locatie.[1]

Er is zeer weinig bekend over de mogelijke effecten van elke individuele diepzeemijn, laat staan ​​de cumulatieve effecten van de vele mijnen die waarschijnlijk zullen worden ontwikkeld. De omstandigheden rond de hydrothermale bronnen zijn anders dan waar ook ter wereld en dit heeft geresulteerd in unieke ecosystemen. Sommige wetenschappers geloven dat hydrothermale ventilatieopeningen de plek zijn waar het leven op aarde voor het eerst begon. Als dat zo is, zouden deze omgevingen en deze ecosystemen inzicht kunnen geven in de evolutie van het leven. We beginnen nog maar net de diepzee-ecosystemen te begrijpen die meer dan 90% van de oceaanruimte innemen.[2]

Elke mijnbouwoperatie zou duizenden hydrothermische ontluchtingsformaties en hun unieke ecosystemen direct vernietigen - met de zeer reële mogelijkheid dat soorten zullen uitsterven voordat ze zelfs maar zijn geïdentificeerd. Velen beweren dat alleen de vernietiging van ventilatieopeningen voldoende reden zou zijn om DSM-projecten niet goed te keuren. Maar er zijn nog meer ernstige risico's, zoals de potentiële toxiciteit van metalen die in de voedselketens van de zee terecht kunnen komen.

Er zijn studies en modellen nodig om te bepalen welke metalen zullen vrijkomen, in welke chemische vormen ze aanwezig zullen zijn, in hoeverre ze hun weg zullen vinden naar voedselketens, hoe besmet de zeevruchten die door lokale gemeenschappen worden gegeten zullen zijn en welke effecten deze zullen hebben. metalen zullen hebben op de visserij van plaatselijk, nationaal en regionaal belang.

Tot die tijd moet een voorzorgsbenadering worden toegepast met een moratorium op de exploratie en winning van diepzeemineralen.

Communautaire stemmen tegen diepzeemijnbouw
De roep om experimentele mijnbouw op de zeebodem in de Stille Oceaan te stoppen, wordt steeds groter. Lokale gemeenschappen in Papoea-Nieuw-Guinea en de Stille Oceaan spreken zich uit tegen deze grensindustrie.[3] Dit omvatte de indiening van een petitie met meer dan 24,000 handtekeningen aan de PNG-regering waarin de regeringen van de Stille Oceaan worden opgeroepen om te stoppen met experimentele mijnbouw op de zeebodem.[4]
Nooit eerder in de geschiedenis van PNG heeft een ontwikkelingsvoorstel zo'n brede tegenstand aangewakkerd - van vertegenwoordigers van lokale gemeenschappen, studenten, kerkleiders, niet-gouvernementele organisaties, academici, personeel van overheidsdepartementen en nationale en provinciale parlementariërs.

Vrouwen uit de Stille Oceaan promootten de boodschap 'stop experimentele zeebodemmijnbouw' op de internationale Rio+20-conferentie in Brazilië.[5] Terwijl in Nieuw-Zeeland gemeenschappen zijn samengekomen om campagne te voeren tegen de ontginning van hun zwarte zand en hun diepe zeeën.[6]
In maart 2013 nam de 10e Algemene Vergadering van de Pacific Conference of Churches een resolutie aan om alle vormen van experimentele zeebodemmijnbouw in de Stille Oceaan stop te zetten.[7]

Maar opsporingsvergunningen worden in een angstaanjagend tempo afgegeven. Er moeten meer stemmen worden gehoord om te voorkomen dat het spookbeeld van DSM werkelijkheid wordt.

Sla met ons de handen ineen:
Doe mee aan de e-lijst van de Deep Sea Mining-campagne door een e-mail te sturen naar: [e-mail beveiligd]. Laat het ons weten als u of uw organisatie met ons wilt samenwerken.

Meer informatie:
Onze website: www.deepseaminingoutofourdiepte.org
Campagnerapporten: http://www.deepseaminingoutofourdepth.org/report
Facebook: https://www.facebook.com/deepseaminingpacific
Twitter: https://twitter.com/NoDeepSeaMining
Youtube: http://youtube.com/StopDeepSeaMining

Referenties:
[1]Dr. John Luick, 'Physical Oceanographic Assessment of the Nautilus Environmental Impact Statement for the Solwara 1 Project – An Independent Review', Deep Sea Mining Campaign http://www.deepseaminingoutofourdepth.org/report
[2] www.savethesea.org/STS%20ocean_facts.htm
[3] www.deepseaminingourofourdiepte.org/community-testimonies
[4] www.deepseaminingoutofourdiepte.org/tag/petition/
[5] NGO's in de Stille Oceaan voeren Oceans Campaign op tijdens Rio+20, Island Business, 15 juni 2012,
www.deepseaminingoutofour Depth.org/pacific-ngos-step-up-oceans-campaign-at-rio20
[6] kasm.org; deepseaminingoutofourdiepte.org/tag/new-zealand
[7] 'Call for impact research', Dawn Gibson, 11 maart 2013, Fiji Times Online, www.fijitimes.com/story.aspx?id=227482

De Deep Sea Mining Campaign is een project van The Ocean Foundation