Klimaatbestendigheid en de toekomst

Klimaatbestendigheid en de toekomst

In de nasleep van de grote Atlantische orkanen en de daaruit voortvloeiende schade aan zowel menselijke als mariene gemeenschappen, ontving The Ocean Foundation tientallen verzoeken om hulp. Veel van onze partners en collega's zaten nog steeds zonder stroom of wachten in spanning op nieuws over de schade van de storm. Sommige waren gericht op de wederopbouw van kritieke mariene wetenschappelijke infrastructuur. Anderen probeerden de capaciteit van gemeenschappen uit te breiden om de waterkwaliteit en andere effecten in de nasleep van overstromingen, puinstromen en andere schade te bewaken. Het overkoepelende en onderliggende thema was de wederopbouw van gemeenschappen en de energie-, communicatie- en waterinfrastructuur om hen zo te ondersteunen dat de verstoring door de volgende storm tot een minimum wordt beperkt. We begonnen met het opzetten van speciale sites om geld in te zamelen: Het Orkaan Irma Herstelfonds en Het Cuba-herstelfonds. En we begonnen de vele opties te bekijken voor het ondersteunen van projecten die de schade aan de oceaan en de kustwateren aan de kust zouden verminderen als onderdeel van de kritieke onderbouwing van het eilandleven. 

Orkaan Irma trof de Camaguey-archipel aan de centrale noordkust van Cuba in Cuba

Als onderdeel van ons beoordelingsproces heb ik contact opgenomen met de raad van advies van The Ocean Foundation om te vragen naar hun ideeën over veerkracht en herstel na klimaatverstoring. Zoals altijd kreeg ik diverse en belangrijke input van onze adviseurs die over de hele wereld te vinden zijn. Ik hoorde van degenen die konden zeggen: “Ik kan uit de eerste hand vertellen dat ik in het verleden orkanen heb meegemaakt en heb gezien hoe dit de landen beïnvloedde. De intensiteit is toegenomen met een grotere impact.” Een ander schreef: "We moeten ons concentreren op het herstel van mangroven en zeegras en moerassen, zodat de effecten van deze stormen kunnen worden verminderd." Een ander schreef dat de behoefte op een schaal is die een totaalbeeld en aanzienlijke middelen vereist om kustgemeenschappen te herbouwen en te upgraden op een manier die rekening houdt met de toekomst en niet alleen reageert op de onmiddellijke gevolgen van de stormen. Zoveel adviseurs hadden zoveel nuttige dingen om te delen, ik blijf nederig en dankbaar voor de vrijgevigheid van geest en oprechte passie van de The Ocean Foundation-gemeenschap. 

TOF-voorzitter Mark Spalding spreekt op COP23 in Bonn

Ik was op dat moment op weg naar huis van de Our Ocean-conferentie in Malta, waar prins Charles van het VK, prins Albert van Monaco en de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry inspirerende toespraken hadden gehouden. Tijdens de conferentie werden vrolijke toezeggingen gedaan door tientallen gepassioneerde oceaanleiders. Toch viel het samen met nieuwe rapporten over regionale kwetsbaarheid in een wereld van opwarmende en stijgende zeeën en veranderende weerpatronen. Het soort meldingen dat misschien gemakkelijker te negeren is dan te herkennen als echte signalen dat het nu tijd is voor actie. Natuurlijk weet onze gemeenschap dat we geen keus hebben.

Die kwetsbaarheden in de oceaan en aan de kust waren weer in mijn gedachten toen ik een week in Fiji doorbracht met het team van The Ocean Foundation, gericht op het opbouwen van wetenschappelijke capaciteit om te begrijpen en bestuursstructuren om te reageren op veranderingen in de oceaanchemie in de westelijke Stille Oceaan. Tot de deelnemers aan de workshop behoorden mensen uit Kiribati, de Republiek van de Marshalleilanden, de Federale Staten van Micronesië, Nauru, Palau, Samoa, de Salomonseilanden, Tokelau, Tonga, Tuvalu, Vanuatu, Papoea-Nieuw-Guinea en natuurlijk Fiji zelf. Het was opwindend om daar te zijn met mensen die zo bereid zijn om over de wetenschap te leren en deze toe te passen op de behoeften van hun land.

Deelnemers aan de workshop Ocean Acidification monitoring en trainers in Fiji  

COP23, oftewel de 23e Klimaatconferentie van de Verenigde Naties, werd dit jaar gezamenlijk georganiseerd door Fiji en Duitsland. Ik was in Bonn met tienduizenden andere mensen om te kijken naar de volgende stappen om de doelstellingen van het Akkoord van Parijs vanaf COP22 te halen en zo de oorzaken en gevolgen van een veranderend klimaat aan te pakken. Mijn rol was om te praten over blauwe koolstof als een manier om atmosferische koolstof uit onze emissies op te nemen en op natuurlijke wijze vast te leggen via fotosynthese door zeegras, kweldergras, mangroven en fytoplankton. 

Met dit in gedachten, en vanwege het economische belang van de oceaan en de sleutelrol bij het reguleren van het klimaat, heeft Fiji als voorzitter van COP23 opgeroepen tot samenwerking om een ​​"Ocean Pathway" na te streven dat een oceaaninclusief UNFCCC-proces tot stand brengt en de onderliggende behoefte van kwetsbare kleine eiland- en kuststaten om de voedselzekerheid, de menselijke habitat aan de kust te beschermen en andere kritieke ecosysteemdiensten aan de kust en in de oceaan te behouden. Bovendien organiseerde de EU op de 10e haar allereerste Ocean Day en organiseerde het Global Ocean Forum in samenwerking met andere ngo's de jaarlijkse Ocean Action Day op 11 november. Als stichtend lid van het Ocean and Climate Platform is The Ocean Foundation dankbaar dat 71% van onze planeet de speciale erkenning krijgt die het verdient. 

Ocean Actions Day op COP23 in Bonn

Dus terwijl ik naar huis vlieg, probeer ik het goede nieuws, de goede wil en het optimisme te brengen van alle mensen die blijven werken aan een gezondere planeet. Voor ons allemaal kunnen deze bijeenkomsten onze gedeelde doelen en optimistische visie vernieuwen, die op hun beurt onze collectieve doorzettingsvermogen en ons harde werk ten behoeve van onze wereldwijde gezondheid en toekomstig welzijn ondersteunt - zelfs als het lijkt alsof kortzichtige acties met afschuwelijke langetermijn- gevolgen op de lange termijn dreigen onze nalatenschap op zijn kop te zetten en toekomstige generaties te verlammen.