De hoop verliezen. De Vaquita verliezen

Door Mark J. Spalding, voorzitter

Groundhog-dag helemaal opnieuw

Dit weekend hoorde ik dat de bruinvis van Vaquita in gevaar is, in een crisis verkeert en dringend behoefte heeft aan onmiddellijke bescherming. Helaas is dat dezelfde bewering die elk jaar kan en wordt gedaan sinds het midden van de jaren tachtig, toen ik voor het eerst in Baja California begon te werken.

Ja, we zijn al bijna 30 jaar op de hoogte van de status van de Vaquita. We weten wat de grootste bedreigingen voor het voortbestaan ​​van de Vaquita zijn. Zelfs op het niveau van internationale overeenkomsten weten we wat er echt moet worden gedaan om uitsterven te voorkomen.

Jarenlang heeft de Amerikaanse Marine Mammal Commission sterk overwogen dat de Vaquita het op een na meest waarschijnlijke zeezoogdier is dat zal uitsterven, en heeft tijd, energie en middelen besteed aan het pleiten voor het behoud en de bescherming ervan. Een belangrijke stem bij die commissie was het hoofd, Tim Ragen, die inmiddels met pensioen is. In 2007 was ik de facilitator van het North American Conservation Action Plan for the Vaquita van de Noord-Amerikaanse Commissie voor Milieusamenwerking, waarin alle drie de Noord-Amerikaanse regeringen overeenkwamen om de bedreigingen snel aan te pakken. In 2009 waren we een groot voorstander van een documentaire van Chris Johnson genaamd The "Laatste kans voor de woestijnbruinvis."  Deze film bevatte de allereerste videofotografie van dit ongrijpbare dier.

De langzaam groeiende Vaquita werd voor het eerst ontdekt via botten en karkassen in de jaren vijftig. De externe morfologie werd pas in de jaren tachtig beschreven toen Vaquita in de vissersnetten begon te verschijnen. De vissers waren op zoek naar vinvissen, garnalen en meer recentelijk naar de bedreigde Totoaba. De Vaquita is geen grote bruinvis, meestal ruim 1950 meter lang, en komt oorspronkelijk uit de noordelijke Golf van Californië, zijn enige leefgebied. De Totoaba-vis is een zeevis, uniek voor de Golf van Californië, waarvan de blazen gewild zijn om aan de vraag op de Aziatische markt te voldoen, ondanks de illegaliteit van de handel. Deze vraag begon nadat een zeer vergelijkbare vis afkomstig uit China uitstierf als gevolg van overbevissing.

De Verenigde Staten zijn de belangrijkste markt voor de garnalenvisserij in de noordelijke Golf van Californië. De garnalen worden, net als de vinvis en de bedreigde Totoaba, gevangen met kieuwnetten. Helaas is de Vaquita een van de toevallige slachtoffers, de 'bijvangst' die met het tuig wordt gevangen. De Vaquita hebben de neiging om een ​​borstvin te vangen en te rollen om eruit te komen - alleen om meer verstrikt te raken. Het is een kleine troost om te weten dat ze sneller lijken te sterven door shock dan door langzame, pijnlijke verstikking.

De Vaquita heeft een klein aangewezen toevluchtsoord in de bovenste golf van de Zee van Cortez. Zijn leefgebied is iets groter en zijn hele leefgebied valt helaas samen met de grote garnalen-, vinvis- en illegale Totoaba-visserij. En natuurlijk kunnen garnalen noch Totoaba, noch de Vaquita een kaart lezen of weten waar de bedreigingen liggen. Maar mensen kunnen en moeten.

Op vrijdag, tijdens onze zesde jaarlijkse Workshop zeezoogdieren in Zuid-Californië, was er een panel om de huidige status van de Vaquita te bespreken. De bottom line is tragisch en verdrietig. En de reactie van de betrokkenen blijft verontrustend en ontoereikend – en druist in tegen de wetenschap, het gezond verstand en echte natuurbeschermingsprincipes.

In 1997 maakten we ons al grote zorgen over de geringe omvang van de populatie van de Vaquita-bruinvis en het tempo van de achteruitgang ervan. Op dat moment waren er naar schatting 567 individuen. De tijd om de Vaquita te redden was toen - het instellen van een volledig verbod op kieuwnetten en het promoten van alternatieve middelen van bestaan ​​en strategieën hadden de Vaquita kunnen redden en de vissersgemeenschappen kunnen stabiliseren. Helaas was er noch bij de natuurbeschermingsgemeenschap, noch bij de toezichthouders de wil om "gewoon nee te zeggen" en de habitat van de bruinvis te beschermen.

Barbara Taylor, Jay Harlow en andere NOAA-functionarissen hebben hard gewerkt om de wetenschap met betrekking tot onze kennis van de Vaquita robuust en onaantastbaar te maken. Ze hebben zelfs beide regeringen overtuigd om een ​​NOAA-onderzoeksschip toe te staan ​​tijd door te brengen in de bovenste Golf, met behulp van big eye-technologie om te fotograferen en tellingen te doen van de overvloed van het dier (of het gebrek daaraan). Barbara Taylor was ook uitgenodigd en mocht zitting nemen in een Mexicaanse presidentiële commissie met betrekking tot het herstelplan van die regering voor de Vaquita.

In juni 2013 vaardigde de Mexicaanse regering Regulatory Standard nummer 002 uit, waarin werd bevolen om drijfnetten uit de visserij te verwijderen. Dit zou worden gedaan op ongeveer 1/3 per jaar over een tijdsbestek van drie jaar. Dit is niet gerealiseerd en loopt achter op schema. Bovendien hadden wetenschappers in plaats daarvan voorgesteld om alle visserij in de habitat van de Vaquita zo snel mogelijk volledig te sluiten.

Helaas is er zowel bij de huidige Amerikaanse Marine Mammal Commission als bij bepaalde leiders op het gebied van natuurbehoud in Mexico een versnelde toewijding aan een strategie die 30 jaar geleden misschien had gewerkt, maar die tegenwoordig bijna lachwekkend is in zijn ontoereikendheid. Duizenden dollars en te veel jaren zijn besteed aan de ontwikkeling van alternatief vistuig om verstoring van de visserij te voorkomen. Gewoon 'nee' zeggen was geen optie - althans niet namens de arme Vaquita. In plaats daarvan omarmt het nieuwe leiderschap van de Amerikaanse Marine Mammal Commission een 'strategie voor economische prikkels', het soort dat in elk groot onderzoek ondoeltreffend is gebleken - meest recentelijk in het rapport van de Wereldbank, 'Mind, Society, and Behaviour'.

Zelfs als een dergelijke branding van "Vaquita-veilige garnalen" door betere uitrusting zou worden geprobeerd, weten we dat dergelijke inspanningen jaren duren voordat ze worden geïmplementeerd en volledig worden omarmd door vissers, en dat ze hun eigen onbedoelde gevolgen kunnen hebben voor andere soorten. In het huidige tempo heeft de Vaquita maanden, geen jaren. Zelfs tegen de tijd dat ons plan van 2007 was voltooid, was 58% van de bevolking verloren gegaan, waardoor er 245 individuen overbleven. Vandaag de bevolking wordt geschat op 97 personen. De natuurlijke bevolkingsgroei voor de Vaquita is slechts ongeveer 3 procent per jaar. En dit wordt gecompenseerd door een misselijkmakende achteruitgang, geschat op 18.5%, als gevolg van menselijke activiteiten.

Een Mexicaanse regelgevende impactverklaring van 23 december 2014 suggereert een verbod op kieuwnetvisserij in de regio voor slechts twee jaar, volledige compensatie voor gederfde inkomsten voor vissers, handhaving door de gemeenschap en de hoop dat het aantal Vaquita's zal toenemen binnen 24 maanden. Deze verklaring is een ontwerp van regeringsmaatregel die openstaat voor openbaar commentaar, en dus hebben we geen idee of de Mexicaanse regering deze zal aannemen of niet.

Helaas kan de economie van de illegale Totoaba-visserij elk plan doen mislukken, zelfs de zwakke op tafel. Er zijn onderbouwde rapporten dat de Mexicaanse drugskartels deelnemen aan de Totoaba-visserij voor de export van visblazen naar China. Het wordt zelfs de “crack cocaïne van vis” omdat de Totoaba-blazen worden verkocht voor maar liefst $ 8500 per kilogram; en de vissen zelf gaan voor $ 10,000 - $ 20,000 per stuk in China.

Zelfs als het wordt aangenomen, is het niet duidelijk dat de sluiting voldoende zal zijn. Om zelfs maar marginaal effectief te zijn, moet er substantiële en zinvolle handhaving zijn. Vanwege de betrokkenheid van de kartels moet de handhaving waarschijnlijk door de Mexicaanse marine gebeuren. En de Mexicaanse marine zal de wil moeten hebben om boten en vistuig te verbieden en in beslag te nemen van vissers die mogelijk zijn overgeleverd aan anderen. Vanwege de hoge waarde van elke vis zouden de veiligheid en eerlijkheid van alle handhavers echter extreem op de proef worden gesteld. Toch is het onwaarschijnlijk dat de Mexicaanse regering hulp van buitenaf zal verwelkomen.

En eerlijk gezegd zijn de VS net zo schuldig aan de illegale handel. We hebben genoeg illegale Totoaba (of hun blazen) aan de grens tussen de VS en Mexico en elders in Californië verboden om te weten dat LAX of andere grote luchthavens waarschijnlijk overslagpunten zijn. Er moet actie worden ondernomen om ervoor te zorgen dat de Chinese overheid niet medeplichtig is aan de invoer van dit illegaal geoogste product. Dit betekent dat we dit probleem naar het niveau van de handelsbesprekingen met China brengen en bepalen waar er gaten in het net zitten waar de handel doorheen glipt.

We zouden deze stappen moeten nemen, ongeacht de Vaquita en het waarschijnlijke uitsterven ervan - in ieder geval namens de bedreigde Totoaba, en namens een cultuur van het beteugelen en verminderen van illegale handel in dieren in het wild, mensen en goederen. Ik geef toe dat ik diepbedroefd ben door ons collectieve falen om te implementeren wat we tientallen jaren geleden wisten over de behoeften van dit unieke zeezoogdier, toen we de kans hadden en de economische en politieke druk minder hevig was.

Ik ben verbijsterd dat iemand vasthoudt aan het idee dat we een "Vaquita-veilige garnalen"-strategie kunnen ontwikkelen met nog maar 97 exemplaren over. Ik ben geschokt dat Noord-Amerika een soort zo dicht bij uitsterven heeft laten komen met alle wetenschap en kennis waarover we beschikken, en het recente voorbeeld van de Baiji-dolfijn om ons te leiden. Ik wil goede hoop hebben dat de arme vissersfamilies de hulp krijgen die ze nodig hebben om de inkomsten uit de garnalen- en vinvisvisserij te vervangen. Ik wil goede hoop hebben dat we alles uit de kast zullen halen om de kieuwnetvisserij te sluiten en af ​​te dwingen tegen de kartels. Ik wil geloven dat we dat kunnen.

Belangrijkste afbeelding met dank aan Barb Taylor