Echte en rauwe reflecties: het verhaal van Moriah Byrd

Voor velen was de COVID-19-pandemie de aanzet tot een van de dieptepunten in ons leven, waardoor we enorme verliezen moesten lijden. We zagen hoe de mensen die het dichtst bij ons stonden, worstelden om onze levensstijl te behouden. Banen verdwenen van de ene op de andere dag. Gezinnen werden gescheiden door reisverboden. In plaats van ons tot onze gebruikelijke steungroepen te wenden, waren we geïsoleerd en dwongen we ons om ons verdriet alleen te ervaren. 

De ervaringen waarmee we allemaal te maken kregen tijdens deze pandemie waren al uitdagend genoeg, maar veel mensen van kleur (POC) werden gedwongen tegelijkertijd traumatiserende gebeurtenissen mee te maken. Het geweld, de discriminatie en de angst die de wereld in deze tijd waarnam, was slechts een fractie van waar POC dagelijks mee te maken heeft. Terwijl we de isolerende nachtmerrie die COVID-19 was, overleefden, zetten we ook de eeuwig lange strijd voort voor de wereld om de fundamentele mensenrechten te respecteren. Een strijd die ons mentale vermogen afbreekt om te bestaan ​​en te handelen als functionerende leden van de samenleving. Maar net als de mensen die ons zijn voorgegaan, vinden we manieren om vooruit te komen. Door het slechte hebben we een manier gevonden om niet alleen het oude te verbeteren, maar om elkaar te steunen in deze uitdagende tijd.

Tijdens deze moeilijke tijden erkende de gemeenschap voor het behoud van de zee de noodzaak om zwarte, inheemse en andere gekleurde mensen te ondersteunen, evenals andere groepen die nadelig worden beïnvloed door de westerse cultuur. Via sociale media en andere vormen van sociaal afstandelijke communicatie kwamen gemarginaliseerde individuen samen om nieuwe mechanismen te creëren om gemarginaliseerde individuen op te leiden, te betrekken en te ondersteunen, niet alleen binnen de mariene wetenschap, maar ook in ons persoonlijke leven. 

Toen de pandemie voor het eerst begon, worstelde ik, zoals de meeste mensen, met de overgang naar een online ervaring en rouwde ik om mijn verloren zomerstage. Maar ik zocht ook mijn toevlucht voor de gewelddadige beelden en haatzaaiende uitlatingen op de sociale media die ik ooit als een ontsnapping zag. Om los te komen van deze beelden begon ik pagina's over het behoud van de zee op Twitter te volgen. Bij toeval kwam ik een geweldige gemeenschap van zwarte mariene wetenschappers tegen die spraken over het huidige sociale klimaat en hoe het hen beïnvloedde. Hoewel ik op dat moment niet meedeed, door de tweets te lezen van mensen die op mij leken en in hetzelfde veld zaten als ik, besefte ik dat ik deze ervaring niet alleen doormaakte. Het gaf me de kracht om verder te gaan naar nieuwe ervaringen. 

Zwart in mariene wetenschappen (BIMS) is een organisatie die ondersteuning biedt aan zwarte mariene wetenschappers. Ze beginnen met het onderwijzen van de ontluikende jeugd in het begrijpen van de onmetelijke wegen binnen de oceaanwetenschap. Het biedt ondersteuning aan de studenten die momenteel door de uitdagingen navigeren aan het begin van hun unieke reis. En ten slotte biedt het voortdurende ondersteuning aan degenen die al een vaste plek in hun carrière hebben en een organisatie nodig hebben die begrijpt hoe moeilijk het is om zwart te zijn op het gebied van mariene wetenschap.

Voor mij is het meest impactvolle onderdeel van deze organisatie de vertegenwoordiging. Het grootste deel van mijn leven is mij verteld dat ik uniek ben omdat ik een zwarte mariene wetenschapper wil worden. Ik krijg vaak een ongelovige blik alsof iemand zoals ik op geen enkele manier iets kan bereiken in zo'n competitief en uitdagend veld. Mijn doel om empirisch onderzoek, sociale rechtvaardigheid en beleid met elkaar te verweven, wordt afgewezen omdat het te ambitieus is. Toen ik echter met BIMS begon te werken, zag ik de brede expertise van zwarte mariene wetenschappers. 

Black in Marine Science ontving Dr. Letise LaFeir, een Senior Advisor bij NOAA die gespecialiseerd is in het snijvlak van mariene biologie en beleid, om een ​​gesprek te voeren over het Ocean Championship. Terwijl Dr. LaFeir haar reis beschreef, hoorde ik steeds mijn verleden, heden en toekomst in haar verhaal. Ze ontdekte de oceaan door naar educatieve programma's op Discovery Channel en PBS te kijken op dezelfde manier waarop ik mijn interesses voedde via programma's op deze kanalen. Evenzo heb ik tijdens mijn bachelorcarrière deelgenomen aan stages om mijn interesses in mariene wetenschappen te ontwikkelen, zoals Dr. LaFeir en de andere sprekers. Ten slotte zag ik mijn toekomst als een Knauss-fellow. Ik kreeg de kracht om te zien hoe deze vrouwen, die veel van dezelfde beproevingen en beproevingen als ik hebben meegemaakt, mijn dromen verwezenlijkten. Deze ervaring gaf me kracht, wetende dat ik op de goede weg was en dat er mensen waren die me onderweg konden helpen.  

Sinds ik BIMS heb ontdekt, ben ik gemotiveerd om mijn eigen doelen te bereiken. Nu ik aan mijn eigen mentorschapsreis begin, is een belangrijk doel om terug te geven wat mij is gegeven door mentor te worden voor andere minderheden in de mariene wetenschappen. Evenzo streef ik ernaar de ondersteuningssystemen tussen mijn leeftijdsgenoten te verbeteren. Bovendien hoop ik dat de gemeenschap voor het behoud van de zee net zo geïnspireerd is. Door partnerschappen aan te gaan met organisaties zoals BIMS, kan de gemeenschap voor het behoud van de zee leren hoe ze ondervertegenwoordigde mensen het beste kunnen ondersteunen. Door deze partnerschappen hoop ik meer mogelijkheden te zien voor het behoud van de zee, gericht op ondervertegenwoordigde individuen. Deze trajecten zijn belangrijke ondersteuningssystemen voor ondervertegenwoordigde personen die door omstandigheden deze kansen niet zouden krijgen. Het belang van deze trajecten is duidelijk bij studenten zoals ik. Via het programma voor mariene paden dat wordt aangeboden door The Ocean Foundation, is de hele ruimte voor het behoud van de zee voor mij geopend, waardoor ik nieuwe vaardigheden kan opdoen en nieuwe verbindingen kan leggen. 

We zijn allemaal oceaankampioenen en met deze verantwoordelijkheid moeten we ons aanpassen om betere bondgenoten te zijn tegen ongelijkheid. Ik moedig ons allemaal aan om in onszelf te kijken om te zien waar we ondersteuning kunnen bieden aan degenen die met extra uitdagingen worden belast.