Onderwater Cultureel Erfgoed

De oceaan: ons natuurlijk en cultureel erfgoed

We zijn allemaal verbonden door de oceaan. We zijn ervan afhankelijk voor voedsel, recreatie en veel levensonderhoud. Dienovereenkomstig is er wereldwijd een algemeen belang bij het erkennen van mariene sites vanwege hun betekenis en het behoud ervan voor huidige en toekomstige generaties. Het oceaanerfgoed dat moet worden doorgegeven aan toekomstige generaties omvat zowel natuurlijke als culturele hulpbronnen. 

De Werelderfgoedconventie (WHC) van 1972 was de eerste internationale wet die speciale plaatsen erkende voor de betekenis of "buitengewone universele waarde" van zowel natuurlijk als cultureel erfgoed. Terwijl de focus in de eerste paar decennia lag op terrestrische monumenten en archeologische vindplaatsen, heeft de afgelopen decennia de belangstelling zich zeewaarts uitgebreid tot mariene hulpbronnen en vindplaatsen zoals de lijst van de Dugong (zeezoogdier) door Japan of de inscriptie van Papahānaumokuākea (de eerste Verenigde Staten World Heritage Site op de gemengde natuurlijke en culturele lijst onder de WHC). 

Als we naar de toekomst kijken, moet de focus liggen op samenwerking bij de bescherming van ons natuurlijk en cultureel erfgoed op volle zee, zoals de RMS Titanic en de Sargassozee. Hierbij kan gedacht worden aan samenwerking in het kader van de WHC, het UNESCO-verdrag van 2001 inzake de bescherming van cultureel erfgoed onder water, het recht van de zee, het zeerecht op berging en anderszins.       

Bekijk de poster van cultureel erfgoed onder water, “Bedreigingen voor ons oceaanerfgoed”, gepresenteerd op de Ocean Decade-conferentie van 2024 van de VN.