Wanneer Titans botsen: de verborgen milieukosten van scheepsrampen

Introductie

De uitgestrekte blauwe snelwegen van onze wereldoceaan vervoeren bijna 90% van de wereldhandel, met enorme schepen die dag en nacht internationale wateren doorkruisen. Hoewel deze maritieme routes essentieel zijn voor onze wereldeconomie, vormen ze ook potentiële bedreigingen voor onze oceanen wanneer er ongelukken gebeuren. Bij The Ocean Foundation volgen we scheepvaartincidenten die het mariene milieu bedreigen nauwlettend en passen we lessen uit eerdere rampen toe om toekomstige rampen te voorkomen en milieuschade te beperken wanneer ze zich toch voordoen. De recente aanvaring in de Noordzee is een ontnuchterende herinnering aan zowel onze vooruitgang als de uitdagingen die er nog zijn om onze oceaan te beschermen tegen door de mens veroorzaakte rampen.

Leren van het verleden

Vorige maand stonden er twee schepen in brand op de Noordzee na een aanvaring tussen het vrachtschip solong en Stena Onberispelijk, een tanker die minstens 220,000 vaten zeer giftige kerosine vervoerde toen deze werd getroffen. Volgens het laatste bericht zijn 36 bemanningsleden van de twee schepen gered. Helaas is het resterende bemanningslid om het leven gekomen.

Naast de tragische menselijke kosten, brengen scheepsongelukken de dreigende dreiging met zich mee van giftige stoffen die in kwetsbare mariene ecosystemen lekken. Vliegtuigbrandstof verdampt langzaam – we hopen dat de eerste berichten dat een deel verbrandt en de rest wordt ingedamd, kloppen. Beide schepen hadden bunkerbrandstof aan boord om hun motoren te laten draaien. Bunkerbrandstof is de algemene term voor zware stookolie (HFO) die wordt gebruikt voor de aandrijving van schepen. De brandstof is dik en compact en vormt een bedreiging voor het zeeleven in vergelijking met meer geraffineerde brandstoffen. Die les hebben we geleerd uit ons werk aan scheepvaartveiligheid na de ramp met de Selendang Ayu in de Aleoeten in december 2004. Het beperken van de verspreiding van eventueel gelekte brandstof zal een uitdaging zijn, vooral omdat de solong drijft en smeult volgens het laatste rapport.

We weten ook dat deze ramp erger zou zijn geweest als we de wereldwijde scheepvaartpraktijken niet hadden aangepast na eerdere rampen met brandstofschepen. Eind jaren negentig kwamen grotere brandstoftankers zoals de Stena ImmaculatZe zijn ontworpen om het risico op massaal ladingverlies en zinken te beperken. De schepen hebben een dubbele romp en de lading is verdeeld over meerdere kleinere tanks om het risico te beperken, zelfs als er een of meer tanks beschadigd raken, zoals bij de aanvaring met de Immaculate.

Soms is de positieve kant van deze rampen een betere voorbereiding op, en zelfs preventie van, de volgende. Vanuit ons werk aan de Selendang Ayu, over de ramp met het BP Deepwater Horizon-schip en meer recentelijk door een analyse van de risico's van potentieel vervuilende wrakken uit de Tweede Wereldoorlog, weten we dat de kennis achteraf kan helpen bij het vaststellen van:

1. Betere handhaving van de regels voor het toezicht op het personeel en de situatie op de brug van vrachtschepen en tankers, en dat omvat het ophouden van schepen totdat eventuele tekortkomingen in radar- en andere systemen zijn verholpen;
2. Extra manieren om verlies van mensenlevens te voorkomen bij het evacueren van schepen, hoewel het erop lijkt dat de snelheid waarmee bemanningsleden in veiligheid werden gebracht, hun levens heeft gered;
3. Een grotere capaciteit om de schade na een dergelijke aanvaring te beperken en op te ruimen door voldoende materieel langs drukke scheepvaartroutes en andere gebieden met veel verkeer te hebben, en
4. Misschien wel het meest essentieel is het waarborgen van de langetermijnmonitoring en -beoordeling van de Noordzee of enig ander aangetast waterlichaam:
   a. om het bergen van eventueel puin mogelijk te maken
   b. voor de aanwezigheid van restanten van chemicaliën en brandstoflekkage en
   c. van het zeeleven voor veranderingen in reproductie, levensduur en algemene gezondheid

Lessen van Deepwater Horizon

De door TOF ondersteunde expedities om het zeeleven in de Golf van Mexico te beoordelen na de ramp met de BP Deepwater Horizon, bleken een cruciale poging om de directe en langetermijneffecten op het ecosysteem van de Golf van Mexico te begrijpen. Wat we ontdekten was ontnuchterend en verreikend. De belangrijkste bevindingen van deze expedities zijn:

Uitgebreide basislijnbeoordeling
Onderzoekers van Wise Laboratories stelden de eerste uitgebreide basislijn samen van de olieverontreiniging in de gehele Golf van Mexico. Deze omvatte:

• Bemonstering van meer dan 15,000 vissen
• Het nemen van meer dan 2,500 sedimentkernen
• Aanvankelijk ontdekten ze een hoge incidentie van huidafwijkingen en andere afwijkingen bij vissen in de buurt van de Deepwater Horizon-locatie. Na verloop van tijd nam dit aantal af.

Impact op de vispopulatie

• Uit onderzoek is gebleken dat de populaties diepwatervissen (mesopelagische vissen) in de buurt van de plek waar de uitbarsting plaatsvond, met 50 tot 80% zijn afgenomen.
• Bij alle geteste vissoorten werd enige mate van olievervuiling vastgesteld en er werd geen enkele ongerepte vis in het systeem aangetroffen.
• De hoogste niveaus van blootstelling aan olie werden aangetroffen bij geelvintonijn, gouden tegelvis en rode trommelvis.

Marine Oil Snow Sediment en Flocculent Accumulation (MOSSFA)

• Olie die aan zwevende planktondeeltjes kleefde, belandde in het water en kwam op de zeebodem terecht.
• Deze ophoping van olie vertegenwoordigt ruim 10 procent van de totale vrijgekomen olie.
• Biologische systemen die zich in de buurt van of op de zeebodem bevinden, worden voortdurend opnieuw blootgesteld aan olieverbindingen.

Langetermijneffecten op ecosystemen

• Er werd een afname van de populatie waargenomen bij verschillende soorten, waaronder oesters, blauwe krabben, tuimelaars, rode snapper en zuidelijke heek.
• Dolfijnen en andere zeedieren bleven in recordaantallen sterven. Jonge dolfijnen stierven zes keer zo snel als normaal.
• Er werd vastgesteld dat gifstoffen uit olielozingen een onregelmatige hartslag veroorzaken, wat bij blauwvintonijn en mogelijk ook bij andere grote roofvissen tot hartstilstand kan leiden.
• Deze bevindingen zijn cruciaal geweest voor het begrijpen van de wijdverbreide en blijvende gevolgen van de Deepwater Horizon-ramp voor het ecosysteem van de Golf van Mexico. Ze vormen de basis voor lopende herstelwerkzaamheden en toekomstige strategieën voor de aanpak van olierampen.

We zien je graag

Scheepvaart blijft per eenheid een van de meest energiezuinige manieren om goederen wereldwijd te vervoeren. Naarmate de scheepvaart evolueert en minder vervuilend en nog efficiënter wordt, hopen we dat technologie en sterke handhavingskaders het aantal aanvaringen en andere ongevallen op zee zullen verminderen. We kunnen er ook aan werken om ervoor te zorgen dat, wanneer er zich een ongeval voordoet, de schade tot een minimum wordt beperkt door betere voorbereiding, responscapaciteit en monitoringsystemen.

Conclusie

De aanvaring in de Noordzee en de herdenking van de ramp met de BP Deepwater Horizon herinneren ons eraan dat onze oceaan, ondanks technologische vooruitgang, kwetsbaar blijft voor plotselinge milieurampen. Bij The Ocean Foundation zetten we ons in voor directe respons en langetermijnoplossingen om mariene ecosystemen te beschermen tegen scheepsongelukken en de gevolgen daarvan.