Toewijding aan een betere toekomst

Samenkomen om te praten over oceaankwesties, klimaatverandering en andere uitdagingen voor ons collectief welzijn is belangrijk - face-to-face workshops en conferenties versterken de samenwerking en bevorderen innovatie - vooral wanneer het doel duidelijk is en het doel is om een ​​blauwdruk of implementatieplan voor verandering. Tegelijkertijd is het, gezien de bijdrage van transport aan de uitstoot van broeikasgassen, net zo belangrijk om de voordelen van aanwezigheid af te wegen tegen de impact van het bereiken ervan - vooral als het gaat om klimaatverandering, waar de effecten worden verergerd door onze collectieve toename van de uitstoot van broeikasgassen.

Ik begin met de gemakkelijke opties. Ik sla het persoonlijk bijwonen over als ik denk dat ik geen waarde kan toevoegen of waarde kan ontvangen. ik koop blauwe koolstofcompensaties voor al mijn reizen: vliegtuig, auto, bus en trein. Ik kies ervoor om op de Dreamliner te vliegen als ik naar Europa ga, wetende dat het een derde minder brandstof verbruikt om de Atlantische Oceaan over te steken dan oudere modellen. Waar mogelijk combineer ik meerdere bijeenkomsten tot één reis. Toch, terwijl ik vanuit Londen in het vliegtuig naar huis zat (nadat ik die ochtend in Parijs was begonnen), weet ik dat ik nog meer manieren moet vinden om mijn voetafdruk te beperken.

Veel van mijn Amerikaanse collega's vlogen naar San Francisco voor de Global Climate Action Summit van gouverneur Jerry Brown, die veel klimaattoezeggingen omvatte, waarvan sommige de nadruk legden op oceanen. Ik koos ervoor om vorige week naar Parijs te gaan voor de "Wetenschappelijke conferentie op hoog niveau: van COP21 tot het VN-decennium van oceaanwetenschap voor duurzame ontwikkeling (2021-2030)", die we de oceaanklimaatconferentie noemden om adem en inkt te besparen. De conferentie stond in het teken van het #OceanDecade.

De Ocean Climate Conference “is gericht op het synthetiseren van recente wetenschappelijke vooruitgang op het gebied van oceaan- en klimaatinteracties; evaluatie van de meest recente oceaan-, klimaat- en biodiversiteitstrends in het kader van meer gecoördineerde oceaanacties; en nadenken over manieren om 'van wetenschap naar actie' te gaan.”

The Ocean Foundation is lid van het Ocean & Climate Platform, dat samen met de UNESCO Intergouvernementele Oceanografische Commissie de conferentie organiseerde. In alle jaren van rapporten van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) hebben we niet serieus nagedacht over de effecten van klimaatverandering op onze mondiale oceaan. In plaats daarvan hebben we ons gericht op hoe klimaatverandering menselijke gemeenschappen zou beïnvloeden.

Een groot deel van deze bijeenkomst in Parijs zet ons werk als lid van het Ocean & Climate Platform voort. Dat werk is om de oceaan te integreren in internationale klimaatonderhandelingen. Het voelt enigszins eentonig om onderwerpen die voor de hand liggend lijken, maar toch van cruciaal belang zijn, opnieuw te bekijken en bij te werken, omdat er nog steeds kennislacunes zijn die moeten worden overwonnen.

Dus vanuit het perspectief van de oceaan hebben overtollige broeikasgasemissies al een steeds groter wordende negatieve invloed gehad op het zeeleven en de habitats die het ondersteunen. Een diepere, hetere, zuurdere oceaan betekent veel veranderingen! Het is een beetje alsof je vanuit het noordpoolgebied naar de evenaar verhuist zonder van garderobe te veranderen en dezelfde voedselvoorraad te verwachten.

Het komt erop neer uit de presentaties in Parijs dat er niets is veranderd aan de problemen waarmee we worden geconfronteerd. In feite wordt de schade door onze verstoring van het klimaat steeds duidelijker. Er is de plotselinge rampzalige gebeurtenis waarbij we vol ontzag staan ​​voor de enorme omvang van de schade van een enkele storm (Harvey, Maria, Irma in 2017, en nu Florence, Lane en Manghut tot nu toe in 2018). En er is de voortdurende erosie van de gezondheid van de oceaan door zeespiegelstijging, hogere temperaturen, hogere zuurgraad en toenemende zoetwaterpulsen door extreme regenval.

Evenzo is het duidelijk hoeveel naties al lang aan deze kwesties werken. Ze hebben goed gedocumenteerde beoordelingen en plannen om de uitdagingen aan te pakken. De meesten van hen zitten helaas op planken stof te verzamelen.

Wat in het laatste half decennium is veranderd, is het regelmatig vaststellen van deadlines voor het nakomen van nationale toezeggingen voor specifieke, meetbare acties:

• Our Ocean (bedankt secretaris Kerry) toezeggingen: Our Ocean is een internationale bijeenkomst van regeringen en andere oceaangerichte organisaties die in 2014 begon in Washington DC. Our Ocean dient als een openbaar platform van waaruit landen en anderen hun financiële en beleidstoezeggingen namens de oceaan kunnen aankondigen. Even belangrijk is dat deze toezeggingen op de volgende conferentie opnieuw worden bekeken om te zien of ze gewicht hebben.
• VN-doelstellingen voor duurzame ontwikkeling (bottom-up ontworpen, niet top-down) waarvoor we graag deel uitmaakten van de allereerste VN-conferentie ooit gericht op de oceaan (SDG 14) in 2017, die landen oproept om te werken aan het verbeteren van de menselijke relatie met de oceaan, en die blijft zorgen voor stimulansen voor nationale verplichtingen.
• Overeenkomst van Parijs (Voorgenomen nationaal vastgelegde bijdragen (INDC's) en andere toezeggingen—Ongeveer 70% van de INDC's omvat de oceaan (112 in totaal). Dit gaf ons een hefboomeffect om een ​​"Ocean Pathway" toe te voegen aan COP 23, die in november 2017 in Bonn werd gehouden. COP-bijeenkomsten. COP is de afkorting voor Conferentie van de Partijen bij het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (UNFCCC).

Ondertussen moet de oceaangemeenschap er nog steeds voor zorgen dat de oceaan volledig wordt geïntegreerd in het klimaatonderhandelingsplatform. De inspanning voor platformintegratie bestaat uit drie delen.

1. Erkenning: We moesten er eerst voor zorgen dat de rol van de oceaan als koolstofput en koellichaam werd erkend, evenals zijn rol bij transverdamping en dus een belangrijke bijdrage aan weer en klimaat in het algemeen.

2. Gevolgen: hierdoor konden we de aandacht van klimaatonderhandelaars richten op de oceaan en de gevolgen (uit deel 1 hierboven: wat betekent dat koolstof in de oceaan oceaanverzuring veroorzaakt, de hitte in de oceaan ervoor zorgt dat water uitzet en de zeespiegel stijgt). stijging, en de temperatuur van het zeeoppervlak en interactie met luchttemperaturen resulteren in zwaardere stormen, evenals fundamentele verstoring van "normale" weerpatronen. Dit was natuurlijk gemakkelijk te vertalen in een bespreking van de gevolgen voor menselijke nederzettingen, landbouwproductie en voedselzekerheid, en de toename van het aantal en de locaties van klimaatvluchtelingen en andere ontheemden.

Beide delen, 1 en 2, lijken tegenwoordig voor de hand liggend en moeten als ontvangen kennis worden beschouwd. We blijven echter meer leren en het is van cruciaal belang om onze kennis van de wetenschap en de gevolgen bij te werken, waaraan we een deel van onze tijd hier in deze vergadering hebben besteed.

3. Effecten op de oceaan: De laatste tijd hebben onze inspanningen ons ertoe gebracht de klimaatonderhandelaars te overtuigen van de noodzaak om na te denken over de gevolgen van onze verstoring van het klimaat voor de ecosystemen en de flora en fauna van de oceaan zelf. De onderhandelaars hebben opdracht gegeven voor een nieuw IPCC-rapport dat dit jaar moet verschijnen. Een deel van onze discussies in Parijs ging dus over de synthese van de enorme hoeveelheid wetenschap over dit (deel 3) aspect van de integratie van de mondiale oceaan in de klimaatonderhandelingen.

Omdat het allemaal om ons gaat, zal er ongetwijfeld binnenkort een vierde deel van ons gesprek zijn dat gaat over de menselijke gevolgen van onze schade aan de oceaan. Wanneer ecosystemen en soorten verschuiven als gevolg van temperatuur, koraalriffen verbleken en sterven, of soorten en voedselwebben instorten als gevolg van verzuring van de oceaan, welke invloed heeft dit dan op het leven en het levensonderhoud van mensen?

Helaas voelt het alsof we ons nog steeds concentreren op het overtuigen van de onderhandelaars en het uitleggen van de complexiteit van de wetenschap, van de klimaat- en oceaaninteracties en de bijbehorende gevolgen, en niet snel genoeg gaan om oplossingen te bespreken. Aan de andere kant is de centrale oplossing om onze verstoring van het klimaat aan te pakken het verminderen en uiteindelijk elimineren van de verbranding van fossiele brandstoffen. Dit wordt algemeen aanvaard en er zijn geen echte argumenten tegen. Er is slechts traagheid om verandering te voorkomen. Er wordt veel werk verzet om verder te gaan dan de koolstofemissies, inclusief de toezeggingen en toelichtingen van de Global Climate Summit die deze week in Californië plaatsvindt. Dus we kunnen de moed niet verliezen, ook al voelen we dat we weer over dezelfde wateren gaan.

Het commitment promise (opscheppen), vertrouwen en verifiëren-model werkt beter dan schaamte en schuld om politieke wil te creëren en kansen te bieden om feest te vieren, wat ongelooflijk belangrijk is om het noodzakelijke momentum te bereiken. We kunnen hopen dat alle toezeggingen van de afgelopen jaren, inclusief 2018, ons van sturen naar duwen in de goede richting brengen, deels omdat we de nodige feiten en bijgewerkte wetenschap keer op keer hebben geleverd aan een steeds beter geïnformeerd publiek.

Als voormalig procesadvocaat weet ik hoe waardevol het is om iemands zaak zodanig op te bouwen dat het onweerlegbaar wordt om te winnen. En uiteindelijk zullen we winnen.