Ter ere van Moederdag

Door Mark J. Spalding, voorzitter van The Ocean Foundation

Tijdens een recente reis naar Maine had ik de gelegenheid om twee exposities te bezoeken in het Peary-McMillan Arctic museum van Bowdoin College. Er werd er een gebeld Geesten van land, lucht en water: geweigravures uit de Robert en Judith Toll-collectie, en de andere heette Animal Allies: Inuit Views of the Northern World. De tentoongestelde Inuit-gravures en -afdrukken zijn buitengewoon. Artefacten en inspirerende tekst in de tentoonstelling, evenals foto's van Bill Hess ondersteunen de elegante displays.

In deze tijd van het jaar was het bijzonder passend om opnieuw kennis te maken met Sedna, de moeder van alle zeedieren in de Inuit-mythologie. Volgens een versie van het verhaal was ze ooit een mens en woont ze nu op de bodem van de zee, nadat ze elk van haar vingers heeft opgeofferd om de oceaan te bevolken. De vingers werden de eerste van de zeehonden, walrussen en andere wezens van de zee. Zij is het die alle wezens van de zee voedt en beschermt en zij beslist hoe ze de mensen zullen helpen die van hen afhankelijk zijn. Zij is het die bepaalt of de dieren zullen zijn waar mensen die ze nodig hebben jagen. En het zijn de mensen die Sedna en de wezens die ze nemen, moeten respecteren en eren. Inuit-mythologie stelt verder dat elke menselijke wandaad haar haar en lichaam besmeurt, en zo op haar beurt de wezens onder haar hoede schaadt.

Naarmate we meer leren over de effecten van opwarmende oceanen, verandering van pH, hypoxische zones en stijgende zeespiegels aan de kwetsbare kusten van het noorden, wordt Sedna's rol om ons eraan te herinneren onze verantwoordelijkheid om de overvloed van de oceaan te koesteren steeds belangrijker. Van Hawaï tot de Maori van Nieuw-Zeeland, van Griekenland tot Japan, in alle kustculturen, versterken de mythologieën van mensen dit fundamentele principe van de menselijke relatie met de zee.

Voor Moederdag eren we degenen die ook de wezens van de zee willen respecteren en koesteren.