De verklaring van de Ocean Foundation over het 6e IPCC-rapport

De 6^th IPCC-rapport werd op 6 augustus met enige tamtam uitgebracht - bevestigt wat we weten (dat sommige gevolgen van overmatige uitstoot van broeikasgassen op dit moment onontkoombaar zijn), en biedt toch enige hoop als we bereid zijn lokaal, regionaal en mondiaal op te treden. Het rapport verstevigt de uitkomsten die wetenschappers de afgelopen anderhalf decennium hebben voorspeld.   

We zijn al getuige van snelle veranderingen in de diepte, temperatuur en chemie van de oceaan, en steeds extremer weer over de hele wereld. En we kunnen er zeker van zijn dat verdere verandering waarschijnlijk is, zelfs als we de gevolgen niet kunnen kwantificeren. 

Concreet wordt de oceaan warmer en stijgt de wereldwijde zeespiegel.

Deze veranderingen, waarvan sommige verwoestend zullen zijn, zijn nu onvermijdelijk. Extreme hittegebeurtenissen kunnen koraalriffen, trekkende zeevogels en het zeeleven doden - zoals het noordwesten van de Verenigde Staten deze zomer tot zijn prijs heeft geleerd. Helaas zijn dergelijke evenementen sinds de jaren tachtig in frequentie verdubbeld.  

Volgens het rapport zal de zeespiegel, wat we ook doen, blijven stijgen. In de afgelopen eeuw zijn de zeespiegels gemiddeld 8 cm gestegen en de snelheid van de stijging is verdubbeld sinds 2006. Over de hele wereld hebben gemeenschappen te maken met meer overstromingen en dus met meer erosie en schade aan de infrastructuur. Nogmaals, naarmate de oceaan verder opwarmt, zullen de ijskappen op Antarctica en Groenland waarschijnlijk sneller smelten dan ze al zijn. Hun ineenstorting zou kunnen bijdragen tot ongeveer drie extra voeten tot zeespiegelstijging.

Net als mijn collega's ben ik niet verrast door dit verslag, noch door onze menselijke rol bij het veroorzaken van klimaatrampen. Onze gemeente zag dit al lang aankomen. Op basis van informatie die al beschikbaar was, Ik waarschuwde voor de ineenstorting van de "transportband" van de Golfstroom in de Atlantische Oceaan, in een rapport uit 2004 voor mijn collega's. Naarmate de planeet verder opwarmt, vertragen de opwarmende oceaantemperaturen deze cruciale Atlantische oceaanstromingen die helpen het klimaat in Europa te stabiliseren, en het wordt steeds waarschijnlijker dat ze abrupt instorten. Zo'n ineenstorting zou Europa nogal plotseling de matigende warmte van de oceaan kunnen ontnemen.

Desalniettemin ben ik gealarmeerd door het laatste IPCC-rapport, omdat het bevestigt dat we snellere en extremere effecten zien dan we hadden gehoopt.  

Het goede nieuws is dat we weten wat we moeten doen, en dat er nog een korte tijd is om te voorkomen dat de zaken nog erger worden. We kunnen emissies verminderen, overstappen op koolstofvrije energiebronnen, de meest vervuilende energievoorzieningen sluitenen achtervolgen blauwe koolstof restauratie om koolstof uit de atmosfeer te verwijderen en naar de biosfeer te verplaatsen - de no-regrets-net-zero-strategie.

Dus wat kan je doen?

Ondersteun inspanningen om veranderingen door te voeren op nationaal en internationaal beleidsniveau. Elektriciteit levert bijvoorbeeld de grootste bijdrage aan de uitstoot van broeikasgassen ter wereld, en recente studies tonen aan dat slechts een handvol bedrijven verantwoordelijk is voor het grootste deel van de uitstoot in de VS Wereldwijd stoot slechts 5% van de energiecentrales op fossiele brandstoffen meer dan 70% van broeikasgassen - dat lijkt een kosteneffectief doelwit. Zoek uit waar uw elektriciteit vandaan komt en vraag uw besluitvormers om te zien wat er kan worden gedaan om bronnen te diversifiëren. Denk na over hoe u uw energievoetafdruk kunt verkleinen en steun inspanningen om onze natuurlijke koolstofputten te herstellen - de oceaan is in dit opzicht onze bondgenoot.

Het IPCC-rapport bevestigt dat het nu tijd is om de ernstigste gevolgen van klimaatverandering te verzachten, ook al leren we ons aan te passen aan de veranderingen die al aan de gang zijn. Op de gemeenschap gebaseerde actie kan het multiplicatoreffect zijn voor veranderingen op grotere schaal. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.  

— Mark J. Spalding, voorzitter