Wat is een duurzame vis? Tekortkomingen van bestaande certificeringssystemen voor zeevruchten

door Mark J. Spalding, voorzitter van The Ocean Foundation
en Ken Stump, Ocean Policy Fellow bij The Ocean Foundation
Naar aanleiding van "Sommigen vragen zich af of duurzame zeevruchten hun belofte waarmaken" door Juliet Elperin. De Washington Post (22 april 2012)

Het actuele artikel van Juliet Eilperin ("Sommigen vragen zich af of duurzame vis- en schaaldieren hun belofte waarmaken" door Juliet Elperin. The Washington Post. 22 april 2012) over de tekortkomingen van de bestaande certificeringssystemen voor zeevruchten, benadrukt op uitstekende wijze de verwarring waarmee consumenten worden geconfronteerd wanneer ze "het juiste willen doen" bij de oceanen. Deze eco-labels zijn bedoeld om duurzaam gevangen vis te identificeren, maar misleidende informatie kan zowel verkopers van zeevruchten als consumenten het valse gevoel geven dat hun aankopen een verschil kunnen maken. Zoals de in het artikel geciteerde studie laat zien, geeft duurzaamheid zoals gedefinieerd door de methoden van Froese aan:

• In 11% (Marine Stewardship Council-MSC) tot 53% (Friend of the Sea-FOS) van de gecertificeerde bestanden was de beschikbare informatie onvoldoende om een ​​oordeel te vellen over de status van het bestand of het exploitatieniveau (Figuur 1).
• 19% (FOS) tot 31% (MSC) van de bestanden met beschikbare gegevens was overbevist en werd momenteel overbevist (figuur 2).
• In 21% van de MSC-gecertificeerde bestanden waarvoor officiële beheerplannen beschikbaar waren, bleef de overbevissing doorgaan ondanks certificering.

MSC-certificering is vrijwel een uitgemaakte zaak voor degenen die het zich kunnen veroorloven, ongeacht de status van de visbestanden die worden gevangen. Een systeem waarin visserijen met de financiële middelen in wezen een certificering kunnen 'kopen', kan niet serieus worden genomen. Bovendien zijn de aanzienlijke kosten van het ondergaan van certificering voor veel kleinschalige, in de gemeenschap gevestigde visserijen onbetaalbaar, waardoor ze niet kunnen deelnemen aan milieukeurprogramma's. Dit is met name het geval in ontwikkelingslanden, zoals Marokko, waar waardevolle hulpbronnen worden omgeleid van alomvattend visserijbeheer naar investeringen in, of eenvoudigweg de aanschaf van, een milieukeur.

In combinatie met betere monitoring en handhaving, verbeterde beoordelingen van de visbestanden en toekomstgericht beheer dat rekening houdt met de gevolgen voor de habitat en het ecosysteem, kan certificering van zeevruchten een belangrijk instrument zijn om de steun van de consument voor verantwoord beheerde visserij te versterken. De schade van misleidende etiketten is niet alleen voor de visserij, het ondermijnt het vermogen van consumenten om weloverwogen keuzes te maken en met hun portemonnee te stemmen om goed beheerde visserijen te ondersteunen. Waarom zouden consumenten er dan mee instemmen om meer te betalen voor vis waarvan is vastgesteld dat deze duurzaam is gevangen, terwijl ze in feite olie op het vuur gooien door gebruik te maken van overgeëxploiteerde visserijen?

Het is vermeldenswaard dat het eigenlijke artikel van Froese en zijn collega, geciteerd door Eilperin, een visbestand als overbevist definieert als de biomassa van het bestand lager is dan het niveau dat wordt geacht een maximale duurzame opbrengst te genereren (aangeduid als Bmsy), wat strenger is dan de huidige Amerikaanse regelgeving. standaard. In de Amerikaanse visserij wordt een bestand over het algemeen als "overbevist" beschouwd wanneer de biomassa van het bestand onder de 1/2 Bmsy daalt. Een veel groter aantal visserijtakken in de VS zou worden aangemerkt als overbevist op basis van de op de FAO gebaseerde norm van Froese in de Gedragscode voor verantwoorde visserij (1995). NB: het daadwerkelijke scoresysteem dat door Froese wordt gebruikt, wordt beschreven in tabel 1 van hun paper:

Het is ook vermeldenswaard dat een behoorlijk aantal visserijtakken in de VS nog steeds te maken heeft met overbevissing, ook al is overbevissing wettelijk verboden. De les is dat constante waakzaamheid en monitoring van de visserijprestaties essentieel is om te zien of aan al deze normen wordt voldaan - gecertificeerd of niet.

Certificatiesystemen hebben geen regelgevende bevoegdheid over regionale organisaties voor visserijbeheer. Voortdurende evaluatie zoals die door Froese en Proelb wordt geleverd, is van cruciaal belang om ervoor te zorgen dat gecertificeerde visserijen presteren zoals geadverteerd.

Het enige echte verantwoordingsmechanisme in dit certificeringssysteem is de vraag van de consument - als we niet eisen dat gecertificeerde visserijen voldoen aan zinvolle duurzaamheidsnormen, kan certificering worden wat de ergste critici vrezen: goede bedoelingen en een laag groene verf.

Zoals The Ocean Foundation al bijna tien jaar demonstreert, bestaat er geen wondermiddel om de wereldwijde visserijcrisis aan te pakken. Er is een gereedschapskist met strategieën voor nodig - en consumenten spelen een belangrijke rol als ze vis - gekweekt of wild - gebruiken om hun aankopen te gebruiken om gezonde oceanen te bevorderen. Elke poging die deze realiteit negeert en de goede bedoelingen van de consument uitbuit, is cynisch en misleidend en moet ter verantwoording worden geroepen.