Kuba ka nevojë për ne më shumë se kurrë

Të dielën, më 11 korrik, shumë prej nesh pamë imazhet goditëse të protesta në Kubë. Si një amerikan kubanez, u befasova kur pashë trazirat. Për gjashtë dekadat e fundit Kuba ka qenë një model stabiliteti në Amerikën Latine përballë sanksioneve ekonomike të SHBA-së, përfundimit të luftës së ftohtë dhe periudhës speciale nga 1990-1995, kur kubanët çdo ditë ishin të uritur ndërsa subvencionet sovjetike shterreshin. Këtë herë ndjehet ndryshe. COVID-19 ka shtuar vuajtje të konsiderueshme në jetët e kubanezëve siç ka bërë në të gjithë botën. Ndërsa Kuba ka zhvilluar jo një, por dy vaksina që rivalizojnë efikasitetin e atyre të zhvilluara në SHBA, Evropë dhe Kinë, pandemia po ecën më shpejt sesa mund të vazhdojnë vaksinat. Siç e kemi parë në SHBA, kjo sëmundje nuk merr të burgosur. 

E urrej të shoh atdheun e prindërve të mi nën një detyrim të tillë. I lindur në Kolumbi nga prindër që u larguan nga Kuba si fëmijë, unë nuk jam kubano-amerikani juaj normal. Shumica e kubano-amerikanëve që u rritën në Miami si unë nuk kanë qenë kurrë në Kubë dhe dinë vetëm historitë e prindërve të tyre. Pasi kam udhëtuar në Kubë mbi 90 herë, kam një gisht në pulsin e njerëzve të ishullit. Ndjej dhimbjen e tyre dhe dëshiroj një lehtësim për vuajtjet e tyre. 

Unë kam punuar në Kubë që nga viti 1999 – mbi gjysmën e jetës sime dhe gjithë karrierën time. Linja ime e punës është ruajtja e oqeanit dhe si mjekësia kubane, komuniteti kuban i shkencës së oqeanit shtyn përtej peshës së tij. Ka qenë një kënaqësi të punosh me shkencëtarë të rinj kubanë, të cilët po punojnë aq shumë sa ata për të eksploruar botën e tyre oqeanike me buxhete të kufizuara dhe me zgjuarsi të konsiderueshme. Ato formojnë zgjidhje për kërcënimet e oqeanit me të cilat përballemi të gjithë, pavarësisht nëse jemi socialistë apo kapitalistë. Historia ime është një histori bashkëpunimi kundër të gjitha gjasave dhe një histori që më ka dhënë shpresë. Nëse mund të bashkëpunojmë me fqinjin tonë jugor për të mbrojtur oqeanin tonë të përbashkët, ne mund të arrijmë gjithçka.  

Është e vështirë të shohësh se çfarë po ndodh në Kubë. Unë shoh të rinj kubanë që kurrë nuk jetuan në epokat e arta që jetuan kubanët më të vjetër, kur sistemi socialist u dha atyre atë që u nevojitej kur u nevojitej. Ata shprehen si kurrë më parë dhe duan të dëgjohen. Ata mendojnë se sistemi nuk po funksionon siç duhet. 

Unë shoh gjithashtu zhgënjim nga amerikanët kubanë si unë, të cilët nuk janë të sigurt se çfarë të bëjnë. Disa duan një ndërhyrje ushtarake në Kubë. Unë them jo tani dhe kurrë. Kuba jo vetëm që nuk e ka kërkuar atë, por ne duhet të respektojmë sovranitetin e çdo vendi siç presim të njëjtën gjë për vendin tonë. Ne si vend jemi ulur për gjashtë dekada dhe nuk i kemi ofruar dorën popullit kuban, thjesht kemi vendosur embargo dhe kufizime. 

Përjashtimi i vetëm ishte afrimi jetëshkurtër midis presidentëve Barack Obama dhe Raul Castro, që për shumë kubanë ishte një epokë e artë jetëshkurtër shprese dhe bashkëpunimi. Fatkeqësisht, ajo u anulua shpejt, duke i prerë shpresat për një të ardhme së bashku. Për punën time në Kubë, hapja e shkurtër përfaqësonte një kulm të viteve të punës duke përdorur shkencën për të ndërtuar ura. Asnjëherë më parë nuk kam qenë kaq i emocionuar për të ardhmen e marrëdhënieve Kubano-SHBA. Isha krenar për idetë dhe vlerat amerikane. 

Jam edhe më i zhgënjyer kur dëgjoj politikanët amerikanë që pretendojnë se ne duhet të rrisim kufizimet dhe të përpiqemi ta lëmë Kubën të nënshtrohet nga uria. Pse është zgjidhje përjetësimi i vuajtjeve të 11 milionë njerëzve? Nëse kubanezët ia dolën të kalonin periudhën speciale, ata gjithashtu do ta kalojnë këtë kohë sfiduese.  

Pashë reperin kubanez amerikan Pitbull fol me pasion në Instagram, por nuk ofroni asnjë ide se çfarë mund të bëjmë ne si komunitet. Kjo është për shkak se ne mund të bëjmë pak. Na ka vënë në pranga embargoja. Na ka larguar nga të kemi fjalë për të ardhmen e Kubës. Dhe për këtë duhet të fajësojmë veten. Kjo nuk po i hedh fajin embargos për vuajtjet në Kubë. Ajo që dua të them është se embargoja shkon kundër idealeve amerikane dhe si rezultat ka kufizuar mundësitë tona si diasporë që përpiqemi të ndihmojmë vëllezërit dhe motrat tona përtej ngushticës së Floridës.

Ajo që na duhet tani është më shumë angazhim me Kubën. Jo më pak. Të rinjtë kubano-amerikanë duhet të udhëheqin akuzën. Nuk mjafton valëvitja e flamujve kubanë, bllokimi i autostradave dhe mbajtja e tabelave SOS Kuba.  

Tani ne duhet të kërkojmë që të hiqet embargoja për të ndaluar vuajtjet e popullit kuban. Ne duhet ta përmbysim ishullin me dhembshurinë tonë.  

Embargoja e SHBA-së kundër Kubës është abuzimi përfundimtar i të drejtave të njeriut dhe pavarësisë së amerikanëve. Na thotë se nuk mund të udhëtojmë ose të shpenzojmë paratë tona ku të duam. Ne nuk mund të investojmë në ndihma humanitare dhe as nuk mund të shkëmbejmë njohuri, vlera dhe produkte. Është koha të marrim përsëri zërin tonë dhe të themi se si angazhohemi me atdheun tonë. 

90 milje oqean është gjithçka që na ndan nga Kuba. Por edhe oqeani na lidh. Jam krenar për atë që kam arritur në The Ocean Foundation me kolegët e mi kubanë për të mbrojtur burimet e përbashkëta detare. Është duke e vënë bashkëpunimin mbi politikën që ne mund të ndihmojmë vërtet 11 milionë kubanët që kanë nevojë për ne. Ne si amerikanë mund të bëjmë më mirë.   

- Fernando Bretos | Oficeri i Programit, The Ocean Foundation

Kontakt i medias:
Jason Donofrio | The Ocean Foundation | [email mbrojtur] | (202) 318-3178