Баробарӣ, фарогирӣ ва Ҷамъияти Бунёди Уқёнус

Тӯфони Ҳарви, мисли дигар офатҳои табиӣ, бори дигар нишон дод, ки ҷомеаҳо ҳангоми зарурат ҷамъ мешаванд ва ба ҳамдигар кӯмак мекунанд. Ғайр аз он, мо он роҳбаронро дидем, ки ба қадри имкон кӯмак расонида натавонистанд, ба эътиқоди умумӣ гирифтор шуданд, ки онҳо бояд барои кӯмак ба осебпазирон ва манзили оворагон амал кунанд. Мутаассифона, ҳамаи мо бояд дар хотир дорем, ки барои шахсони осебпазир ва таҳқиршуда сухан гӯем, ҳатто вақте ки бо обу ҳавои фалокатбор ё дигар офатҳои табиӣ ва сунъӣ дучор нашаванд.

 
Вақте ки шумо як созмони байналмилалиеро роҳбарӣ мекунед, ки лоиҳаҳоеро дар бар мегиранд, ки ба ҳама қитъаҳо таъсир мерасонанд ва одамонро дар ҷамоатҳои тамоми ҷаҳон ҷалб мекунанд, шумо умедворед, ки ҳама ба он фаҳмед, ки созмони шумо озодии баён, фарогирӣ ва мубоҳисаи шаҳрвандиро қадр мекунад, аз таассуб ва зӯроварӣ нафрат дорад ва адолатро тарғиб мекунад. дар тамоми кор ва амалиёти худ. Ва аксар вақт, донистани он ки мо кадом арзишҳоро дорем ва модел мекунем, кифоя аст. Аммо на ҳамеша.
 
Мо дар Фонди Уқёнус эътироф мекунем, ки вақтҳое ҳастанд, ки мо бояд дар ҳимояи ҷомеаи шаҳрвандӣ ва волоияти қонун боз ҳам равшантар бошем. Дар гузашта, бо ҳамкасбони худ, мо аз нокомии ҳукуматҳо дар ҳимояи пешвоёни ҷомеа, ки ба хотири дифоъ аз ҳамсоягони худ ва захираҳое, ки аз онҳо вобастаанд, кушта мешаванд ё натавонистаанд ҳимоят кунанд, бо хашм ва андӯҳ ҳарф мезадем. Ба ҳамин монанд, мо даъват кардем, ки онҳоеро, ки мехоҳанд аз амалҳои ғайриқонунӣ бо таҳдид ва зӯроварӣ дифоъ кунанд, ба ҷавобгарӣ кашида шаванд. 
 
Мо он ташкилотҳоро пешбарӣ кардем, ки ҳар рӯз онҳоеро, ки дар замин (ва об) кор мекунанд, назорат ва дифоъ мекунанд. Мо ташкилотҳоеро рад мекунем, ки мехоҳанд нафратро тарғиб кунанд ва ҷудоиҳоро афзоиш диҳанд. Ва мо саъю кушиш менамоем, ки шароитхои гуногунеро, ки ба мо имконият медиханд, кори ичрокардаамонро ба чо оварем ва мухофизати укьёнуси моро дастгирй кунем.

 
Мо бояд ҳама якҷоя на танҳо барои маҳкум кардани нажодпарастӣ, бадхоҳӣ ва таассуб, балки барои мубориза бо он мубориза барем. Ҳодисаҳои тобистони соли гузашта, аз ҳодисаҳои Шарлоттсвилл то ҳодисаҳои Финландия, на танҳо бо ҷинояткорони инфиродӣ, балки аз ҳамаи онҳое, ки нафрат, тарс ва зӯроварӣ меоранд, бармеоянд. Ҳар ноадолатӣ ва беадолатие, ки онҳо дарк мекунанд, бо ин амалҳо бартараф карда намешаванд ва мо наметавонем онҳоро ҳамчун дар пайи адолати ҳамагон қабул кунем. 
 
Мо бояд ҳар кори аз дастамон меомадаро кунем, то онҳоеро, ки бо чунин эҳсоси нафрат амал мекунанд ва онҳое, ки дурӯғгӯӣ, ҷингароӣ, миллатгароӣ, тарсу шубҳа ва тарсу шубҳаро истифода бурда, миллати моро аз ҳам ҷудо мекунанд, ҷилавгирӣ кунем. 
 
Мо бояд ҳақиқат ва илму шафқатро паҳн ва дифоъ кунем. Мо бояд аз номи онҳое, ки аз ҷониби гурӯҳҳои нафратангез мавриди ҳамла ва террор қарор доранд, сухан гӯем. Мо бояд онҳоеро бахшем, ки ба онҳо дурӯғ гуфтаанд, гумроҳ шудаанд ва фирефта шудаанд. 
 
Бигзор ҳеҷ кас ҳеҷ гоҳ эҳсос накунад, ки онҳо танҳо истодаанд.