Kuba bizga har qachongidan ham ko'proq muhtoj

11-iyul, yakshanba kuni ko'pchiligimiz hayratlanarli tasvirlarni ko'rdik Kubadagi norozilik namoyishlari. Kubalik amerikalik sifatida tartibsizliklarni ko'rib hayron bo'ldim. So'nggi oltmish yil davomida Kuba Lotin Amerikasida AQShning iqtisodiy sanktsiyalari, sovuq urushning tugashi va 1990-1995 yillardagi maxsus davrga qaramay, har kuni kubaliklar och qolgan Sovet subsidiyalari qurib qolganda barqarorlik namunasi bo'ldi. Bu safar boshqacha tuyuladi. COVID-19 butun dunyoda bo'lgani kabi kubaliklarning hayotiga ham katta azob qo'shdi. Kuba AQSh, Yevropa va Xitoyda ishlab chiqilganlarning samaradorligi bilan raqobatlashadigan bir emas, ikkita vaktsina ishlab chiqargan bo'lsa-da, pandemiya vaktsinalarga qaraganda tezroq harakat qilmoqda. AQShda ko'rganimizdek, bu kasallik hech qanday mahbusni olmaydi. 

Ota-onamning vatanini bunday tazyiq ostida ko‘rishni yomon ko‘raman. Kolumbiyada Kubani bolaligida tark etgan ota-onada tug'ilganman, men sizning oddiy kubalik-amerikalik emasman. Men kabi Mayamida tarbiyalangan kubalik amerikaliklarning aksariyati hech qachon Kubada bo'lmagan va faqat ota-onalarining hikoyalarini bilishadi. Kubaga 90 martadan ortiq sayohat qilganimdan, men orol aholisining yurak urish tezligida barmog'im bor. Men ularning og'rig'ini his qilaman va ularning azoblarini engillashtirishni xohlayman. 

Men Kubada 1999 yildan beri ishladim - hayotimning yarmidan ko'pi va butun faoliyatim. Mening ish yo'nalishim okeanni muhofaza qilishdir va Kuba tibbiyoti singari, Kuba okeani ilmiy hamjamiyati o'z vaznidan tashqariga chiqadi. Kubalik yosh olimlar bilan okean dunyosini o'rganish uchun juda ko'p mablag' va katta zukkolik bilan ishlash juda xursand bo'ldi. Ular sotsialistlar yoki kapitalistlar bo'lishidan qat'i nazar, biz hammamiz duch keladigan okean tahdidlariga yechimlarni shakllantiradi. Mening hikoyam barcha qiyinchiliklarga qarshi hamkorlik va menga umid baxsh etgan hikoyadir. Agar janubiy qo‘shnimiz bilan umumiy okeanimizni himoya qilishda hamkorlik qila olsak, hamma narsaga erisha olamiz.  

Kubada nima bo'layotganini ko'rish qiyin. Men sotsialistik tuzum ularga kerak bo‘lganda kerakli narsani berganida, keksa kubaliklar kabi oltin asrlarni boshdan kechirmagan yosh kubaliklarni ko‘raman. Ular o'zlarini ilgari hech qachon bo'lmaganidek ifoda etadilar va ularni eshitishni xohlashadi. Ular tizim kerakli darajada ishlamayapti deb o'ylashadi. 

Menga o‘xshagan kubalik amerikaliklarning nima qilishini bilmaydigan umidsizliklarini ham ko‘raman. Ayrimlar Kubaga harbiy aralashuvni xohlaydi. Men hozir emas va hech qachon emas deyman. Kuba nafaqat buni so'ramagan, balki biz har qanday davlatning suverenitetini hurmat qilishimiz kerak, chunki biz o'z mamlakatimiz uchun ham xuddi shunday narsani kutmoqdamiz. Biz mamlakat sifatida oltmish yil davomida orqaga o'tirdik va Kuba xalqiga qo'l uzatmadik, shunchaki embargo va cheklovlar kiritdik. 

Yagona istisno prezidentlar Barak Obama va Raul Kastro o'rtasidagi qisqa muddatli yaqinlashuv edi, bu ko'plab kubaliklar uchun umid va hamkorlikning qisqa muddatli oltin davri bo'ldi. Afsuski, u tezda bekor qilindi va birgalikda kelajakka umid uzildi. Kubadagi shaxsiy ishim uchun qisqacha ochilish ko'priklarni qurishda ilm-fandan foydalangan holda ko'p yillik ishlarning eng yuqori nuqtasini ko'rsatdi. Men hech qachon Kuba-AQSh munosabatlarining kelajagi haqida bunchalik hayajonlanmagan edim. Men Amerika g'oyalari va qadriyatlari bilan faxrlanardim. 

Men AQSh siyosatchilarining cheklovlarni kuchaytirishimiz va Kubani ochlikdan o'ldirishga harakat qilishimiz kerakligini da'vo qilganini eshitganimda, men yanada xafa bo'ldim. Nega 11 million kishining azobini abadiylashtirish yechim? Agar kubaliklar maxsus davrni bosib o'tishgan bo'lsa, ular ham bu qiyin vaqtdan o'tishadi.  

Men kubalik amerikalik reper Pitbullni ko'rdim ehtiros bilan gapiring Instagram-da, lekin biz hamjamiyat sifatida nima qilishimiz mumkinligi haqida hech qanday fikr taklif qilmaymiz. Buning sababi, biz qila oladigan narsa juda oz. Embargo qo‘limizga kishan soldi. Bu bizni Kubaning kelajagi haqida so'z aytishdan uzoqlashtirdi. Buning uchun esa o'zimiz aybdormiz. Bu Kubadagi azob-uqubatlar uchun embargoni ayblamaydi. Aytmoqchi bo‘lganim shuki, embargo Amerika ideallariga zid keladi va natijada Florida bo‘g‘ozi bo‘ylab birodarlarimiz va opa-singillarimizga yordam berishga harakat qilayotgan diaspora sifatida imkoniyatlarimizni cheklab qo‘ydi.

Hozir bizga kerak bo'lgan narsa - Kuba bilan ko'proq hamkorlik qilish. Kam emas. Yosh kubalik amerikaliklar yetakchilik qilishi kerak. Kuba bayroqlarini silkitish, magistral yo'llarni to'sish va SOS Kuba belgilarini ushlab turish etarli emas.  

Endi biz Kuba xalqining azob-uqubatlarini to'xtatish uchun embargoni bekor qilishni talab qilishimiz kerak. Biz orolni rahmdilligimiz bilan suv bosishimiz kerak.  

AQShning Kubaga qarshi embargosi ​​inson huquqlari va amerikaliklarning mustaqilligini suiiste'mol qilishdir. Bu bizga sayohat qila olmasligimizni yoki pulimizni xohlagan joyga sarflay olmasligimizni aytadi. Biz insonparvarlik yordamiga sarmoya kirita olmaymiz, bilim, qadriyatlar va mahsulotlar almasha olmaymiz. Ovozimizni qaytarish va vatanimiz bilan qanday munosabatda bo'lishimiz haqida o'z fikrimizni bildirish vaqti keldi. 

90 milya okean bizni Kubadan ajratib turadigan narsadir. Ammo okean ham bizni bog'laydi. Men kubalik hamkasblarim bilan birgalikda dengiz resurslarini himoya qilish uchun Okean jamg'armasida erishgan ishlarimdan faxrlanaman. Aynan hamkorlikni siyosatdan ustun qo‘yish orqali biz bizga muhtoj bo‘lgan 11 million kubaliklarga chinakam yordam bera olamiz. Biz amerikaliklar sifatida yaxshiroq qila olamiz.   

- Fernando Bretos | Dastur xodimi, Okean jamg'armasi

OAV bilan aloqa:
Jeyson Donofrio | Okean fondi | [elektron pochta bilan himoyalangan] | (202) 318-3178