Αναζητώντας την κατάσταση του καταφυγίου για το Αρχιπέλαγος των Αλεούτιων Νήσων

Του Mark J. Spalding με Catharine Cooper

Μια έκδοση του αυτό το ιστολόγιο δημοσιεύτηκε αρχικά στον μικρο-ιστοτόπο Ocean Views του National Geographic

4,405 μίλια από τις χειραψίες της Ουάσιγκτον, DC που κλείνουν συμφωνίες, βρίσκεται μια τραχιά αλυσίδα από εξαιρετικά όμορφα νησιά που ζητούν την ένταξη του Marine Sanctuary. Εκτείνονται από την άκρη της χερσονήσου της Αλάσκας, τα Αλεούτια νησιά φιλοξενούν ένα από τα πλουσιότερα και πιο παραγωγικά βιολογικά οικοσυστήματα θαλάσσιας ζωής και έναν από τους μεγαλύτερους πληθυσμούς θαλάσσιων θηλαστικών, θαλασσοπούλια, ψάρια και οστρακόδερμα στον κόσμο. Τα 69 νησιά (14 μεγάλα ηφαιστειακά και 55 μικρότερα) σχηματίζουν ένα τόξο 1,100 μιλίων προς τη χερσόνησο Καμτσάτκα στη Ρωσία και χωρίζουν τη Βερίγγειο Θάλασσα από τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Εδώ είναι το σπίτι πολλών ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση, συμπεριλαμβανομένων των θαλάσσιων λιονταριών Steller, των θαλάσσιων ενυδρίδων, του άλμπατρος με κοντή ουρά και των φαλαινών. Εδώ είναι τα περάσματα που παρέχουν κρίσιμους ταξιδιωτικούς διαδρόμους για τις περισσότερες γκρίζες φάλαινες και φώκιες της βόρειας γούνας του κόσμου, οι οποίες χρησιμοποιούν τα περάσματα για πρόσβαση σε χώρους διατροφής και αναπαραγωγής. Εδώ είναι το σπίτι μερικών από τα πιο διαφορετικά και πυκνά συσσωματώματα κοραλλιών κρύου νερού που είναι γνωστά στον κόσμο. Εδώ είναι το οικοσύστημα που έχει υποστηρίξει τις ανάγκες διαβίωσης των ιθαγενών της παράκτιας Αλάσκας για χιλιετίες.

Από πάνω, το ουρλιαχτό ενός φαλακρού αετού. Στα νερά, ο βροντερός παφλασμός μιας φάλαινας φυσητήρας που σκάει. Στο βάθος, τα λοφία καπνού υψώνονται σε μπούκλες πάνω από τα ηφαίστεια που αχνίζουν. Στην ακτή, καταπράσινες όψεις από γκρεμούς και κοιλάδες βρίσκονται στους πρόποδες χιονισμένων κορυφογραμμών.

Με την πρώτη ματιά, αυτή η ερημιά φαίνεται παρθένα, άθικτη, ανεπηρέαστη από τις καταστροφές που επηρεάζουν τις πιο πυκνοκατοικημένες θαλάσσιες ακτές. Αλλά όσοι ζουν, εργάζονται ή ερευνούν στην περιοχή έχουν γίνει μάρτυρες εντυπωσιακών αλλαγών τα τελευταία 25 χρόνια.

Μία από τις πιο ορατές αλλαγές στο θαλάσσιο οικοσύστημα ήταν η απώλεια ή η σχεδόν εξαφάνιση πολλών ειδών, συμπεριλαμβανομένων των θαλάσσιων λιονταριών Steller και της θαλάσσιας ενυδρίδας. Αυτά τα ανοιχτόξανθα έως καστανοκόκκινα θαλάσσια θηλαστικά ήταν κάποτε ορατά σχεδόν σε κάθε βραχώδες φυλάκιο. Όμως ο αριθμός τους μειώθηκε κατά 75% μεταξύ 1976 και 1990 και μειώθηκε κατά άλλο 40% μεταξύ 1991 και 2000. Οι πληθυσμοί θαλάσσιων ενυδρίδων που αριθμούσαν κοντά στις 100,000 το 1980 έχουν μειωθεί σε λιγότερο από 6,000.

Επίσης, λείπουν από την παρθένα εικόνα της αλυσίδας των Αλεούτιων τα βασιλικά καβούρια και γαρίδες, τα σχολεία του ασημιού και τα πλούσια υποθαλάσσια δάση με φύκια. Σε αυτά τα νερά κυριαρχούν πλέον οι καρχαρίες, οι μύρτιλοι και οι αχινοί. Ο Τζορτζ Έστες του Γεωλογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ αποκαλούσε «μετατόπιση καθεστώτος», η ισορροπία θηράματος και αρπακτικού έχει ανατραπεί.

Αν και η περιοχή είναι απομακρυσμένη και αραιοκατοικημένη, η ναυτιλία μέσω των Αλεούτιων Νήσων αυξάνεται και οι φυσικοί πόροι της περιοχής συνεχίζουν να αξιοποιούνται σε μεγάλο βαθμό για εμπορική αλιεία. Οι πετρελαιοκηλίδες συμβαίνουν με τρομακτική συχνότητα, συχνά δεν αναφέρονται και πολλές φορές προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά. Η περιοχή παραμένει δύσκολη στην πρόσβαση και υπάρχουν σημαντικά κενά δεδομένων για την έρευνα που σχετίζεται με τους ωκεανούς. Η ανάγκη για καλύτερη κατανόηση του θαλάσσιου οικοσυστήματος είναι απαραίτητη για τη σωστή διαχείριση και αντιμετώπιση μελλοντικών κινδύνων.

Ασχολήθηκα για πρώτη φορά με την περιβαλλοντική κοινότητα της Αλάσκας το 2000. Ως επικεφαλής του Προγράμματος Alaska Oceans, βοήθησα στο σχεδιασμό πολλών εκστρατειών για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που επηρεάζουν την περιοχή – όπως η ανάγκη καθορισμού καλύτερων ορίων για την τράτα βυθού στη Βερίγγειο Θάλασσα – για το Ίδρυμα Διατήρησης της Αλάσκας. Βοηθήσαμε να υποστηρίξουμε στρατηγικές υπεράσπισης που βασίζονται στο οικοσύστημα για τη βελτίωση της διαχείρισης της αλιείας, διευρύναμε προγράμματα αλφαβητισμού στους ωκεανούς, προωθήσαμε τη δημιουργία της Σύμπραξης για την Ασφάλεια της Ναυτιλίας και προωθήσαμε διεθνείς και εθνικές προσπάθειες για βιώσιμες επιλογές θαλασσινών. Δημιουργήσαμε το Alaska Oceans Network, το οποίο παρέχει κοινές επικοινωνίες μεταξύ ομάδων προστασίας, όπως οι Oceana, Ocean Conservancy, Earthjustice, World Wildlife Fund, Alaska Marine Conservation Council και Trustees for Alaska. Και όλο αυτό το διάστημα, αναζητούσαμε τρόπους με τους οποίους η επιθυμία των Αλεούτιων κοινοτήτων για ένα βιώσιμο μέλλον στον ωκεανό θα μπορούσε να αναγνωριστεί και να γιορταστεί.

Σήμερα, ως ενδιαφερόμενος πολίτης και ως διευθύνων σύμβουλος του The Ocean Foundation (TOF), συμμετέχω στην επιδίωξη του διορισμού του Εθνικού Θαλάσσιου Καταφυγίου των Αλεούτιων Νήσων (AINMS). Υποβλήθηκε από το Public Employees for Environmental Responsibility και υπογεγραμμένο από το Κέντρο Βιολογικής Ποικιλότητας, το Συμβούλιο Προστασίας του Eyak, το Κέντρο Υπερηγορίας του Νερού, το North Gulf Oceanic Society, TOF και Marine Endeavors, η κατάσταση του καταφυγίου θα προσφέρει πρόσθετα επίπεδα προστασίας σε τις πολλές απειλές που αντιμετωπίζουν τα Αλεούτια ύδατα. Όλα τα ύδατα κατά μήκος ολόκληρου του αρχιπελάγους των Αλεούτιων Νήσων – από 3 έως 200 μίλια βόρεια και νότια των νησιών – μέχρι την ηπειρωτική χώρα της Αλάσκας και τα ομοσπονδιακά ύδατα στα ανοικτά των νήσων Pribilof και στον κόλπο του Μπρίστολ, προτείνονται για συμπερίληψη. Ο χαρακτηρισμός του καταφυγίου θα περιλαμβάνει μια υπεράκτια περιοχή περίπου 554,000 τετραγωνικών ναυτικών μιλίων (nm2), η οποία θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη θαλάσσια προστατευόμενη περιοχή του έθνους και μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο.

Το ότι οι Αλεούτιοι είναι άξιοι προστασίας χρονολογείται από το 1913, όταν ο Πρόεδρος Ταφτ, με Εκτελεστικό Διάταγμα, ίδρυσε το «Απόθεμα των Αλεούτιων Νήσων ως καταφύγιο για ιθαγενή πουλιά, ζώα και ψάρια». Το 1976, η UNESCO όρισε το Καταφύγιο Βιόσφαιρας των Αλεούτιων Νήσων και ο Νόμος για τη Διατήρηση Εδαφών Εθνικού Ενδιαφέροντος της Αλάσκας του 1980 (ANILCA) ίδρυσε το Ναυτικό Εθνικό Καταφύγιο Άγριας Ζωής της Αλάσκας και την άγρια ​​φύση των Αλεούτιων Νήσων έκτασης 1.3 εκατομμυρίων στρεμμάτων.

Ακόμη και με αυτούς τους χαρακτηρισμούς, οι Αλεούτιοι χρειάζονται περαιτέρω προστασία. Οι κύριες απειλές για τα προτεινόμενα AINMS είναι η υπεραλίευση, η ανάπτυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου, τα χωροκατακτητικά είδη και η αυξημένη ναυτιλία. Οι αυξανόμενες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής επιδεινώνουν περαιτέρω αυτές τις τέσσερις απειλές. Τα νερά της Βερίγγειας Θάλασσας/Αλεούτιων Νήσων είναι πιο όξινα από οποιαδήποτε άλλα θαλάσσια ύδατα στον κόσμο, λόγω της απορρόφησης CO2, και η υποχώρηση του θαλάσσιου πάγου έχει αλλάξει τη δομή του οικοτόπου της περιοχής.

Ο Νόμος για τα Εθνικά Θαλάσσια Καταφύγια (NMSA) θεσπίστηκε το 1972 για την προστασία σημαντικών θαλάσσιων οικοτόπων και ειδικών ωκεάνιων περιοχών. Τα καταφύγια διαχειρίζονται για πολλαπλούς σκοπούς, υπό την προϋπόθεση ότι οι χρήσεις κρίνονται συμβατές με την προστασία των πόρων από τον Υπουργό Εμπορίου, ο οποίος καθορίζει μέσω μιας δημόσιας διαδικασίας ποιες δραστηριότητες θα επιτρέπονται και ποιοι κανονισμοί θα εφαρμόζονται σε διάφορες χρήσεις.

Το NMSA εξουσιοδοτήθηκε εκ νέου το 1984 για να συμπεριλάβει ιδιότητες «ιστορικής» και «πολιτιστικής» αξίας στις περιβαλλοντικές ανησυχίες. Αυτό διεύρυνε την πρωταρχική αποστολή των ιερών να διατηρήσουν τους θαλάσσιους πόρους πέρα ​​από τις οικολογικές, ψυχαγωγικές, εκπαιδευτικές, ερευνητικές ή αισθητικές αξίες.

Με τις αυξανόμενες απειλές για τα ύδατα των Αλεούτιων, οι προτεινόμενοι στόχοι του Θαλάσσιου Εθνικού Θαλάσσιου Καταφυγίου των Αλεούτιων Νήσων είναι:

1. Προστασία των βιότοπων των θαλασσοπούλων, των θαλάσσιων θηλαστικών και των ψαριών και αποκατάσταση των πληθυσμών και της θαλάσσιας οικολογικής ανθεκτικότητας.
2. Προστασία και ενίσχυση της εγγενούς θαλάσσιας επιβίωσης της Αλάσκας.
3. Προστασία και ενίσχυση της παράκτιας αλιείας με μικρά σκάφη.
4. Προσδιορισμός, παρακολούθηση και προστασία μοναδικών οικοτόπων στον βυθό της θάλασσας, συμπεριλαμβανομένων των κοραλλιών κρύου νερού.
5. Μειώστε τους περιβαλλοντικούς κινδύνους από τη ναυτιλία, συμπεριλαμβανομένων των διαρροών πετρελαίου και επικίνδυνων φορτίων και των απεργιών φαλαινών.
6. Εξάλειψη των περιβαλλοντικών κινδύνων από την υπεράκτια ανάπτυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου.
7. Παρακολούθηση και διαχείριση των κινδύνων από την εισαγωγή θαλάσσιων χωροκατακτητικών ειδών.
8. Μείωση και διαχείριση των θαλάσσιων συντριμμιών.
9. Ενίσχυση της ανάπτυξης του θαλάσσιου οικοτουρισμού. και
10. Ενίσχυση της επιστημονικής κατανόησης της περιοχής.

Η ίδρυση του καταφυγίου θα αυξήσει τις ευκαιρίες για έρευνα στη θαλάσσια επιστήμη, την εκπαίδευση και την εκτίμηση του θαλάσσιου περιβάλλοντος και θα συμβάλει στη δημιουργία σαφέστερης κατανόησης των δυσμενών επιπτώσεων και των απειλών από τρέχουσες και μελλοντικές χρήσεις. Η εξειδικευμένη εστίαση στα υποαρκτικά και αρκτικά ύδατα, την ανθεκτικότητα στη θαλάσσια οικολογία και την ανάκαμψη από τις υπερβολικές αλιευτικές συγκομιδές και τα αποτελέσματά της θα δημιουργήσουν νέες πληροφορίες που θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη πολιτικών για την ενίσχυση της οικονομίας και της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του καταφυγίου. Οι μελέτες θα επεκταθούν για τη διερεύνηση της εσωτερικής δυναμικής της περιοχής, όπως ο ρόλος των κοραλλιών κρύου νερού, η λειτουργία των εμπορικών ειδών στον θαλάσσιο τροφικό ιστό και η αλληλεπίδραση θαλάσσιων πτηνών και θαλάσσιων θηλαστικών.

Υπάρχουν επί του παρόντος δεκατέσσερα Εθνικά Θαλάσσια Καταφύγια των ΗΠΑ, το καθένα έχει τις δικές του ειδικές κατευθυντήριες γραμμές και προστασία, το καθένα μοναδικό για τους οικοτόπους του και τις περιβαλλοντικές του ανησυχίες. Μαζί με τις προστασίες, τα εθνικά θαλάσσια καταφύγια παρέχουν οικονομική αξία πολύ πέρα ​​από το νερό, υποστηρίζοντας περίπου 50,000 θέσεις εργασίας σε ποικίλες δραστηριότητες, από ψάρεμα και καταδύσεις μέχρι έρευνα και φιλοξενία. Σε όλα τα ιερά, περίπου 4 δισεκατομμύρια δολάρια παράγονται σε τοπικές και παράκτιες οικονομίες.

Σχεδόν όλοι οι Αλεούτιοι προστατεύονται ως μέρος του Θαλάσσιου Εθνικού Καταφυγίου Άγριας Ζωής της Αλάσκας και της Άγριας Ζωής των Αλεούτιων Νήσων, επομένως το καθεστώς του Εθνικού Θαλάσσιου Καταφυγίου θα φέρει νέα επίβλεψη στην περιοχή και ανεβάζουν τον συνολικό αριθμό των ιερών σε δεκαπέντε – δεκαπέντε σημεία αξιοσημείωτης ομορφιάς, με ιστορική, πολιτιστική και οικονομική αξία. Τα Αλεούτια Νησιά αξίζουν τον χαρακτηρισμό, τόσο για την προστασία τους όσο και για την αξία που θα φέρουν στην οικογένεια του ιερού.

Για να μοιραστώ τις σκέψεις του Dr. Linwood Pendleton, (τότε) του NOAA:

«Πιστεύω ότι τα εθνικά θαλάσσια καταφύγια αποτελούν ουσιαστικό μέρος της ωκεάνιας υποδομής και από τις καλύτερες ελπίδες μας να διασφαλίσουμε ότι η ωκεάνια οικονομία από την οποία έχουμε αναπτυχθεί να εξαρτόμαστε είναι βιώσιμη και παραγωγική για τις επόμενες γενιές».

Φωτογραφία φάλαινας ευγενική προσφορά του NOAA