Το πρόβλημα: Οι επιστήμονες λένε ότι ξεπερνάμε το όριο άνθρακα

Η λύση: Δεν θα βρεθεί στο νομοσχέδιο για τις υποδομές

Η κλιματική αλλαγή είναι η μεγαλύτερη και ταχύτερα αναπτυσσόμενη απειλή για τα ωκεάνια και τα παράκτια οικοσυστήματα μας. Ήδη βιώνουμε τα αποτελέσματά του: στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας, στις γρήγορες αλλαγές θερμοκρασίας και χημείας και σε ακραία καιρικά μοτίβα σε όλο τον κόσμο.

Παρά τις καλύτερες προσπάθειες για τη μείωση των εκπομπών, το Έκθεση AR6 της IPCC προειδοποιεί ότι πρέπει να μειώσουμε την παγκόσμια παραγωγή CO2 κατά περίπου 45% από τα επίπεδα του 2010 πριν από το 2030 – και να φτάσουμε στο «καθαρό μηδέν» έως το 2050 για να περιορίσουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη σε 1.5 βαθμούς Κελσίου. Αυτό είναι ένα βαρύ έργο όταν επί του παρόντος, οι ανθρώπινες δραστηριότητες εκπέμπουν περίπου 40 δισεκατομμύρια τόνους CO2 στην ατμόσφαιρα σε ένα μόνο έτος.

Οι προσπάθειες μετριασμού από μόνες τους δεν αρκούν πλέον. Δεν μπορούμε να αποτρέψουμε πλήρως τις επιπτώσεις στην υγεία των ωκεανών μας χωρίς επεκτάσιμες, προσιτές και ασφαλείς μεθόδους αφαίρεσης διοξειδίου του άνθρακα (CDR). Πρέπει να εξετάσουμε τα οφέλη, τους κινδύνους και το κόστος CDR με βάση τον ωκεανό. Και σε μια εποχή έκτακτης ανάγκης για το κλίμα, το νεότερο νομοσχέδιο για τις υποδομές είναι μια χαμένη ευκαιρία για πραγματικά περιβαλλοντικά επιτεύγματα.

Επιστροφή στα βασικά: Τι είναι η αφαίρεση διοξειδίου του άνθρακα; 

Η IPCC 6η Αξιολόγηση αναγνώρισε την ανάγκη μείωσης των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου (GHG). Αλλά είδε επίσης τις δυνατότητες του CDR. Το CDR προσφέρει μια σειρά τεχνικών για τη λήψη CO2 από την ατμόσφαιρα και την αποθήκευση του σε «γεωλογικές, χερσαίες ή ωκεάνιες δεξαμενές ή σε προϊόντα».

Με απλά λόγια, το CDR αντιμετωπίζει την κύρια πηγή της κλιματικής αλλαγής αφαιρώντας το διοξείδιο του άνθρακα απευθείας από τον αέρα ή τη στήλη νερού του ωκεανού. Ο ωκεανός θα μπορούσε να είναι σύμμαχος του CDR μεγάλης κλίμακας. Και το CDR με βάση τους ωκεανούς μπορεί να συλλάβει και να αποθηκεύσει δισεκατομμύρια τόνους άνθρακα. 

Υπάρχουν πολλοί όροι και προσεγγίσεις που σχετίζονται με το CDR που χρησιμοποιούνται σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Αυτές περιλαμβάνουν λύσεις που βασίζονται στη φύση – όπως η αναδάσωση, η αλλαγή χρήσης γης και άλλες προσεγγίσεις που βασίζονται στο οικοσύστημα. Περιλαμβάνουν επίσης περισσότερες βιομηχανικές διεργασίες – όπως η άμεση σύλληψη αέρα και η βιοενέργεια με δέσμευση και αποθήκευση άνθρακα (BECCS).  

Αυτές οι μέθοδοι εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου. Το πιο σημαντικό, διαφέρουν ως προς την τεχνολογία, τη μονιμότητα, την αποδοχή και τον κίνδυνο.

ΒΑΣΙΚΟΙ ΟΡΟΙ

Όπου το νεότερο νομοσχέδιο για τις υποδομές χάνει το σημάδι

Στις 10 Αυγούστου, η Γερουσία των ΗΠΑ ενέκρινε το 2,702 σελίδων, 1.2 τρισεκατομμύρια δολάρια Νόμος για επενδύσεις σε υποδομές και θέσεις εργασίας. Το νομοσχέδιο εγκρίνει περισσότερα από 12 δισεκατομμύρια δολάρια για τεχνολογίες δέσμευσης άνθρακα. Αυτά περιλαμβάνουν άμεση σύλληψη αέρα, άμεσους κόμβους εγκαταστάσεων, έργα επίδειξης με άνθρακα και υποστήριξη για ένα δίκτυο αγωγών. 

Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία αναφορά για CDR με βάση τους ωκεανούς ούτε για λύσεις που βασίζονται στη φύση. Το νομοσχέδιο φαίνεται να προσφέρει ψευδείς ιδέες βασισμένες στην τεχνολογία για τη μείωση του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. 2.5 δισεκατομμύρια δολάρια διατίθενται για την αποθήκευση CO2, αλλά χωρίς χώρο ή σχέδιο αποθήκευσης. Το χειρότερο είναι ότι η τεχνολογία CDR που προτείνεται ανοίγει έναν χώρο για αγωγούς με συμπυκνωμένο CO2. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφική διαρροή ή αστοχία. 

Πάνω από 500 περιβαλλοντικές οργανώσεις είναι δημόσια κατά του νομοσχεδίου για τις υποδομές και υπέγραψαν μια επιστολή ζητώντας πιο ισχυρούς στόχους για το κλίμα. Ωστόσο, πολλές ομάδες και επιστήμονες υποστηρίζουν τις τεχνολογίες αφαίρεσης άνθρακα του νομοσχεδίου, παρά τη βασική υποστήριξή του στις βιομηχανίες πετρελαίου και φυσικού αερίου. Οι υποστηρικτές πιστεύουν ότι θα δημιουργήσει υποδομή που θα μπορούσε να είναι χρήσιμη στο μέλλον και αξίζει την επένδυση τώρα. Αλλά πώς ανταποκρινόμαστε στον επείγοντα χαρακτήρα της κλιματικής αλλαγής – και προστατεύουμε τη βιοποικιλότητα με την ανάληψη μέτρων αποκατάστασης σε κλίμακα – ενώ αναγνωρίζουμε ότι είναι επείγον δεν επιχείρημα για να μην είμαστε προσεκτικοί στην κατανόηση των θεμάτων;

The Ocean Foundation και CDR

Στο The Ocean Foundation, είμαστε ενδιαφέρεται εξαιρετικά για το CDR καθώς σχετίζεται με την αποκατάσταση της υγείας και της αφθονίας του ωκεανού. Και προσπαθούμε να λειτουργούμε με έναν φακό για το τι είναι καλό για τους ωκεανούς και τη θαλάσσια βιοποικιλότητα. 

Πρέπει να σταθμίσουμε τη ζημιά της κλιματικής αλλαγής στον ωκεανό σε σχέση με πρόσθετες ανεπιθύμητες οικολογικές συνέπειες, ισότητας ή δικαιοσύνης από το CDR. Μετά από όλα, ο ωκεανός υποφέρει ήδη από πολλαπλές, κορυφαίες βλάβες, συμπεριλαμβανομένης της φόρτωσης πλαστικών, της ηχορύπανσης και της υπερβολικής εξόρυξης φυσικών πόρων. 

Η ενέργεια χωρίς ορυκτά καύσιμα είναι βασική προϋπόθεση για την τεχνολογία CDR. Έτσι, εάν η χρηματοδότηση του νομοσχεδίου για τις υποδομές ανακατανεμηθεί στην πρόοδο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας μηδενικών εκπομπών, θα είχαμε περισσότερες πιθανότητες έναντι των εκπομπών άνθρακα. Και, εάν μέρος της χρηματοδότησης του νομοσχεδίου ανακατευθυνόταν σε ωκεανοκεντρικές λύσεις που βασίζονται στη φύση, θα είχαμε λύσεις CDR που ήδη γνωρίζουμε ότι αποθηκεύουν άνθρακα φυσικά και με ασφάλεια.

Στην ιστορία μας, αγνοούσαμε σκόπιμα τις συνέπειες της αύξησης της βιομηχανικής δραστηριότητας στην αρχή. Αυτό προκάλεσε ρύπανση του αέρα και των υδάτων. Και όμως, τα τελευταία 50 χρόνια, ξοδέψαμε δισεκατομμύρια για να καθαρίσουμε αυτή τη ρύπανση και τώρα ετοιμαζόμαστε να ξοδέψουμε δισεκατομμύρια περισσότερα για να μετριάσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αγνοήσουμε ξανά την πιθανότητα ανεπιθύμητων συνεπειών ως παγκόσμια κοινωνία, ειδικά όταν γνωρίζουμε τώρα το κόστος. Με τις μεθόδους CDR, έχουμε την ευκαιρία να σκεφτόμαστε προσεκτικά, στρατηγικά και δίκαια. Είναι καιρός να χρησιμοποιήσουμε συλλογικά αυτή τη δύναμη.

Τι Κάνουμε

Σε όλο τον κόσμο, έχουμε εμβαθύνει σε λύσεις βασισμένες στη φύση για CDR που αποθηκεύουν και αφαιρούν άνθρακα προστατεύοντας παράλληλα τον ωκεανό.

Από το 2007, μας Blue Resilience Initiative έχει επικεντρωθεί στην αποκατάσταση και τη διατήρηση των μαγγρόβων, λιβαδιών με θαλάσσια χόρτα και ελών αλμυρού νερού. Αυτό προσφέρει ευκαιρίες για την αποκατάσταση της αφθονίας, την οικοδόμηση της ανθεκτικότητας της κοινότητας και την αποθήκευση άνθρακα σε κλίμακα. 

Το 2019 και το 2020, πειραματιστήκαμε με τη συγκομιδή σαργασσίου, για να συλλάβουμε τις επιβλαβείς μακρο-φυκές ανθίσεις του σεργασίου και να το μετατρέψουμε σε λίπασμα που μεταφέρει τον άνθρακα που συλλαμβάνεται από την ατμόσφαιρα στον άνθρακα του εδάφους αποκατάστασης. Φέτος, εισάγουμε αυτό το μοντέλο αναγεννητικής γεωργίας στο Σεντ Κιτς.

Είμαστε ιδρυτικό μέλος της Πλατφόρμα ωκεανών και κλίματος, υποστηρίζοντας τους ηγέτες των χωρών να δώσουν προσοχή στο πώς βλάπτεται ο ωκεανός από τη διαταραχή του κλίματος από εμάς. Συνεργαζόμαστε με την Ομάδα Συζήτησης Ocean CDR του Ινστιτούτου Aspen για έναν «Κώδικα Δεοντολογίας» για CDR με βάση τους ωκεανούς. Και είμαστε συνεργάτης του Ocean Visions, προτείνοντας πρόσφατα βελτιώσεις στο "Core Premises of the Ocean Climate Alliance". 

Τώρα είναι μια μοναδική χρονική στιγμή κατά την οποία η ανάγκη να κάνουμε κάτι για την κλιματική αλλαγή είναι επιτακτική και απαραίτητη. Ας επενδύσουμε προσεκτικά σε όλο το χαρτοφυλάκιο των προσεγγίσεων CDR που βασίζονται στους ωκεανούς — στην έρευνα, την ανάπτυξη και την ανάπτυξη — ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή στην κλίμακα που χρειάζεται τις επόμενες δεκαετίες.

Το τρέχον πακέτο υποδομών παρέχει βασική χρηματοδότηση για δρόμους, γέφυρες και την απαραίτητη αναθεώρηση των υδάτινων υποδομών της χώρας μας. Όμως, εστιάζει πάρα πολύ σε ασημένιες λύσεις όσον αφορά το περιβάλλον. Τα τοπικά μέσα διαβίωσης, η επισιτιστική ασφάλεια και η κλιματική ανθεκτικότητα εξαρτώνται από φυσικές κλιματικές λύσεις. Πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στις επενδύσεις σε αυτές τις λύσεις που αποδεδειγμένα αποδίδουν, αντί να εκτρέψουμε τους οικονομικούς πόρους σε μη αποδεδειγμένες τεχνολογίες.