Η Κούβα μας χρειάζεται περισσότερο από ποτέ

Την Κυριακή 11 Ιουλίου, πολλοί από εμάς είδαμε τις εντυπωσιακές εικόνες του διαδηλώσεις στην Κούβα. Ως Κουβανός Αμερικανός, εξεπλάγην όταν είδα την αναταραχή. Τις τελευταίες έξι δεκαετίες η Κούβα υπήρξε πρότυπο σταθερότητας στη Λατινική Αμερική ενόψει των οικονομικών κυρώσεων των ΗΠΑ, του τέλους του ψυχρού πολέμου και της ειδικής περιόδου από το 1990-1995, όταν καθημερινά οι Κουβανοί πεινούσαν καθώς οι σοβιετικές επιδοτήσεις στερεύουν. Αυτή τη φορά έχει διαφορετική αίσθηση. Ο COVID-19 έχει προσθέσει σημαντικό πόνο στις ζωές των Κουβανών όπως και σε όλο τον κόσμο. Ενώ η Κούβα έχει αναπτύξει όχι ένα, αλλά δύο εμβόλια που ανταγωνίζονται την αποτελεσματικότητα αυτών που αναπτύχθηκαν στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Κίνα, η πανδημία κινείται ταχύτερα από ό,τι μπορούν να συμβαδίσουν τα εμβόλια. Όπως έχουμε δει στις ΗΠΑ, αυτή η ασθένεια δεν κρατά αιχμαλώτους. 

Μισώ να βλέπω την πατρίδα των γονιών μου κάτω από τέτοια πίεση. Γεννημένος στην Κολομβία από γονείς που έφυγαν από την Κούβα ως παιδιά, δεν είμαι ο κανονικός σου Κουβανοαμερικανός. Οι περισσότεροι Κουβανοαμερικανοί που μεγάλωσαν στο Μαϊάμι όπως εγώ δεν έχουν πάει ποτέ στην Κούβα και γνωρίζουν μόνο τις ιστορίες των γονιών τους. Έχοντας ταξιδέψει στην Κούβα πάνω από 90 φορές, έχω ένα δάχτυλο στον παλμό των κατοίκων του νησιού. Νιώθω τον πόνο τους και λαχταράω μια ευκολία στα βάσανά τους. 

Εργάζομαι στην Κούβα από το 1999 — πάνω από το ήμισυ της ζωής μου και όλη την καριέρα μου. Η δουλειά μου είναι η διατήρηση των ωκεανών και, όπως η κουβανική ιατρική, η κουβανική επιστημονική κοινότητα των ωκεανών υπερβαίνει το βάρος της. Ήταν χαρά να δουλέψω με νέους Κουβανούς επιστήμονες που εργάζονται τόσο σκληρά όσο αυτοί για να εξερευνήσουν τον ωκεάνιο κόσμο τους με περιορισμένους προϋπολογισμούς και με μεγάλη εφευρετικότητα. Δημιουργούν λύσεις στις απειλές του ωκεανού που αντιμετωπίζουμε όλοι, είτε είμαστε σοσιαλιστές είτε καπιταλιστές. Η ιστορία μου είναι μια ιστορία συνεργασίας ενάντια σε όλες τις πιθανότητες και μια ιστορία που μου έδωσε ελπίδα. Εάν μπορούμε να συνεργαστούμε με τον νότιο γείτονά μας για να προστατεύσουμε τον κοινό μας ωκεανό, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.  

Είναι δύσκολο να δεις τι συμβαίνει στην Κούβα. Βλέπω νέους Κουβανούς που δεν έζησαν ποτέ τη χρυσή εποχή που ζούσαν οι μεγαλύτεροι Κουβανοί, όταν το σοσιαλιστικό σύστημα τους έδινε ό,τι χρειάζονταν όταν το χρειάζονταν. Εκφράζονται όσο ποτέ άλλοτε και θέλουν να ακουστούν. Νιώθουν ότι το σύστημα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε. 

Βλέπω επίσης απογοήτευση από Κουβανούς Αμερικανούς σαν εμένα που δεν είναι σίγουροι τι να κάνουν. Κάποιοι θέλουν στρατιωτική επέμβαση στην Κούβα. Λέω όχι τώρα και ποτέ. Όχι μόνο δεν το έχει ζητήσει η Κούβα, αλλά πρέπει να σεβαστούμε την κυριαρχία οποιασδήποτε χώρας, όπως περιμένουμε το ίδιο και για τη χώρα μας. Εμείς ως χώρα καθίσαμε πίσω για έξι δεκαετίες και δεν προσφέραμε χέρι στον κουβανικό λαό, απλώς επιβάλαμε εμπάργκο και περιορισμούς. 

Η μόνη εξαίρεση ήταν η βραχύβια προσέγγιση μεταξύ των προέδρων Μπαράκ Ομπάμα και Ραούλ Κάστρο που για πολλούς Κουβανούς ήταν μια βραχύβια χρυσή εποχή ελπίδας και συνεργασίας. Δυστυχώς, ακυρώθηκε γρήγορα, κόβοντας την ελπίδα για ένα κοινό μέλλον. Για τη δική μου δουλειά στην Κούβα, το σύντομο άνοιγμα αντιπροσώπευε μια κορύφωση χρόνων εργασίας που χρησιμοποιούσα την επιστήμη για να χτίσουμε γέφυρες. Ποτέ πριν δεν ήμουν τόσο ενθουσιασμένος για το μέλλον των σχέσεων Κούβας-ΗΠΑ. Ήμουν περήφανος για τις αμερικανικές ιδέες και αξίες. 

Απογοητεύομαι ακόμη περισσότερο όταν ακούω πολιτικούς των ΗΠΑ να ισχυρίζονται ότι πρέπει να αυξήσουμε τους περιορισμούς και να προσπαθήσουμε να λιμοκτονήσουμε την Κούβα σε υποταγή. Γιατί είναι λύση η διαιώνιση του πόνου 11 εκατομμυρίων ανθρώπων; Αν οι Κουβανοί τα κατάφεραν να περάσουν την ειδική περίοδο, θα τα καταφέρουν και αυτή τη δύσκολη περίοδο.  

Είδα τον Κουβανό Αμερικανό ράπερ Pitbull μιλήστε με πάθος στο Instagram, αλλά δεν προσφέρετε ιδέες για το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς ως κοινότητα. Αυτό συμβαίνει γιατί ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε. Το εμπάργκο μας έχει βάλει χειροπέδες. Μας απομάκρυνε από το να έχουμε λόγο για το μέλλον της Κούβας. Και για αυτό φταίμε εμείς οι ίδιοι. Αυτό δεν ρίχνει την ευθύνη στο εμπάργκο για τα δεινά στην Κούβα. Αυτό που εννοώ είναι ότι το εμπάργκο έρχεται σε αντίθεση με τα αμερικανικά ιδεώδη και ως αποτέλεσμα έχει περιορίσει τις επιλογές μας ως διασπορά που προσπαθούμε να βοηθήσουμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας στα στενά της Φλόριντα.

Αυτό που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή είναι περισσότερη δέσμευση με την Κούβα. Οχι λιγότερο. Οι νέοι Κουβανοαμερικανοί θα πρέπει να ηγούνται της κατηγορίας. Το να κυματίζεις κουβανέζικες σημαίες, να μπλοκάρεις αυτοκινητόδρομους και να κρατάς πινακίδες SOS Cuba δεν αρκεί.  

Τώρα πρέπει να απαιτήσουμε την άρση του εμπάργκο για να σταματήσει τα δεινά του κουβανικού λαού. Πρέπει να πλημμυρίσουμε το νησί με τη συμπόνια μας.  

Το εμπάργκο των ΗΠΑ κατά της Κούβας είναι η απόλυτη κατάχρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ανεξαρτησία των Αμερικανών. Μας λέει ότι δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε ή να ξοδέψουμε τα χρήματά μας όπου θέλουμε. Δεν μπορούμε να επενδύσουμε σε ανθρωπιστική βοήθεια ούτε μπορούμε να ανταλλάξουμε γνώσεις, αξίες και προϊόντα. Είναι καιρός να πάρουμε πίσω τη φωνή μας και να πούμε πώς θα ασχοληθούμε με την πατρίδα μας. 

90 μίλια ωκεανού είναι το μόνο που μας χωρίζει από την Κούβα. Αλλά και ο ωκεανός μας συνδέει. Είμαι περήφανος για όσα έχω καταφέρει στο The Ocean Foundation με τους Κουβανούς συναδέλφους μου για την προστασία των κοινών θαλάσσιων πόρων. Βάζοντας τη συνεργασία πάνω από την πολιτική μπορούμε πραγματικά να βοηθήσουμε τα 11 εκατομμύρια Κουβανούς που μας χρειάζονται. Εμείς ως Αμερικανοί μπορούμε καλύτερα.   

- Φερνάντο Βρετός | Υπεύθυνος Προγράμματος, The Ocean Foundation

Επικοινωνία μέσων:
Jason Donofrio | The Ocean Foundation | [προστασία μέσω email] | (202) 318-3178