Η ασφάλειά μας ξεκινά – και τελειώνει – με τους ωκεανούς μας (Μέρος 2)

Του Mark J. Spalding, Προέδρου του The Ocean Foundation
Κάλυψη της πρώτης παγκόσμιας διάσκεψης για τους ωκεανούς, το κλίμα και την ασφάλεια — Μέρος 2 από 2

ΕΙΚΟΝΑ ΛΙΜΕΝΟΥ ΕΔΩ

Αυτό το συνέδριο και ο φορέας που το διοργάνωσε, Το Συνεργατικό Ινστιτούτο για τους Ωκεανούς, το Κλίμα και την Ασφάλεια, είναι νέα και μάλλον μοναδικά. Όταν ιδρύθηκε το Ινστιτούτο, ήταν το 2009 - το τέλος της θερμότερης δεκαετίας των τελευταίων αιώνων, και οι χώρες καθαρίζονταν μετά από μια σειρά από καταιγίδες ρεκόρ που έπληξαν κοινότητες κατά μήκος του Ατλαντικού, του Ειρηνικού και του Κόλπου του Μεξικού. Συμφώνησα να συμμετάσχω στο Συμβούλιο Συμβούλων επειδή σκέφτηκα ότι αυτή η ειδική διασταύρωση όπου μιλάμε για την κλιματική αλλαγή και την επίδρασή της στους ωκεανούς και την ασφάλεια ήταν ένας νέος και χρήσιμος τρόπος για να συζητήσουμε πώς η απειλή για την υγεία των ωκεανών αποτελεί επίσης απειλή για την ανθρώπινη υγεία .

Όπως σημείωσα στην προηγούμενη ανάρτησή μου, το συνέδριο εξέτασε πολλές μορφές ασφάλειας και η έμφαση στην εθνική ασφάλεια ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν ήταν μέρος της καθομιλουμένης στη διατήρηση των ωκεανών, ή ακόμη και του δημόσιου λόγου, να ακούσουμε τα επιχειρήματα για την υποστήριξη του Υπουργείου Άμυνας στις προσπάθειές του να μειώσει τις δικές του εκπομπές αερίων θερμοκηπίου (ως ο μεγαλύτερος και μόνο χρήστης ορυκτών καυσίμων στον κόσμο) και να προετοιμαστεί για την κλιματική αλλαγή για να διασφαλίσει την ικανότητά του να διατηρεί μάχιμες και άλλες αποστολές για την υποστήριξη της εθνικής μας ασφάλειας παγκοσμίως. Οι ομιλητές ήταν μια διαφορετική ομάδα ειδικών στην ασφάλεια, τους ωκεανούς και τη σχέση της αλλαγής των κλιματικών προτύπων στην οικονομική, την επισιτιστική, την ενέργεια και την εθνική ασφάλεια. Ακολουθούν τα θέματα που τονίζονται από τα πάνελ:

Θέμα 1: Χωρίς αίμα για λάδι

Ο στρατός είναι ξεκάθαρος ότι η προτεραιότητα πρέπει να είναι ο τερματισμός των πολέμων για τους πόρους ορυκτών καυσίμων. Μεγάλο μέρος των παγκόσμιων πόρων πετρελαίου βρίσκονται σε χώρες πολύ διαφορετικές από τις δικές μας. Οι πολιτισμοί είναι διαφορετικοί και πολλοί από αυτούς είναι ευθέως αντίθετοι με τα αμερικανικά συμφέροντα. Η εστίαση στην προστασία της κατανάλωσής μας δεν βελτιώνει τις σχέσεις στη Μέση Ανατολή, και με τη σειρά τους, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι όσο περισσότερο κάνουμε, τόσο λιγότερο ασφαλείς είμαστε.

Και, όπως όλοι οι Αμερικανοί, στους στρατιωτικούς μας ηγέτες δεν αρέσει να «χάνουν τον λαό μας». Όταν λιγότεροι από τους μισούς θανάτους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ ήταν οι πεζοναύτες που προστάτευαν νηοπομπές καυσίμων, πρέπει να βρούμε μια άλλη λύση για τη μεταφορά των στρατιωτικών μας πόρων σε όλο τον πλανήτη. Ορισμένα καινοτόμα πειράματα αποδίδουν πραγματικά. Η Marine Corp India Company έγινε η πρώτη τέτοια μονάδα που βασίστηκε στην ηλιακή ενέργεια αντί για μπαταρίες και γεννήτριες ντίζελ: μείωση του μεταφερόμενου βάρους (εκατοντάδες λίβρες μόνο σε μπαταρίες) και επικίνδυνων αποβλήτων (και πάλι μπαταρίες) και πιο σημαντικό, αύξηση της ασφάλειας επειδή υπήρχαν καμία γεννήτρια που να κάνει θόρυβο για να αποκαλύψει την τοποθεσία (και επομένως να μην καλύψει την προσέγγιση των εισβολέων).

Θέμα 2: Ήμασταν και είμαστε ευάλωτοι

Η πετρελαϊκή κρίση του 1973 πυροδοτήθηκε από τη στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ προς το Ισραήλ στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Η τιμή του πετρελαίου τετραπλασιάστηκε σε λιγότερο από ένα χρόνο. Δεν αφορούσε μόνο την πρόσβαση στο πετρέλαιο, αλλά το σοκ στην τιμή του πετρελαίου ήταν ένας παράγοντας στο κραχ του χρηματιστηρίου το 1973-4. Ξυπνώντας όντας όμηροι της όρεξής μας για ξένο πετρέλαιο, ανταποκριθήκαμε σε μια κρίση (αυτό που κάνουμε ελλείψει προληπτικού σχεδιασμού). Μέχρι το 1975, είχαμε συγκεντρώσει το Στρατηγικό Απόθεμα Πετρελαίου και ένα πρόγραμμα εξοικονόμησης ενέργειας και αρχίσαμε να εξετάζουμε τη χρήση μιλίων ανά γαλόνι στα οχήματά μας. Συνεχίσαμε να διερευνούμε νέους τρόπους για να βρούμε αποθέματα ορυκτών καυσίμων, αλλά επεκτείναμε επίσης την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων για την ανεξαρτησία από εισαγόμενη ενέργεια εκτός από την καθαρή υδροηλεκτρική ενέργεια από τον Καναδά. Με τη σειρά του, η ενεργειακή μας πορεία μας οδηγεί στο σήμερα, όταν η κρίση του 1973 που δημιούργησε μια σοβαρή ώθηση για την ενεργειακή ανεξαρτησία της Δύσης συμπίπτει με τις προσπάθειες μείωσης της χρήσης ορυκτών καυσίμων για ανεξαρτησία, ασφάλεια και μετριασμό της κλιματικής αλλαγής.

Παραμένουμε ευάλωτοι στην τιμή - και όμως, όταν η τιμή του πετρελαίου πέσει στα 88 δολάρια το βαρέλι όπως έγινε αυτή την εβδομάδα - πλησιάζει το υψηλό κόστος (περίπου 80 δολάρια το βαρέλι) της παραγωγής αυτών των οριακών βαρελιών από πίσσα άμμου στη Βόρεια Ντακότα και γεώτρηση βαθέων υδάτων στον ωκεανό μας, που αποτελούν πλέον τον πρωταρχικό εγχώριο στόχο μας. Ιστορικά, όταν τα περιθώρια κέρδους πέφτουν τόσο χαμηλά για τις μεγάλες εταιρείες πετρελαίου, υπάρχει πίεση να αφήσουν τους πόρους στο έδαφος μέχρι να ανέβει ξανά η τιμή. Ίσως, αντί αυτού, μπορούμε να σκεφτούμε πώς να αφήσουμε αυτούς τους πόρους στο έδαφος εστιάζοντας σε λιγότερο καταστροφικές για το περιβάλλον λύσεις.

Θέμα 3: Μπορούμε να επικεντρωθούμε στην Άμυνα και την Εσωτερική Ασφάλεια

Έτσι, κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, προέκυψε η σαφής πρόκληση: Πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε τη στρατιωτική καινοτομία (θυμηθείτε το Διαδίκτυο) στην αναζήτησή της για λύσεις που απαιτούν ελάχιστη μετασκευή και μεγιστοποιούν την άμεση χρησιμότητα σε κλίμακα στην αναζήτηση της ανάπτυξης πιο κατάλληλης τεχνολογίας για πολιτικούς;

Τέτοια τεχνολογία μπορεί να περιλαμβάνει πιο αποδοτικά οχήματα (για ξηρά, θάλασσα και αέρα), βελτιωμένα βιοκαύσιμα και εφαρμογή κατάλληλων ανανεώσιμων πηγών όπως η κυματική, η ηλιακή και η αιολική ενέργεια (συμπεριλαμβανομένης της αποκεντρωμένης παραγωγής). Εάν το κάνουμε για τον στρατό, οι στρατιωτικοί ειδικοί λένε ότι οι ένοπλες δυνάμεις μας θα είναι λιγότερο ευάλωτες, θα δούμε αύξηση της ετοιμότητας και της αξιοπιστίας μας και θα ενισχύσουμε την ταχύτητα, το βεληνεκές και τη δύναμή μας.

Έτσι, ορισμένες από τις προσπάθειες του στρατού – όπως η εκτόξευση του Μεγάλου Πράσινου Στόλου που τροφοδοτείται από βιοκαύσιμα με βάση τα φύκια – είχαν γίνει εδώ και πολύ καιρό και είχαν σκοπό να μειώσουν την ευπάθειά μας στο να απενεργοποιήσουμε ξανά το στόμιο πετρελαίου. Θα έχει επίσης ως αποτέλεσμα έναν αξιοθαύμαστο μετριασμό μιας σημαντικής ποσότητας εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.

Θέμα 4: Θέσεις εργασίας και μεταβιβάσιμη τεχνολογία

Και, καθώς επικεντρωνόμαστε στην ασφάλεια και κάνουμε την πατρίδα μας (και τον στρατό της) λιγότερο ευάλωτη, πρέπει να σημειώσουμε ότι το Πολεμικό Ναυτικό δεν κατασκευάζει τα δικά του πλοία ή τα συστήματα πρόωσής του, ούτε βελτιώνει τα δικά του βιοκαύσιμα. Αντίθετα, είναι απλώς ένας μεγάλος, πολύ μεγάλος, πελάτης στην αγορά. Όλες αυτές οι λύσεις που έχουν σχεδιαστεί για τον στρατό για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του θα είναι βιομηχανικές λύσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας. Και, καθώς αυτή η τεχνολογία που μειώνει την εξάρτηση από ορυκτά καύσιμα μπορεί να μεταφερθεί σε μη στρατιωτικές αγορές, επωφελούμαστε όλοι. Συμπεριλαμβανομένης της μακροπρόθεσμης υγείας του ωκεανού μας – της μεγαλύτερης δεξαμενής άνθρακα.

Οι άνθρωποι βρίσκουν την κλίμακα της κλιματικής αλλαγής συντριπτική. Και αυτό είναι. Η δύναμη κάποιου είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς, ακόμα κι αν είναι εκεί.

Το να κάνουμε κάτι σε επίπεδο κατανάλωσης από το Υπουργείο Άμυνας είναι μια σημαντική κλίμακα που μπορούμε όλοι να οραματιστούμε. Η μεγάλη καινοτομία θα οδηγήσει σε μεγάλο μετριασμό και μεγάλες μειώσεις των κινδύνων που σχετίζονται με τα ορυκτά καύσιμα του στρατού, καθώς και στους δικούς μας. Αλλά αυτή η σημαντική κλίμακα σημαίνει επίσης ότι αξίζει να αναπτύξουμε την τεχνολογία που χρειαζόμαστε. Αυτή είναι η κινούμενη μόχλευση της αγοράς.

Και τι έγινε;

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ PROVOST ΕΔΩ

Έτσι, για να ανακεφαλαιώσουμε, μπορούμε να σώσουμε ζωές, να μειώσουμε την ευπάθεια (για αύξηση του κόστους τροφοδοσίας ή απώλεια πρόσβασης σε προμήθειες) και να αυξήσουμε την ετοιμότητα. Και, παρεμπιπτόντως, μπορούμε να επιτύχουμε τον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής ως ακούσια συνέπεια.

Επειδή όμως μιλάμε για κλιματική αλλαγή ας αναφέρουμε ότι ο στρατός δεν εργάζεται μόνο για τον μετριασμό. Δουλεύει στην προσαρμογή. Ειλικρινά δεν έχει άλλη επιλογή από το να ανταποκριθεί στις αλλαγές στη χημεία των ωκεανών (μείωση του pH) ή στη φυσική ωκεανογραφία (όπως η άνοδος της στάθμης της θάλασσας), με βάση τη δική της μακροπρόθεσμη έρευνα και παρακολούθηση.

Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ έχει σύνολο δεδομένων εκατό ετών για την άνοδο της στάθμης της θάλασσας που δείχνει ότι η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει. Έχει ήδη ανέβει ένα πλήρες πόδι στην Ανατολική Ακτή, λίγο λιγότερο στη Δυτική Ακτή και σχεδόν 2 πόδια στον Κόλπο του Μεξικού. Έτσι, παλεύουν με αυτές τις προφανώς παράκτιες εγκαταστάσεις του Πολεμικού Ναυτικού και πώς θα αντιμετωπίσουν μόνοι τους την άνοδο της στάθμης της θάλασσας ανάμεσα σε πολλούς κινδύνους;

Και πώς θα αλλάξει η αποστολή του Υπουργείου Άμυνας; Αυτή τη στιγμή, η προσοχή της μετατοπίζεται από το Ιράκ και το Αφγανιστάν στο Ιράν και την Κίνα. Πώς θα ανέβει η στάθμη της θάλασσας, σε συνδυασμό με την αύξηση της θερμοκρασίας της επιφάνειας της θάλασσας λόγω καταιγίδων και, κατά συνέπεια, των καταιγίδων που δημιουργούν κινδύνους μεγάλου αριθμού παράκτιων κατοίκων που γίνονται εκτοπισμένοι πρόσφυγες; Στοιχηματίζω ότι το Υπουργείο Άμυνας έχει ένα σχέδιο σεναρίου στα σκαριά.