Η Ημέρα της Βακίτας

Η vaquita είναι σχεδόν εξαφανισμένο.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι το είδος αριθμεί πλέον περίπου 60 άτομα και μειώνεται ραγδαία. Δεν γνωρίζουμε τη σύνθεση ηλικίας/φύλου των υπολοίπων ατόμων και, ειδικότερα, δεν γνωρίζουμε τον αριθμό των θηλυκών και την αναπαραγωγική τους ικανότητα. Εάν ο υπόλοιπος πληθυσμός περιλαμβάνει περισσότερα αρσενικά ή μεγαλύτερα θηλυκά από το αναμενόμενο (ή το αναμενόμενο), τότε η κατάσταση του είδους είναι ακόμη χειρότερη από ό,τι υποδεικνύει ο συνολικός αριθμός.

Αναποτελεσματική διαχείριση και παρακολούθηση της αλιείας.

Τα απλάδια δίχτυα, που χρησιμοποιούνται νόμιμα και παράνομα, έχουν αποδεκατίσει τον πληθυσμό vaquita. Η αλιεία μπλε γαρίδας (νόμιμη) και totoaba (τώρα παράνομη) έχει κάνει το μεγαλύτερο κακό. Μαζί, σίγουρα έχουν σκοτώσει εκατοντάδες - και μπορεί κάλλιστα να έχουν σκοτώσει χιλιάδες - vaquita από τότε που το είδος περιγράφηκε επιστημονικά τη δεκαετία του 1950. 

Έχουν γίνει κάποιες χρήσιμες προσπάθειες για την ανάκτηση του είδους, αλλά τέτοια μέτρα αποτυγχάνουν σταθερά να παρέχουν την πλήρη προστασία που απαιτείται. Πριν από περίπου δύο δεκαετίες, το Μεξικό συγκάλεσε μια διεθνή ομάδα ανάκτησης για βακίτα (CIRVA) και, ξεκινώντας με την πρώτη έκθεσή του, η CIRVA συνέστησε σταθερά στη μεξικανική κυβέρνηση να απαλλάξει τον βιότοπο της vaquita από απλάδια δίχτυα. Παρά τις διάφορες προσπάθειες που καταβλήθηκαν, η νόμιμη αλιεία με απλάδια διχτυού εξακολουθεί να πραγματοποιείται για τα ψαρόπιτα (π.χ. curvina), η παράνομη αλιεία με απλάδι δίχτυα έχει ανακάμψει για το totoaba και τα χαμένα απλά δίχτυα μπορεί επίσης να σκοτώνουν τη vaquita. Η αβεβαιότητα σχετικά με την έκταση της ζημίας που προκαλείται από τα απλάδια δίχτυα προέρχεται από το γεγονός ότι η μεξικανική κυβέρνηση δεν διαθέτει αποτελεσματικό σύστημα παρακολούθησης των παρεμπιπτόντων αλιευμάτων vaquita στην παράνομη αλιεία. Οι επιστήμονες έπρεπε να συμπεράνουν το ποσοστό θνησιμότητας από βακίτα από μια μελέτη που διεξήχθη στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και από περιοδικές ανέκδοτες πληροφορίες. 

Αποτυχίες/χαμένες ευκαιρίες από Μεξικό, ΗΠΑ και Κίνα.

Η μεξικανική κυβέρνηση και η αλιευτική βιομηχανία απέτυχαν επίσης να εφαρμόσουν εναλλακτικές μεθόδους αλιείας (π.χ. μικρές τράτες), παρά το γεγονός ότι η ανάγκη για εναλλακτικά εργαλεία είναι εμφανής εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες και έχουν χρησιμοποιηθεί εναλλακτικές λύσεις σε άλλες χώρες. Αυτές οι προσπάθειες ακυρώθηκαν με δοκιμές σε λάθος εποχή, μπλοκαρίστηκαν από την πυκνή τοποθέτηση απλαδίων διχτυών σε ερευνητικές περιοχές και γενικά υπονομεύτηκαν από την αναποτελεσματικότητα του Υπουργείου Αλιείας, CONAPESCA. 

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει συνεισφέρει ζωτικής σημασίας επιστημονική υποστήριξη για την αξιολόγηση του πληθυσμού vaquita και έχει βοηθήσει να τελειοποιηθεί ο εξοπλισμός για μικρές τράτες για χρήση στον βόρειο Κόλπο της Καλιφόρνια. Ωστόσο, οι ΗΠΑ εισάγουν την πλειονότητα των μπλε γαρίδων που αλιεύονται στον βιότοπο της vaquita και δεν έχουν περιορίσει την εισαγωγή μπλε γαρίδας, όπως απαιτείται από τον νόμο περί προστασίας των θαλάσσιων θηλαστικών. Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ είναι επίσης υπεύθυνες για την φθίνουσα κατάσταση της vaquita.

Η Κίνα, επίσης, είναι υπεύθυνη λόγω της αγοράς της για τις κύστεις κολύμβησης totoaba. Ωστόσο, η ανάκαμψη του vaquita δεν μπορεί να εξαρτηθεί από την ιδέα ότι η Κίνα θα σταματήσει αυτό το εμπόριο. Η Κίνα έχει αποτύχει εδώ και καιρό να αποδείξει ότι μπορεί να ελέγξει το εμπόριο ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση. Η διακοπή του παράνομου εμπορίου totoaba θα απαιτήσει την επίθεση στην πηγή του. 

Σώζοντας το vaquita.

Διάφορα είδη θαλάσσιων θηλαστικών έχουν ανακάμψει από παρόμοιους χαμηλούς αριθμούς και είμαστε σε θέση να αντιστρέψουμε την παρακμή της vaquita. Το ερώτημα που έχουμε μπροστά μας είναι «Έχουμε τις αξίες και το θάρρος να εφαρμόσουμε τα απαραίτητα μέτρα;»

Η απάντηση παραμένει ασαφής.

Τον Απρίλιο του 2015, ο Πρόεδρος Nieto του Μεξικού εφάρμοσε μια διετή απαγόρευση στα απλάδια δίχτυα στην τρέχουσα σειρά vaquita, αλλά αυτή η απαγόρευση θα λήξει τον Απρίλιο του 2017. Τι θα κάνει τότε το Μεξικό; Τι θα κάνουν οι ΗΠΑ; Οι κύριες επιλογές φαίνεται να είναι (1) η εφαρμογή και η επιβολή μιας πλήρους, μόνιμης απαγόρευσης για το ψάρεμα με απλάδια σε όλη την έκταση της vaquita και η αφαίρεση όλων των διχτυών ψαρέματος φαντασμάτων και (2) η σύλληψη ορισμένων vaquita για τη διατήρηση ενός αιχμάλωτου πληθυσμού που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ανοικοδόμηση του άγριου πληθυσμού.

Στην πιο πρόσφατη (7η) έκθεσή της, η CIRVA υποστηρίζει ότι, πρώτα και κύρια, το είδος πρέπει να σωθεί στη φύση. Το σκεπτικό του είναι ότι ένας άγριος πληθυσμός είναι απαραίτητος για να διασφαλιστεί η ανάκτηση του είδους και η διατήρηση του οικοτόπου του. Συμφωνούμε με αυτό το επιχείρημα γιατί, σε μεγάλο βαθμό, έχει ως στόχο να αναγκάσει τους Μεξικανούς λήπτες αποφάσεων να λάβουν τα τολμηρά βήματα που έχουν συζητηθεί, αλλά αναποτελεσματικά επιδιωχθεί, για δεκαετίες. Η αποφασιστικότητα από τους κορυφαίους αξιωματούχους του Μεξικού και η συνεχής επιβολή από το Μεξικανικό Ναυτικό, με την υποστήριξη του Sea Shepherd, είναι το κλειδί για την εφαρμογή αυτής της επιλογής. 

Ωστόσο, εάν το παρελθόν είναι ο καλύτερος προγνωστικός παράγοντας του μέλλοντος, τότε η σταθερή πτώση του είδους δείχνει ότι το Μεξικό δεν θα εφαρμόσει αποτελεσματικά και δεν θα διατηρήσει εγκαίρως μια πλήρη απαγόρευση για να σώσει το είδος. Όντας έτσι, η καλύτερη στρατηγική φαίνεται να είναι να αντισταθμίσουμε τα στοιχήματά μας παίρνοντας κάποια vaquita σε αιχμαλωσία. 

Διατήρηση αιχμάλωτου πληθυσμού.

Ένας αιχμάλωτος πληθυσμός είναι καλύτερος από κανένας. Ένας αιχμάλωτος πληθυσμός είναι μια βάση ελπίδας, όσο περιορισμένη κι αν είναι.

Η αιχμαλωσία του vaquita θα είναι ένα σημαντικό έργο που απαιτεί να ξεπεράσουμε έναν σημαντικό αριθμό προκλήσεων και αναγκών, συμπεριλαμβανομένης της χρηματοδότησης. εντοπισμός και σύλληψη τουλάχιστον ενός μικρού αριθμού αυτών των άπιαστων ζώων· μεταφορά και στέγαση είτε σε εγκαταστάσεις αιχμαλωσίας είτε σε μικρό, προστατευμένο φυσικό θαλάσσιο περιβάλλον· δέσμευση του καλύτερου διαθέσιμου κτηνιατρικού και κτηνοτροφικού προσωπικού θαλάσσιων θηλαστικών μαζί με τις απαραίτητες προμήθειες και εξοπλισμό· πρόσβαση σε διαγνωστικά εργαστήρια· παροχή τροφής για τα αιχμάλωτα άτομα· εγκαταστάσεις αποθήκευσης με δυνατότητες ισχύος και καταψύκτη· ασφάλεια για το vaquita και το κτηνιατρικό/κτηνοτροφικό προσωπικό· και υποστήριξη από την τοπική περιοχή. Αυτή θα ήταν μια προσπάθεια «Χαίρε, Μαρία» — δύσκολη, αλλά όχι αδύνατη. Ωστόσο, το ερώτημα που έχουμε μπροστά μας δεν ήταν ποτέ αν μπορούμε να σώσουμε τη βακιτά, αλλά αν θα επιλέξουμε να το κάνουμε.