Πολιτική Αλιείας των ΗΠΑ

Νωρίτερα αυτόν τον μήνα, αναφέρθηκα σε ένα άρθρο στην Washington Post "Οι ΗΠΑ ενισχύουν την αλιευτική πολιτική, θέτοντας όρια αλιευμάτων το 2012 για όλα τα υπό διαχείριση είδη” της Juliet Eilperin (σελίδα A-1, 8 Ιανουαρίου 2012).

Το πώς διαχειριζόμαστε την αλιευτική προσπάθεια είναι ένα θέμα που απασχολεί τους ψαράδες, τις αλιευτικές κοινότητες και τους υποστηρικτές της αλιευτικής πολιτικής, και όχι πολλούς άλλους ανθρώπους. Είναι περίπλοκο και απομακρύνεται σταθερά από τη φιλοσοφία του «ψαρεύω για ό,τι μπορείς» στο «ας φροντίσουμε να υπάρχουν ψάρια στο μέλλον» από το 1996, όταν έγινε σαφές ότι η αλιεία μας είχε πρόβλημα. Το 2006, το Κογκρέσο ενέκρινε την επανέγκριση του ομοσπονδιακού νόμου για τη διαχείριση της αλιείας. Ο νόμος απαιτεί από τα σχέδια διαχείρισης της αλιείας να ορίζουν ετήσια όρια αλιευμάτων, τα περιφερειακά διαχειριστικά συμβούλια να λαμβάνουν υπόψη τις συστάσεις των επιστημονικών συμβούλων κατά τον καθορισμό των ορίων αλιευμάτων και προσθέτει την απαίτηση για μέτρα λογοδοσίας για τη διασφάλιση της επίτευξης των στόχων. Η απαίτηση για τον τερματισμό της υπεραλίευσης επρόκειτο να εκπληρωθεί σε 2 χρόνια, και έτσι είμαστε λίγο πίσω από το χρονοδιάγραμμα. Ωστόσο, η παύση της υπεραλίευσης ορισμένων εμπορικών ψαριών είναι ευπρόσδεκτη. Στην πραγματικότητα, χαίρομαι με τις αναφορές των περιφερειακών μας συμβουλίων αλιείας ότι οι διατάξεις «πρώτα η επιστήμη» της επανέγκρισης του 2006 λειτουργούν. Είναι καιρός να περιορίσουμε το κυνήγι αυτών των άγριων ζώων σε ένα επίπεδο που επιτρέπει στα ψάρια να ανακάμψουν.  

Τώρα πρέπει να αναρωτηθούμε ποιοι είναι οι στόχοι μας για τη διαχείριση της αλιείας, εάν αυτό που θέλουμε είναι ο τερματισμός της υπεραλίευσης καθώς και η επιτυχής προσπάθεια να τερματιστεί η χρήση αδιάκριτων αλιευτικών εργαλείων και η καταστροφή των οικοτόπων;

• Πρέπει να χάσουμε την προσδοκία μας ότι τα άγρια ​​ψάρια μπορούν να θρέψουν ακόμη και το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού
• Χρειάζεται να προστατεύσουμε την τροφή των ζώων του ωκεανού που δεν μπορούν απλώς να κουνηθούν δίπλα στα McDonalds για ένα χαρούμενο γεύμα όταν εξαφανιστούν τα κτηνοτροφικά ψάρια τους
• Πρέπει να ενισχύσουμε την ικανότητα των θαλάσσιων ειδών να προσαρμόζονται στα θερμότερα νερά, στην αλλαγή της χημείας των ωκεανών και στις πιο έντονες καταιγίδες, διασφαλίζοντας ότι έχουμε υγιείς πληθυσμούς και υγιή μέρη για να ζήσουν.
• Εκτός από τα νέα ετήσια όρια αλιευμάτων που βρήκαμε, πρέπει να έχουμε πιο ουσιαστικούς ελέγχους στα παρεμπίπτοντα αλιεύματα για να αποτρέψουμε την ακούσια θανάτωση και διάθεση ψαριών, καρκινοειδών και άλλης ωκεάνιας ζωής που δεν ήταν μέρος του προβλεπόμενου αλιεύματος
• Πρέπει να προστατεύσουμε τμήματα του ωκεανού από καταστροφικά αλιευτικά εργαλεία. π.χ. χώροι ωοτοκίας και θηλασμού ψαριών, ευαίσθητος βυθός της θάλασσας, μοναδικοί ανεξερεύνητοι βιότοποι, κοράλλια, καθώς και ιστορικοί, πολιτιστικοί και αρχαιολογικοί χώροι
• Πρέπει να εντοπίσουμε τρόπους με τους οποίους μπορούμε να εκτρέφουμε περισσότερα ψάρια στη στεριά για να μειώσουμε την πίεση στα άγρια ​​αποθέματα και να μην μολύνουμε τις υδάτινες οδούς μας, επειδή η υδατοκαλλιέργεια είναι ήδη η πηγή περισσότερο από το ήμισυ της τρέχουσας προσφοράς μας σε ψάρια
• Τέλος, χρειαζόμαστε πολιτική βούληση και πιστώσεις για πραγματική παρακολούθηση, ώστε οι κακοί παράγοντες να μην βλάψουν τα προς το ζην των αφοσιωμένων αλιευτικών κοινοτήτων που ανησυχούν για το παρόν και το μέλλον

Πολλοί άνθρωποι, μερικοί λένε έως και 1 στους 7 (ναι, δηλαδή 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι), βασίζονται στα ψάρια για τις ανάγκες τους σε πρωτεΐνη, επομένως πρέπει επίσης να κοιτάξουμε πέρα ​​από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ΗΠΑ είναι πρωτοπόροι στον καθορισμό ορίων αλιευμάτων και την πορεία προς τη βιωσιμότητα αυτή τη στιγμή, αλλά πρέπει να συνεργαστούμε με άλλους για την παράνομη, λαθραία και άναρχη αλιεία (IUU), ώστε να διασφαλίσουμε ότι ο πλανήτης μας δεν θα συνεχίσει να έχει μια κατάσταση όπου η Η παγκόσμια ικανότητα αλιείας υπερβαίνει σημαντικά την ικανότητα των ψαριών να αναπαράγονται φυσικά. Ως αποτέλεσμα, η υπεραλίευση είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα επισιτιστικής ασφάλειας και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ακόμη και στην ανοιχτή θάλασσα όπου κανένα έθνος δεν έχει δικαιοδοσία.

Η σύλληψη και η εμπορία οποιουδήποτε άγριου ζώου, ως τροφής σε παγκόσμια εμπορική κλίμακα, δεν είναι βιώσιμη. Δεν μπορέσαμε να το κάνουμε με τα χερσαία ζώα, επομένως δεν πρέπει να περιμένουμε πολύ καλύτερη τύχη με τα θαλάσσια είδη. Σε πολλές περιπτώσεις, η αλιεία μικρής κλίμακας, ελεγχόμενη από την κοινότητα μπορεί να είναι πραγματικά βιώσιμη, και ωστόσο, ενώ η έννοια της καλά διαχειριζόμενης τοπικής αλιευτικής προσπάθειας μπορεί να αναπαραχθεί, δεν μπορεί να κλιμακωθεί σε ένα επίπεδο που θα τροφοδοτούσε τον πληθυσμό των ΗΠΑ. λιγότερο τον κόσμο ή τα θαλάσσια ζώα που αποτελούν βασικό μέρος των υγιών ωκεανών. 

Συνεχίζω να πιστεύω ότι οι αλιευτικές κοινότητες έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο στη βιωσιμότητα και συχνά, τις λιγότερες οικονομικές και γεωγραφικές εναλλακτικές λύσεις για την αλιεία. Εξάλλου, υπολογίζεται ότι 40,000 άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους μόνο στη Νέα Αγγλία ως αποτέλεσμα της υπεραλίευσης του μπακαλιάρου του Βορείου Ατλαντικού. Τώρα, οι πληθυσμοί του μπακαλιάρου μπορεί να ξαναχτίζονται και θα ήταν ωραίο να δούμε τους ντόπιους ψαράδες να συνεχίζουν να αποκομίζουν τα προς το ζην από αυτή την παραδοσιακή βιομηχανία μέσω της καλής διαχείρισης και του προσεκτικού βλέμματος στο μέλλον.

Θα θέλαμε πολύ να δούμε την άγρια ​​αλιεία του κόσμου να ανακάμπτει στα ιστορικά τους επίπεδα (ο αριθμός των ψαριών στη θάλασσα το 1900 ήταν 6 φορές μεγαλύτερος από αυτόν που είναι σήμερα). Είμαστε περήφανοι που υποστηρίζουμε όλους εκείνους που εργάζονται για την αποκατάσταση του ωκεανού και έτσι την προστασία των ανθρώπων που εξαρτώνται από τους φυσικούς πόρους του (μπορείτε και εσείς να γίνετε μέρος αυτής της υποστήριξης, απλώς κάντε κλικ εδώ.)

Mark J. Spalding