Cuba necesitanos máis que nunca

O domingo 11 de xullo moitos vimos as rechamantes imaxes de protestas en Cuba. Como cubano-estadounidense, sorprendeume ver o malestar. Durante as últimas seis décadas Cuba foi un modelo de estabilidade en América Latina ante as sancións económicas dos Estados Unidos, o fin da guerra fría e o período especial de 1990 a 1995 no que todos os días os cubanos pasaban fame mentres se secaban os subsidios soviéticos. Esta vez séntese diferente. O COVID-19 engadiu un sufrimento considerable ás vidas dos cubanos como en todo o mundo. Aínda que Cuba desenvolveu non unha, senón dúas vacinas que rivalizan coa eficacia das desenvolvidas en Estados Unidos, Europa e China, a pandemia avanza máis rápido do que as vacinas poden manter. Como vimos en Estados Unidos, esta enfermidade non leva prisioneiros. 

Odio ver a terra natal dos meus pais baixo tanta presión. Nacido en Colombia de pais que deixaron Cuba de nenos, non son o teu cubano-americano normal. A maioría dos cubanoamericanos que se criaron en Miami coma min nunca estiveron en Cuba e só coñecen as historias dos seus pais. Despois de viaxar a Cuba máis de 90 veces, teño un dedo no pulso dos habitantes da illa. Sinto a súa dor e anhelo un alivio para o seu sufrimento. 

Traballei en Cuba desde 1999, máis da metade da miña vida e toda a miña carreira. A miña liña de traballo é a conservación dos océanos e, como a medicina cubana, a comunidade científica oceánica cubana vai máis aló do seu peso. Foi unha alegría traballar con novos científicos cubanos que traballan tanto como eles para explorar o seu mundo oceánico con orzamentos reducidos e cun enxeño considerable. Forman solucións ás ameazas do océano ás que nos enfrontamos todos, sexan socialistas ou capitalistas. A miña historia é unha de colaboración contra todo pronóstico e unha historia que me deu esperanza. Se podemos cooperar co noso veciño do sur para protexer o noso océano compartido, podemos lograr calquera cousa.  

É difícil ver o que está a pasar en Cuba. Vexo mozos cubanos que nunca viviron a idade de ouro que os cubanos maiores, cando o sistema socialista lles daba o que necesitaban cando o necesitaban. Exprésanse como nunca e queren ser escoitados. Consideran que o sistema non funciona como debería. 

Tamén vexo a frustración dos cubanoamericanos coma min que non están seguros de que facer. Algúns queren unha intervención militar en Cuba. Digo que non agora nin nunca. Non só Cuba non o pediu senón que hai que respectar a soberanía de calquera país xa que o mesmo esperamos para o noso propio país. Nós, como país, levamos seis décadas sentados e non botamos unha man ao pobo cubano, só impuxemos embargos e restricións. 

A única excepción foi o breve achegamento entre os presidentes Barack Obama e Raúl Castro que para moitos cubanos foi unha curta época de ouro de esperanza e cooperación. Desafortunadamente, foi rescindido rapidamente, cortando a esperanza dun futuro xuntos. Para o meu propio traballo en Cuba, a breve apertura representou un clímax de anos de traballo empregando a ciencia para tender pontes. Nunca antes estiven tan entusiasmado co futuro das relacións cubano-estadounidenses. Estaba orgulloso das ideas e dos valores americanos. 

Estou aínda máis frustrado cando escoito a políticos estadounidenses afirmar que necesitamos aumentar as restricións e tentar matar de fame a Cuba para que se someta. Por que perpetuar o sufrimento de 11 millóns de persoas é unha solución? Se os cubanos superaron o período especial, tamén o superarán neste momento difícil.  

Vin ao rapero cubanoamericano Pitbull falar apaixonadamente en Instagram, pero non ofrecemos ideas sobre o que podemos facer nós como comunidade. Iso é porque hai pouco que podemos facer. O embargo esposóunos. Quitounos ter voz no futuro de Cuba. E diso temos a culpa a nós mesmos. Isto non é botarlle a culpa ao embargo polo sufrimento en Cuba. O que quero dicir é que o embargo vai en contra dos ideais estadounidenses e, como resultado, limitou as nosas opcións como diáspora que tenta axudar aos nosos irmáns e irmás a cruzar o estreito de Florida.

O que necesitamos agora é máis compromiso con Cuba. Non menos. Os mozos cubanoamericanos deberían liderar a carga. Axitar bandeiras cubanas, bloquear estradas e manter os letreiros de SOS Cuba non é suficiente.  

Agora hai que esixir que se revogue o embargo para frear o sufrimento do pobo cubano. Necesitamos inundar a illa coa nosa compaixón.  

O embargo estadounidense contra Cuba é o último abuso dos dereitos humanos e da independencia dos estadounidenses. Dinos que non podemos viaxar nin gastar o noso diñeiro onde queiramos. Non podemos investir en axuda humanitaria nin podemos intercambiar coñecementos, valores e produtos. É o momento de recuperar a nosa voz e ter voz sobre como nos relacionamos coa nosa terra. 

90 millas de océano é o único que nos separa de Cuba. Pero o océano tamén nos conecta. Estou orgulloso do que conseguín en The Ocean Foundation cos meus colegas cubanos para protexer os recursos mariños compartidos. Pondo a cooperación por riba da política podemos axudar de verdade aos 11 millóns de cubanos que nos necesitan. Como americanos podemos facelo mellor.   

- Fernando Bretos | Oficial de programas, The Ocean Foundation

Contacto cos medios:
Jason Donofrio | The Ocean Foundation | [protexido por correo electrónico] | (202) 318-3178