კუბას უფრო მეტად გვჭირდება, ვიდრე ოდესმე

კვირას, 11 ივლისს, ბევრმა ჩვენგანმა ნახა გასაოცარი სურათები საპროტესტო აქციები კუბაში. როგორც კუბელი ამერიკელი, გამიკვირდა არეულობის დანახვა. ბოლო ექვსი ათწლეულის მანძილზე კუბა იყო სტაბილურობის მოდელი ლათინურ ამერიკაში აშშ-ს ეკონომიკური სანქციების, ცივი ომის დასრულებისა და 1990-1995 წლების განსაკუთრებული პერიოდის ფონზე, როდესაც კუბელები ყოველდღე შიმშილობდნენ, რადგან საბჭოთა სუბსიდიები იშლებოდა. ამჯერად განსხვავებულად გრძნობს თავს. COVID-19-მა მნიშვნელოვანი ტანჯვა დაამატა კუბელების ცხოვრებას, ისევე როგორც მთელ მსოფლიოში. მიუხედავად იმისა, რომ კუბამ შეიმუშავა არა ერთი, არამედ ორი ვაქცინა, რომლებიც კონკურენციას უწევენ აშშ-ში, ევროპასა და ჩინეთში შემუშავებულ ვაქცინებს, პანდემია უფრო სწრაფად მოძრაობს, ვიდრე ვაქცინები შეიძლება შეინარჩუნონ. როგორც ვნახეთ აშშ-ში, ეს დაავადება არ იღებს პატიმრებს. 

მეზიზღება მშობლების სამშობლოს ასეთი იძულებით ხილვა. კოლუმბიაში დაბადებული მშობლებისგან, რომლებმაც ბავშვობაში დატოვეს კუბა, მე არ ვარ თქვენი ჩვეულებრივი კუბელი ამერიკელი. კუბელი ამერიკელების უმეტესობა, რომლებიც ჩემნაირი მაიამიში გაიზარდნენ, არასდროს ყოფილა კუბაში და მხოლოდ მათი მშობლების ისტორიები იციან. კუბაში 90-ზე მეტჯერ ვიმოგზაურე, თითი მაქვს კუნძულის ხალხის პულსზე. ვგრძნობ მათ ტკივილს და ველოდები მათი ტანჯვის შემსუბუქებას. 

1999 წლიდან ვმუშაობ კუბაში - ჩემი ცხოვრების ნახევარზე მეტი და მთელი ჩემი კარიერის განმავლობაში. ჩემი სამუშაო მიმართულებაა ოკეანის კონსერვაცია და კუბის მედიცინის მსგავსად, კუბის ოკეანის მეცნიერების საზოგადოება თავის წონას სცილდება. ჩემთვის სასიამოვნო იყო მუშაობა ახალგაზრდა კუბელ მეცნიერებთან, რომლებიც მუშაობენ ისევე, როგორც ისინი შრომობენ თავიანთი ოკეანის სამყაროს შესასწავლად დაბალი ბიუჯეტით და მნიშვნელოვანი გამომგონებლობით. ისინი ქმნიან გადაწყვეტილებებს ოკეანის საფრთხეებისთვის, რომელთა წინაშეც ჩვენ ყველანი ვართ, სოციალისტები ვართ თუ კაპიტალისტები. ჩემი ისტორია არის თანამშრომლობის ისტორია ყველა შანსების წინააღმდეგ და ისტორია, რომელმაც იმედი მომცა. თუ ჩვენ შეგვიძლია ვითანამშრომლოთ ჩვენს სამხრეთ მეზობელთან ჩვენი საერთო ოკეანის დასაცავად, ჩვენ შეგვიძლია მივაღწიოთ ყველაფერს.  

ძნელია იმის დანახვა, თუ რა ხდება კუბაში. მე ვხედავ ახალგაზრდა კუბელებს, რომლებსაც არასდროს უცხოვრიათ ის ოქროს ხანა, როგორც ხანდაზმული კუბელები, როცა სოციალისტურმა სისტემამ მათ მისცა ის, რაც სჭირდებოდათ, როცა ეს სჭირდებოდათ. ისინი გამოხატავენ საკუთარ თავს ისე, როგორც არასდროს და სურთ, რომ მოისმინონ. ისინი გრძნობენ, რომ სისტემა არ მუშაობს ისე, როგორც უნდა. 

მე ასევე ვხედავ იმედგაცრუებას ჩემნაირი კუბელი ამერიკელებისგან, რომლებიც არ იციან რა გააკეთონ. ზოგს კუბაში სამხედრო ინტერვენცია სურს. მე ვამბობ არც ახლა და არც არასდროს. კუბას არა მხოლოდ ეს არ მოუთხოვია, არამედ ჩვენ პატივი უნდა ვცეთ ნებისმიერი ქვეყნის სუვერენიტეტს, როგორც ამას ველით ჩვენი ქვეყნისთვის. ჩვენ, როგორც ქვეყანა, ექვსი ათეული წელია უკან ვიჯექით და ხელი არ გავუწოდეთ კუბელ ხალხს, უბრალოდ დავაწესეთ ემბარგოები და შეზღუდვები. 

ერთადერთი გამონაკლისი იყო პრეზიდენტ ბარაკ ობამასა და რაულ კასტროს შორის ხანმოკლე დაახლოება, რომელიც მრავალი კუბელისთვის იმედისა და თანამშრომლობის ხანმოკლე ოქროს ეპოქა იყო. სამწუხაროდ, ის სწრაფად გაუქმდა, რამაც ერთად მომავლის იმედი შეწყვიტა. კუბაში ჩემი მუშაობისთვის, მოკლე გახსნა წარმოადგენდა წლების მუშაობის კულმინაციას მეცნიერების გამოყენებით ხიდების ასაგებად. აქამდე არასდროს ვყოფილვარ ასე აღელვებული კუბა-აშშ-ის ურთიერთობების მომავლის შესახებ. ვამაყობდი ამერიკული იდეებითა და ღირებულებებით. 

მე კიდევ უფრო იმედგაცრუებული ვარ, როდესაც მესმის, რომ ამერიკელი პოლიტიკოსები აცხადებენ, რომ ჩვენ უნდა გავაძლიეროთ შეზღუდვები და შევეცადოთ კუბას შიმშილით დამორჩილება. რატომ არის გამოსავალი 11 მილიონი ადამიანის ტანჯვის გაგრძელება? თუ კუბელებმა გაიარეს განსაკუთრებული პერიოდი, ისინი ასევე გადალახავენ ამ რთულ დროს.  

ვნახე კუბელი ამერიკელი რეპერი პიტბული ვნებიანად ისაუბრე Instagram-ზე, მაგრამ არ გვთავაზობენ იდეებს იმის შესახებ, თუ რისი გაკეთება შეგვიძლია ჩვენ, როგორც საზოგადოებამ. ეს იმიტომ ხდება, რომ ცოტა რამის გაკეთება შეგვიძლია. ემბარგომ ხელბორკილები მოგვახვია. ამან დაგვაშორა კუბის მომავალზე სათქმელი. და ამაში ჩვენ თვითონ ვართ დამნაშავე. ეს არ არის კუბაში ტანჯვის ემბარგოს ბრალი. მე ვგულისხმობ არის ის, რომ ემბარგო ეწინააღმდეგება ამერიკულ იდეალებს და შედეგად შეზღუდა ჩვენი არჩევანი, როგორც დიასპორა, რომელიც ცდილობს დავეხმაროს ჩვენს ძმებსა და დებს ფლორიდის სრუტეში.

რაც ახლა გვჭირდება არის მეტი ჩართულობა კუბასთან. Არანაკლებ. ახალგაზრდა კუბელი ამერიკელები უნდა იყვნენ ლიდერები. კუბის დროშების ფრიალი, მაგისტრალების გადაკეტვა და SOS კუბის ნიშნების გამართვა საკმარისი არ არის.  

ახლა ჩვენ უნდა მოვითხოვოთ ემბარგოს გაუქმება, რათა შეჩერდეს კუბელი ხალხის ტანჯვა. ჩვენ უნდა დავტბოროთ კუნძული ჩვენი თანაგრძნობით.  

აშშ-ის ემბარგო კუბის წინააღმდეგ არის ადამიანის უფლებების და ამერიკელების დამოუკიდებლობის საბოლოო დარღვევა. ის გვეუბნება, რომ არ შეგვიძლია ვიმოგზაუროთ ან დავხარჯოთ ფული, სადაც გვსურს. ჩვენ არ შეგვიძლია ინვესტიცია ჰუმანიტარულ დახმარებაში და არც ცოდნის, ღირებულებების და პროდუქტების გაცვლა შეგვიძლია. დროა დავიბრუნოთ ხმა და გამოვთქვათ სათქმელი იმაზე, თუ როგორ ვეკონტაქტებით ჩვენს სამშობლოს. 

90 მილი ოკეანე არის ის, რაც გვაშორებს კუბას. მაგრამ ოკეანე ასევე გვაკავშირებს. მე ვამაყობ იმით, რაც მივაღწიე The Ocean Foundation-ში ჩემს კუბელ კოლეგებთან ერთად საერთო საზღვაო რესურსების დასაცავად. პოლიტიკაზე მაღლა თანამშრომლობის დაყენებით ჩვენ შეგვიძლია ნამდვილად დავეხმაროთ 11 მილიონ კუბელს, რომლებსაც გვჭირდება. ჩვენ, როგორც ამერიკელებს, უკეთ შეგვიძლია.   

- ფერნანდო ბრეტოსი | პროგრამის ოფიცერი, The Ocean Foundation

მედია კონტაქტი:
ჯეისონ დონოფრიო | ოკეანის ფონდი | [ელ.ფოსტით დაცულია] | (202) 318-3178 წწ