Warsztaty Zakwaszania Oceanu Arktycznego

Wszystko to składa się na dramatyczne i szybkie zmiany w społecznościach ludzkich oraz stulecia działalności kulturalnej i gospodarczej, która zależała od dość stabilnych, względnie niezmiennych cykli pogodowych, migracji zwierząt i innych systemów naturalnych. Nasza zachodnia nauka zmaga się z tym, jak zrozumieć to, co obserwujemy. Zakwestionowana zostaje również tradycyjna wiedza rdzennych mieszkańców o środowisku. Słyszałem, jak starsi wyrażali zaniepokojenie, że nie mogą już czytać lodu, aby wiedzieć, gdzie można bezpiecznie polować. Słyszałem, jak mówili, że niezawodna, solidna wieczna zmarzlina, która wspierała budynki i transport, jest zbyt miękka przez coraz większą część każdego roku, zagrażając ich domom i firmom. Słyszałem, jak wyjaśniali, że morsy, foki, wieloryby i inne gatunki, na których polegają, przenoszą się do nowych lokalizacji i nowych wzorców migracji, ponieważ zwierzęta podążają za migracją swojego zaopatrzenia w żywność. Bezpieczeństwo żywnościowe społeczności ludzi i zwierząt staje się coraz bardziej niepewne w północnych regionach świata.

Ludy Arktyki nie są głównymi motorami zmian. Są ofiarami emisji dwutlenku węgla z fabryk, samochodów i samolotów wszystkich innych. Bez względu na to, co zrobimy w tym momencie, ekosystemy arktyczne będą nadal ulegać znaczącym zmianom. Bezpośrednie i pośrednie skutki dla gatunków i ludzi są ogromne. Mieszkańcy regionu arktycznego są tak samo uzależnieni od oceanu, jak mieszkańcy tropikalnych krajów wyspiarskich – może nawet bardziej, ponieważ nie mogą zdobywać pożywienia przez wiele miesięcy w roku, a sezonowe obfitości muszą być chwytane i przechowywane. 

Te tętniące życiem społeczności na Alasce znajdują się na pierwszej linii zmian klimatu, a jednak reszta z nas tak naprawdę tego nie widzi ani nie słyszy. Dzieje się tak tam, gdzie ludzie na ogół nie dzielą się na co dzień swoją rzeczywistością w Internecie lub w mediach. A jako kultury produkujące na własne potrzeby, ze stosunkowo niewielką liczbą ludności, ich struktury ekonomiczne nie odpowiadają naszym współczesnym ocenom. W związku z tym nie możemy mówić o wkładzie ekonomicznym, jaki wnoszą do Stanów Zjednoczonych, jako o przyczynie ratowania ich społeczności – jednym z nielicznych uzasadnień dla inwestowania w strategie adaptacji i odporności, o które proszeni są podatnicy na Florydzie, Nowym Jorku i innych wybrzeżach miasta. Miliony nie są inwestowane w wielowiekowe społeczności Alaski, których życie i kulturę definiuje adaptacja i odporność – postrzegane koszty i brak doskonałych rozwiązań utrudniają wdrażanie większych, szerszych strategii.

Adaptacja wymaga uznania potrzeby martwienia się o przyszłość, ale wymaga też powodów do nadziei i chęci zmiany. Mieszkańcy Arktyki już się dostosowują; nie mają luksusu oczekiwania na doskonałe informacje lub formalny proces. Mieszkańcy Arktyki skupiają się na tym, co widzą, a jednak rozumieją, że bezpośrednie szkody w sieci pokarmowej spowodowane zakwaszeniem oceanów mogą być równie groźne, nawet jeśli mogą być niewidoczne dla oczu. I to reszta z nas powinna szanować zachodzące szybkie zmiany i nie zwiększać ryzyka dla regionu, pośpiesznie rozszerzając potencjalnie katastrofalne działania, takie jak odwierty ropy i gazu, rozszerzona żegluga lub luksusowe rejsy wycieczkowe. 

Arktyka jest rozległa, złożona i coraz bardziej niebezpieczna, ponieważ wszystko, co myśleliśmy, że wiemy o jej wzorcach, szybko się zmienia. Na swój sposób region arktyczny jest naszym kontem oszczędnościowym na zimną wodę – potencjalnym miejscem schronienia i adaptacji dla gatunków uciekających przed szybko ocieplającymi się wodami bardziej południowych regionów.   
Musimy zrobić, co w naszej mocy, aby lepiej zrozumieć, w jaki sposób te zmiany wpływają na ludność, kulturę i gospodarkę. Adaptacja to proces; może nie być liniowy i nie ma jednego celu końcowego — może z wyjątkiem umożliwienia społecznościom ewolucji w tempie, które nie powoduje rozpadu ich społeczeństw. 

Musimy połączyć naszą dobrze rozwiniętą naukę i technologię z rodzimą i tradycyjną wiedzą oraz narzędziami nauki obywatelskiej, aby szukać rozwiązań dla tych społeczności. Musimy zadać sobie pytanie: jakie strategie adaptacyjne będą działać w Arktyce? Jak możemy docenić to, co oni cenią w sposób, który wspiera ich dobre samopoczucie?