Prawdziwe i surowe refleksje: historia Moriah Byrda

Dla wielu pandemia COVID-19 wywołała jeden z najniższych punktów w naszym życiu, zmuszając nas do doświadczenia ogromnej straty. Patrzyliśmy, jak najbliżsi nam ludzie walczyli o utrzymanie naszego stylu życia. Praca zniknęła z dnia na dzień. Rodziny rozdzielono zakazami podróżowania. Zamiast zwrócić się do naszych zwykłych grup wsparcia, byliśmy odizolowani, zmuszając nas do samotnego przeżywania smutku. 

Doświadczenia, z którymi wszyscy mieliśmy do czynienia podczas tej pandemii, były wystarczająco trudne, ale wiele osób kolorowych (POC) zostało zmuszonych do jednoczesnego doświadczenia traumatycznych wydarzeń. Przemoc, dyskryminacja i strach, które świat obserwował w tym czasie, stanowiły tylko ułamek tego, z czym codziennie boryka się POC. Przeżywając koszmar izolacji, jakim był COVID-19, kontynuowaliśmy także odwieczną walkę o to, by świat respektował podstawowe prawa człowieka. Walka, która łamie naszą zdolność umysłową do istnienia i działania jako funkcjonujący członkowie społeczeństwa. Jednak podobnie jak ludzie, którzy byli przed nami, znajdujemy sposoby, aby iść naprzód. Poprzez złe znaleźliśmy sposób, aby nie tylko ulepszyć stare, ale także wspierać się nawzajem w tym trudnym czasie.

W tych trudnych czasach społeczność zajmująca się ochroną mórz uznała potrzebę wspierania Czarnych, rdzennych mieszkańców i innych osób kolorowych, a także innych grup, na które szkodliwie wpływa kultura zachodnia. Za pośrednictwem mediów społecznościowych i innych form komunikacji z dystansem społecznym osoby zmarginalizowane gromadziły się, aby tworzyć nowe mechanizmy edukacji, angażowania i wspierania osób zmarginalizowanych nie tylko w zakresie nauk o morzu, ale także w naszym życiu osobistym. 

Kiedy wybuchła pandemia, podobnie jak większość ludzi miałem trudności z przejściem do trybu online i opłakiwałem utracony letni staż. Ale szukałem również schronienia przed brutalnymi obrazami i mową nienawiści naklejanymi w mediach społecznościowych, które kiedyś uważałem za ucieczkę. Aby oderwać się od tych obrazów, zacząłem śledzić strony poświęcone ochronie mórz na Twitterze. Przez przypadek natknąłem się na niesamowitą społeczność czarnych naukowców morskich, którzy rozmawiali o obecnym klimacie społecznym i jego wpływie na nich. Chociaż wtedy nie brałem udziału, czytając tweety ludzi, którzy wyglądali jak ja i byli w tej samej dziedzinie co ja, zdałem sobie sprawę, że nie przechodzę przez to doświadczenie sam. Dało mi to siłę, by ruszyć naprzód ku nowym doświadczeniom. 

Czarny w nauce o morzu (BIMS) to organizacja, która zapewnia wsparcie czarnomorskim naukowcom. Zaczynają od edukacji początkującej młodzieży w zakresie zrozumienia niezmierzonych ścieżek w nauce o oceanach. Zapewnia wsparcie studentom, którzy obecnie pokonują wyzwania na początku swojej wyjątkowej podróży. I wreszcie, zapewnia ciągłe wsparcie tym, którzy już ugruntowali swoją karierę zawodową, którzy potrzebują organizacji, która rozumie walkę z byciem czarnym w dziedzinie nauk o morzu.

Dla mnie najbardziej wpływową częścią tej organizacji jest reprezentacja. Przez większość mojego życia mówiono mi, że jestem wyjątkowy, jeśli chodzi o aspiracje do zostania naukowcem czarnych morskich. Często patrzę na mnie z niedowierzaniem, jakby ktoś taki jak ja nie mógł osiągnąć sukcesu w tak konkurencyjnej i wymagającej dziedzinie. Mój cel połączenia badań empirycznych, sprawiedliwości społecznej i polityki został odrzucony jako zbyt ambitny. Jednak gdy zacząłem wchodzić w interakcje z BIMS, zauważyłem szeroki zakres wiedzy specjalistycznej naukowców zajmujących się czarnymi morzami. 

Black in Marine Science gościł dr Letise LaFeir, starszego doradcę w NOAA, który specjalizuje się w skrzyżowaniu biologii morskiej i polityki, aby porozmawiać o mistrzostwach oceanów. Kiedy dr LaFeir opisywała swoją podróż, w jej historii wciąż słyszałam swoją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Odkryła ocean oglądając programy edukacyjne na Discovery Channel i PBS w taki sam sposób, w jaki ja karmiłam swoje zainteresowania programami na tych kanałach. Podobnie jak dr LaFeir i inni prelegenci, brałem udział w stażach przez całą moją karierę licencjacką, aby rozwijać swoje zainteresowania naukami o morzu. Wreszcie widziałem swoją przyszłość jako stypendysta Knaussa. Poczułam się wzmocniona widząc, jak te kobiety, które doświadczyły wielu takich samych prób i udręk jak ja, spełniły swoje marzenia. To doświadczenie dało mi siłę, wiedząc, że jestem na dobrej drodze i że są ludzie, którzy mogą mi pomóc.  

Odkąd odkryłem BIMS, jestem zmotywowany do osiągania własnych celów. Gdy rozpoczynam własną podróż mentorską, jednym z głównych celów jest zwrócenie tego, co zostało mi dane, stając się mentorem dla innych mniejszości w naukach o morzu. Podobnie, dążę do poprawy systemów wsparcia między moimi rówieśnikami. Ponadto mam nadzieję, że społeczność zajmująca się ochroną mórz będzie równie zainspirowana. Nawiązując partnerstwa z organizacjami takimi jak BIMS, społeczność zajmująca się ochroną mórz może dowiedzieć się, jak najlepiej wspierać osoby niedostatecznie reprezentowane. Mam nadzieję, że dzięki tym partnerstwom zobaczę więcej możliwości w zakresie ochrony mórz ukierunkowanych na osoby niedostatecznie reprezentowane. Ścieżki te są ważnymi systemami wsparcia dla osób niedostatecznie reprezentowanych, które z powodu okoliczności nie miałyby takich możliwości. Znaczenie tych ścieżek jest oczywiste dla uczniów takich jak ja. Dzięki programowi ścieżek morskich oferowanemu przez The Ocean Foundation, cała przestrzeń ochrony mórz została przede mną otwarta, co pozwoliło mi zdobyć nowe umiejętności i nawiązać nowe znajomości. 

Wszyscy jesteśmy mistrzami oceanów i z tą odpowiedzialnością musimy się dostosować, aby być lepszymi sojusznikami w walce z nierównościami. Zachęcam nas wszystkich do spojrzenia w głąb siebie, aby zobaczyć, gdzie możemy udzielić wsparcia tym, którzy są obciążeni dodatkowymi wyzwaniami.