Nasze bezpieczeństwo zaczyna się – i kończy – na naszych oceanach (część 1)

Ostatni tydzień, Współpracujący Instytut Oceanów, Klimatu i Bezpieczeństwa zorganizowała swoją pierwszą konferencję na kampusie University of Massachusetts w Bostonie — odpowiednio, kampus jest otoczony wodą. Piękne widoki przez pierwsze dwa dni przesłaniała mokra i mglista pogoda, ale ostatniego dnia mieliśmy wspaniałą pogodę.  
 

Przedstawiciele prywatnych fundacji, Marynarki Wojennej, Army Corps of Engineers, Coast Guard, NOAA i innych pozamilitarnych agencji rządowych, organizacji non-profit i środowisk akademickich zgromadzili się, aby wysłuchać mówców poruszających szeroki wachlarz kwestii związanych z wysiłkami na rzecz poprawy globalnego bezpieczeństwa poprzez odniesienie się do obaw związanych ze zmianami klimatycznymi i ich wpływem na bezpieczeństwo żywnościowe, bezpieczeństwo energetyczne, bezpieczeństwo ekonomiczne, a także bezpieczeństwo narodowe. Jak ujął to jeden z prelegentów: „Prawdziwe bezpieczeństwo to wolność od niepokoju”.

Konferencja trwała trzy dni. Panele miały dwie ścieżki: tor polityki i tor nauki. Stażysta Ocean Foundation, Matthew Cannistraro i ja handlowaliśmy równoległymi sesjami i porównywaliśmy notatki podczas sesji plenarnych. Obserwowaliśmy, jak inni zostali na nowo zapoznani z niektórymi z głównych problemów oceanicznych naszych czasów w kontekście bezpieczeństwa. Podnoszenie się poziomu mórz, zakwaszanie oceanów i aktywność burzowa były znanymi kwestiami przekształconymi w kategoriach bezpieczeństwa.  

Niektóre narody już walczą o zaplanowanie zalania nisko położonych społeczności, a nawet całych krajów. Inne narody dostrzegają nowe możliwości gospodarcze. Co się dzieje, gdy krótka trasa z Azji do Europy prowadzi przez świeżo oczyszczoną letnią ścieżkę przez Arktykę, gdy lód morski już nie występuje? Jak egzekwować istniejące umowy, gdy pojawiają się nowe problemy? Kwestie te obejmowały sposób zapewnienia bezpieczeństwa operacji na nowych potencjalnych polach naftowych i gazowych na obszarach, gdzie przez sześć miesięcy w roku jest ciemno, a stałe konstrukcje są zawsze narażone na duże góry lodowe i inne szkody. Inne poruszane kwestie obejmowały nowy dostęp do łowisk, nowe konkursy o głębinowe zasoby mineralne, zmiany łowisk spowodowane temperaturą wody, poziomem morza i zmianami chemicznymi oraz znikanie wysp i infrastruktury przybrzeżnej w wyniku podnoszenia się poziomu morza.  

Wiele się też nauczyliśmy. Na przykład zdawałem sobie sprawę, że Departament Obrony Stanów Zjednoczonych jest dużym konsumentem paliw kopalnych, ale nie wiedziałem, że jest to największy indywidualny konsument paliw kopalnych na świecie. Każde ograniczenie zużycia paliw kopalnych ma znaczący wpływ na emisje gazów cieplarnianych. Zdawałem sobie sprawę, że konwoje z paliwem są szczególnie narażone na ataki wrogich sił, ale ze smutkiem dowiedziałem się, że połowa marines zabitych w Afganistanie i Iraku wspierała konwoje z paliwem. Każde zmniejszenie zależności od paliwa wyraźnie ratuje życie naszych młodych mężczyzn i kobiet w terenie — i słyszeliśmy o niesamowitych innowacjach, które zwiększają samodzielność jednostek wysuniętych do przodu, a tym samym zmniejszają ryzyko.

Meteorolog Jeff Masters, były łowca huraganów i założyciel Wunderground, dał zabawne, choć otrzeźwiające spojrzenie na możliwości wystąpienia „12 największych katastrof związanych z pogodą o wartości 100 miliardów dolarów”, które mogą się wydarzyć przed 2030 r. Wydaje się, że większość możliwości istnieje w Stanach Zjednoczonych. Chociaż spodziewałem się, że przytoczy potencjalne huragany i cyklony uderzające w szczególnie wrażliwe obszary, byłem zaskoczony, jak dużą rolę odegrała susza w kosztach ekonomicznych i utracie życia ludzkiego - nawet w Stanach Zjednoczonych - i jak większą rolę odegrała susza mogą odegrać w przyszłości wpływ na bezpieczeństwo żywnościowe i gospodarcze.

Mieliśmy przyjemność oglądać i słuchać, jak gubernator Patrick Deval wręczał nagrodę przywódczą Sekretarzowi Marynarki Wojennej USA Rayowi Mabusowi, którego wysiłki na rzecz kierowania Marynarką Wojenną i Korpusem Piechoty Morskiej w kierunku bezpieczeństwa energetycznego odzwierciedlają zaangażowanie Marynarki Wojennej jako całości na rzecz bardziej zrównoważonej, samowystarczalnej i niezależnej floty. Sekretarz Mabus przypomniał nam, że jego głównym celem było stworzenie najlepszej i najskuteczniejszej marynarki wojennej, jaką mógł promować – oraz że Zielona Flota i inne inicjatywy – stanowiły najbardziej strategiczną drogę do globalnego bezpieczeństwa. Szkoda, że ​​odpowiednie komisje kongresowe próbują zablokować tę rozsądną drogę do poprawy samodzielności USA.

Mieliśmy również okazję wysłuchać panelu ekspertów ds. działań informacyjnych i komunikacyjnych dotyczących oceanów oraz znaczenia angażowania opinii publicznej we wspieranie wysiłków na rzecz uczynienia naszych relacji z oceanami i energią częścią naszego ogólnego bezpieczeństwa gospodarczego, społecznego i środowiskowego. Jeden panelista był Projekt oceanicznyWei Ying Wong, który wygłosił porywającą prezentację na temat luk, jakie pozostają w wiedzy o oceanach, oraz potrzeby wykorzystania tego, jak bardzo wszyscy troszczymy się o ocean.

Jako członek panelu końcowego moją rolą była współpraca z innymi członkami panelu w celu przyjrzenia się rekomendacjom innych uczestników co do dalszych kroków i syntezy materiału, który został zaprezentowany na konferencji.   

Angażowanie się w nowe rozmowy na temat wielu sposobów, w jakie polegamy na oceanach dla naszego globalnego dobrobytu, jest zawsze interesujące. Koncepcja bezpieczeństwa – na każdym poziomie – była i jest szczególnie interesującą ramą dla ochrony oceanów.